Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik voor het laatst op een feest geweest ben. Het was een feest in Rotterdam en het was een beetje een vreemde avond. De groep waarmee ik was heeft normaal een sterke ‘samen uit samen thuis’-mentaliteit, maar op een of andere manier werd die die avond verbroken. En je ziet wat er van kwam.

Het was gister precies een jaar geleden dat het eerste corona-geval in Nederland bekend werd. Veel mensen vonden dat niet zo’n big deal, en ik zelf ging dus ook nog gewoon naar een feest, maar ik weet nog wel dat ik de volgende dag dacht: was dat wel handig zo, net na carnaval?

Een week later zei ik mijn plannen af en ben ik niet naar het Nijmeegs boekenfeest geweest. Het leek me gewoon niet handig. Ik heb die dag nog wel geholpen met een verhuizing, maar ook daar was ik zelf al afstand aan het houden en af en toe mijn handen aan het wassen. Ik geloof dat sommige mensen dat vreemd vonden.

Later gingen er verhalen rond over het Boekenbal (één dag voor het boekenfeest) en dat er mensen waren die besmet waren. Ik weet niet meer of ik me daar toen al bewust van was maar ik vond het allemaal maar eng.

De Boekenweek die erop volgde besloot ik volgens mijn agenda op donderdag 12 maart dat ik ‘in quarantaine’ ging en dus thuis ging werken. Op zondag 15 maart besloot het kabinet alle horeca te sluiten, lees ik op Wikipedia.

In mijn hoofd was er een veel duidelijkere lijn tussen de oude en de nieuwe wereld, maar zo terugkijkend is hij nog best geleidelijk afgebrokkeld.

En wat ik toen al dacht is helaas tot nu toe waarheid geworden: we gaan sowieso anderhalf jaar met dit virus bezig zijn (ik verwacht dus dat deze zomer ook nog weg gaat zijn) en er komt niet echt een ‘ja nu is het over’-moment (men keek uit naar ‘één juno’), alles komt steeds in kleine stapjes terug.

Ik hoop dat er weer een feestje komt, maar ik weet ook dat ik het gek ga vinden, met zo veel mensen in een slecht geventileerde ruimte, met zulke harde muziek, tot zo laat in de nacht en dan ook nog met zo veel drank op. Maar then again, misschien word ik gewoon oud.

Dus, ik had onlangs een lange rant over de onveiligheid van fietsen als er auto’s naast je rondrazen. (De auto als boosaardig fenomeen.) En nog eerder had ik een rant met tussenkopjes waarin ik bekende als treinfietser nu autorijlessen neem. (De auto als boosaardig fenomeen.)

Ik heb nog altijd geen rijbewijs, want lockdown, maar ik ben dus wel tegen jan en alleman aan het opscheppen dat ik nu veel beter uitkijk op de fiets. Ik kijk verder naar voren en weet snel in te schatten wie waar voorrang heeft en of zij dat zelf ook door hebben. Ik zeg er dan altijd bij dat het eigenlijk van de zotte is dat je eerst rijles moet nemen om veilig te kunnen fietsen. (Nogmaals: de auto als boosaardig fenomeen.)

Vandaag had ik een aanrijding. Bij het station. Op de fiets, met een fiets. Ik was teveel bezig met de voetganger die mij ook zag maar op de ‘gedeelde ruimte’ bleef oversteken. Overstekende voetgangers van rechts hoef je geen voorang te geven, maar de gedeelte ruimte maakt dat onduidelijk. Ik had ook nogal wat snelheid omdat ik net twee andere fietsers had ingehaald. Wat ik niet zag, was dat terwijl de voetganger me steeds verder naar links duwde, er ook een fietser van links kwam. Er viel niet zo veel meer te remmen.

Aldus gebeurde het dus dat ik aan de andere kant van de fietser terecht kwam. Met fiets en al over hem heen geslagen, zo hard ging ik. Gelukkig ging het om een jongen, niet om een broos omaatje. Zijn fiets had schade (maar goed, hij kwam van links en had mij ook niet gezien) en mijn knie doet nog steeds zeer en gaat waarschijnlijk nog veel blauwer worden.

