Ton schreef over zijn Hue-lampen die middenin de nacht aan gingen omdat de stroom uitviel. Ik had onlangs een soortgelijke ervaring, maar met een andere oorzaak.

Ik woon alleen, dus ik had mijn huis 'geleerd' dat de lampen uit moeten gaan zodra ik wegga, aan moeten gaan als ik thuiskom en de zon onder is, en ook aan moeten gaan als de zon onder gaat terwijl er iemand thuis is. Allemaal gewoon in Apple's Woning-app, niet heel spannend.

Maar soms zijn mijn huis en telefoon van elkaar ontvreemd en gaan dus middenin de nacht mijn lichten opeens aan als ze elkaar weer gevonden hebben. Dat gebeurde vorige maand een paar keer per nacht, dus ik heb momenteel de hele feature uitgezet.

Op mijn eindeloze lijst aan projecten staat dat ik eigenlijk wat meer bewegingsmelders wil aanschaffen. Die van Hue detecteren beweging, maar ook hoe sterk het licht is, en gaan alleen aan als het te donker is. Ik heb er al een in de badkamer en een in de keuken en eigenlijk is dat ideaal.

Het enige probleem met je hele huis vol bewegingssensors is dat de timeout wat lastiger in te stellen is. Voor de badkamer kom ik prima weg met de lampen uitzetten na 3 minuten zonder beweging, maar een timeout van een uur instellen omdat je graag rustig op de bank wil kunnen lezen zonder opeens in het donker te zitten voelt ook inefficiënt.

Het project op de lijst is dan ook: programmeer mijn Raspberry Pi zo, zodat hij Homekit spreekt, en dus het brein wordt van mijn huis. Hou dan in de Pi bij welke kamer het laatst beweging zag. De timeout is daarna altijd 3 minuten, tenzij je de kamer met laatste beweging bent, dan krijg je, zeg, een uur. Volgens mij werkt die strategie ook voor huishoudens met meerdere personen. Alleen als ik het huis verlaat moet ik dat nog op een bepaalde manier kenbaar maken aan het huis.

Maar ja, ik geef toe: soms sta ik tegen mijn telefoon te schreeuwen en vraag ik me af of ik niet beter gewoon even naar het lichtknopje had kunnen lopen.

Vandaag was ik in Tilburg voor het go-toernooi aldaar. Een goed excuus om hier wat op te schrijven over go.

Go is een eeuwenoud spel, maar hier in het westen is het minder bekend. Schaken zit veel dieper in de cultuur, wat je ook ziet aan de naam (de sch-) en aan de namen van de stukken op het bord: wij hebben 'paard' waar Engelsen het over een 'knight' hebben en Duitsers over een 'Springer'. In go gebruikt men vooral Japanse leenwoorden, maar door de invloed van het internet – waar iedereen Engels spreekt – zijn er veel Engelse termen ons go-jargon binnengeslopen. Ik denk dat 'pincer' het hardnekkigste voorbeeld is. Toch hebben we voor veel zaken ook echt onze eigen termen, die ik hier graag beschrijf.

Allereerst de naam van het spel: vrijwel iedereen spreekt het uit met de Engelse g, van 'goal' en het werkwoord 'go'. Dit komt ook overeen met waar we de naam vandaan hebben: het Japanse woord 'igo'. Maar diverse oudere spelers heb ik een Nederlandse g horen gebruiken voor go, wat ik ook best charmant vind. (Wie wil googelen op 'go' kan misschien beter het Koreaanse 'baduk' of het Chinese 'weiqi' gebruiken, maar dat is een ander onderwerp.)

De voorgenoemde 'pincer' kan ook een 'klem' zijn, al zou ik zelf 'tang' leuker vinden. Ik hoor ook vaak: 'dan neem je een enclosure', terwijl we dan ook kunnen zeggen: 'dan sluit je de hoek af'. Sommige spelers gebruiken voor deze twee dingen trouwens de Japanse termen 'hasami' en 'shimari', wat ik persoonlijk dan leuker vind dan de Engelse variant, maar misschien dat dit type speler wel langzaamaan uitsterft.

Ik denk dat 'ko' en 'atari' de meest gebruikte en diepst ingeburgerde Japanse termen in het Nederlandse go-jargon zijn. Het Engels gebruikt ze ook, maar vooral ook omdat het zeer specifieke concepten zijn waar je echt een compleet nieuw woord voor zou moeten verzinnen.

Een tegenvoorbeeld daarop is het concept 'vrijheid', als in: 'deze groep heeft twee vrijheden'. In het Engels heet dat 'liberties' (die hoor ik ook gebruiken op de club). Aan de ene kant is het een logische term: het is het aantal 'vrije zetten' dat een speler nog heeft voor de betreffende groep gevangen is. Aan de andere kant voelt het soms zo erg als eigenschap van een groep dat ik het zelf bijna als concept op zichzelf zie.

Qua onvertaalbare leenwoorden uit het Japans doen Engels en Nederlands het soms ook anders. De termen 'sente' en 'gote' zijn elkaars tegenhangers en verwijzen naar een zet waarop de tegenstander wel (sente) of niet (gote) hoeft te reageren