Bij dezen neem ik dus terug dat fietsen zo lekker veilig is. Snelheid is altijd gevaarlijk. Aan de andere kant: harder dan 30 kan ik nooit gegaan zijn en er was niemand dood. Laat ik dan vooral terugnemen dat ik inmiddels zo leuk vooruit kan kijken. Een ongeluk blijft in een klein hoekje zitten, in het verkeer is het opletten geblazen.

Mijn maand van minder Twitter werd gister heftig op de proef gesteld door de rechtzaak over de avondklok, maar tegelijkertijd had ik ook het idee dat het nu al zijn vruchten afwierp. Terwijl ik door de feeds van NOS, NRC en Twitter scrollde dacht ik continu: ah ja, dit is waar. Maar ook: oei, dit is ook waar. En dit ook. Er zitten gewoon heel veel kanten en nuances aan het verhaal.

Twitter is daar dus niet goed in, nuances. Als ik wat langer op Twitter zit, zie ik elke tweet als poging tot volledige waarheid. Deze persoon zei dit, 32 minuten geleden, dus dit is diens volledige wereldbeeld. Deze persooon vindt dit, en al het andere vindt ie onwaar. Dat slaat natuurlijk nergens op. En na weer even afwezig te zijn geweest kon ik al die tweets weer lezen voor wat ze zijn: verschillende stukjes van waarheid uitgelicht.

Het was namelijk eigenlijk wel heel fijn dat de avondklok werd opgeheven. Het hele ding geeft me een beklemmend gevoel, en als met de sneeuw ook de avondklok zou zijn weggesmolten zou ik daar stiekem niet rouwig om zijn.

Daarnaast is er een heel juridisch verhaal dat ik niet ga proberen te duiden. In deze vind ik het vooral jammer dat er ruimte was voor verwarring, maar ben ik ook blij dat wetten op verschillende manieren getoetst kunnen worden.

Tot slot is er ook het punt dat we nu op een laag punt in besmettingen zitten en dat ook juist nu elke besmetting die we voorkomen, over drie weken zou zijn uitgegroeid tot een grotere groep.

Ik wil dus zowel heel graag naar buiten als naar de nul besmettingen. Ik wil zowel heel graag naar de kapper als ook op de bank blijven tot dit virus weg is. Ik wil zowel iedereen op straat knuffelen als niets met hen te maken hebben.

En bovendien: elk uur van de dag wil ik één van deze dingen het meest, zo veel zelfs, dat ik er bijna over zou tweeten. Maar dat is voor nu maar even beter van niet, denk ik. Mensen aan de andere kant van de wipwap gaan alleen maar weer boos terugtweeten.

Het goede nieuws is dat het me redelijk lukt om niet meer op mijn Nederlandse Twitter account te kijken. Het geeft veel rust om niet elke paar minuten real time commentaar op de politiek, de maatschappij en de weersomstandigheden te lezen.

Het slechte nieuws is dat ik mezelf heb aangeleerd om op weer vaker op mijn Engelse Twitter account te kijken. Daar volg ik voornamelijk developers, dus daar is voornamelijk real time commentaar op het Web, privacy, fancy nieuwe programmeertalen en frameworks en op wonderbaarlijke wijze ook de Australische politiek. (Geen idee hoe dat zo gekomen is.) De les is dus dat het veel uitmaakt wie je volgt op Twitter.

Maar het is dus nog steeds slecht nieuws, want zo kom ik nog steeds niet van mijn compulsieve scrollgedrag af. Niet dat ik begin deze maand al echt van NOS en NRC af kon blijven... saai februari is nog best lastig. Zoals bij de meeste dingen tegenwoordig hou ik rekening met verlenging van maatregelen.

Geschiedenis herhaalt zich nooit / maar rijmt altijd een keer, zingt Spinvis. Zelfs als je maandenlang vooral thuis bent. Twee jaar geleden was ik rond deze tijd in Japan. Ik gebruik nu deze twee weken om steeds terug te denken aan die reis. In een variatie op het cliché ben ik nu al aan het genieten van de herinneringen, nu ik nu al niet meer kan reizen.

In plaats van Netflix heb ik nu al maanden een abonnement op Crunchyroll, een streamingdienst voor anime. Dit is allemaal niet nieuw en speciaal voor de Japanweken. Sinds juli ben ik weer kanji (Japanse Chinese tekens) aan het leren, luister ik veel podcasts en kijk ik dus anime.

Mijn huidige favoriete genre is die van de sportclub. Ooit keek ik al Hikaru no Go, over het bordspel Go, maar in de afgelopen tijd keek ik dus ook Haikyu, over volleybal, en Free, over een zwemclub. Het leuke van dit genre is dat alles vrij realistisch is, en dat je daarmee ook te maken hebt met min-of-meer realistisch Japans.

Momenteel kijk ik Run with the wind (風が強く吹いている), wat dus over hardlopen gaat. Ik speel geen volleybal en hou niet van zwemmen, maar ik loop wel hard, dus dit leek me ook een fijne serie. De school in het verhaal blijkt dit keer geen middelbare school te zijn, maar een universiteit. En waar normaal altijd toegewerkt wordt naar 全国, ‘the nationals’, gaat het deze keer over de Hakone Ekiden.

En hier keek ik dus sinds aflevering één al naar uit: kennelijk gaan we naar Hakone, waar ik dus twee jaar geleden ook ben geweest. En zojuist, een paar afleveringen eerder dan gedacht, zijn we ook echt even in Hakone in de serie. Dus natuurlijk even op pauze bij het beeld van het station van Hakone Yumoto, maar daarna herkende ik zelfs enkele wegen terug in de anime.

Ik sta dus nu op pauze bij een beeld van een piratenschip op het Ashi-meer, met op de achtergrond een ondergaande zon. Want toen moest ik opzoeken: wanneer was ik bij die maffe piratenboten die ze over dat meer laten varen? Wat blijkt? Vandaag precies twee jaar geleden.

Bij deze blogpost verder geen foto’s, want ik weet niet hoe het zit met de rechten op een still uit een anime, en daarnaast had ik vlak voor ik de boot op ging net een roomsoes gegeten dus op al mijn selfies zit een witte vlek naast mijn mond. Achja, ook dat is reizen.

Inmiddels heb ik Twitter helemaal van mijn iPad gegooid en omgeruild voor de Netflix app. Ik heb momenteel geen Netflix abonnement, dus dat is prima. Toch opende ik net de Netflix app. Zo gaat dat.

Het niet-meer-op-Twitter-kijken doet me goed. Ik krijg meer werk gedaan, en ik heb sowieso minder last van het gevoel dat de wereld aan het vergaan is. Misschien gaat hij dat ook wel, maar dat moet de wereld dan maar even zonder mij doen.

Ik was de laatste tijd wat meer activistische twitteraars gaan volgen. Zo van: dan blijf je op de hoogte van wat er mis is in de wereld. Dat voelt alsof je zelf ook activistisch bent en ergens aan bijdraagt. In zekere zin is dat zo: pas als je weet wát er mis is kan je er wat aan doen. Maar zoals ik zei: de wereld vergaat zelf al wel.

Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat het goed is dat er mensen ophef creëren over dingen waarover ophef gecreëerd moet worden. Maar help. Ik probeer ook nog de rest van de pandemie te overleven.

Nu ik dit opschrijf voel ik me alweer schuldig. Ik weet dat wegkijken een privilege is in veel dingen. Maar aan de andere kant: draag ik echt zo veel bij door het lezen van alle misstanden? Het is niet alsof ik het door het te lezen allemaal fix. Misschien staat het doorlezen ook wel actie in de weg.

Enfin, ik ben dit alles begonnen omdat ik in het laatste uurtje van februari toevallig een oude podcast met Cal Newport had opgezet. (Of ja toevallig, ik had daar behoefte aan.) Het heette Becoming a Digital Minimalist, en hij noemt IndieWeb erin, vandaar dat het in de Huffduffer tag langskwam. Uit mezelf zou ik nooit aflevering 479 van de ‘Art of Manliness Podcast’ gaan luisteren. (En het klinkt ook zo fout dat ik die podcast verder niet aanraad, maar die aflevering met Cal Newport is goed, want Cal Newport.)

Die wilde ik dus even noemen, alsook aflevering 269 van The Bikeshed (een podcast die ik wél in z’n volledige historie aanraadt voor iedereen die iets met programmeren doet). Deze aflevering heeft eigenlijk niets met het voorgaande te maken, anders dan dat ook dat me weer aan het denken heeft gezet. Soms wil je kabbelende podcasts en soms wil je even een goede. Deze deden dat voor mij. Check de shownotes om te zien of het ook iets voor jou is, zou ik zeggen.

Dit was dan weer een aflevering van Seblog. Bedankt voor het luisteren en je kan me ook vinden op Seblog. Je kan geen reviews achter laten op iTunes, maar ik waardeer de gedachte. Baiii~

Het lukt me nog niet echt om mezelf te vervelen. Ik weet nog te veel afleidingen te vinden, zowel in Youtube als in anime, maar dus ook de persconferentie. Ik zou naar het hoog water willen gaan kijken, maar ja, avondklok. Morgen verwacht ik weer een mail waarin veel rijlessen worden afgezegd, en of ik even kan bellen om ze achteraan weer in te plannen. Het niet door gaan van de dingen gaat door.

Ik was begonnen met rijlessen direct na de vorige lockdown. Ik wilde me niet nogmaals zo opgesloten voelen. Inmiddels ben ik gewend aan het gevoel. Het is jammer dat er zo onmogelijk op de plannen valt, wanneer je dan je examen zou plannen, de rijlessen die je voor die tijd dan nog neemt, de derde golf die op ons afkomt. Het is allemaal een beetje zonde van de tijd, de moeite en vooral het geld.

Verder gun ik de kinderen en hun ouders de opening van de scholen hoor. Ik ben te moe om alles nog tegen elkaar af te wegen. Wil je economie, wil je gezondheid, en indien dat laatste, wil je dan fysiek of mentaal? Zoals iedereen, volgens mij, sta ik mezelf meer vrijheden toe dan ik in maart deed. Eerder dacht ik nog dat het sneller zou overgaan als ik maar strikt was. Inmiddels denk ik dat ik nog wat vrijheidjes te goed heb die anderen al genomen hebben. Ik weet dat het niet zo werkt. Maar dit is wat je hoofd doet.

Dat, en mijn haar maar laten groeien.

Ik heb dus besloten om, in navolging van Dry January, een maand te minderen met social media. Ik ben niet geheel januari sober doorgekomen, maar ik ben sowieso al niet zo’n drinker en zeker nu de meeste fysieke sociale contacten ook zijn opgedroogd, was het niet zo lastig om van drank af te blijven. Maar als ik ergens verslaafd aan ben, dan zijn het wel schermen.

Ik ben de eerste dag al niet perfect doorgekomen. Al zeker vier keer heb ik mezelf betrapt op gedachteloos Twitter openen. Bij de eerste keer kwam ik er pas achter nadat ik net iets via Whatsapp had gedeeld. Dat voelt zo stom, dat je naar je bericht staart en denkt: ik geloof dat ik niet op Twitter wilde kijken, maar het feit dat ik dit net verstuurd heb wil zeggen dat ik er net wel op zat.

Verder zou je ook kunnen zeggen dat een avond anime kijken nog steeds niet de beste invulling van saai februari is. Het hele doel is om jezelf een beetje te gaan vervelen. Verveling is de eerste stap tot creativiteit. Maar ik wil ook niet te hard zijn voor mezelf, het is pas de eerste dag, en we zitten ook gewoon nog in een pandemie.

Een ander voorgenomen onderdeel is dat ik elke dag een stukje tik voor dit blog, van ongeveer deze lengte. Dat is in elk geval al wel gelukt voor vandaag.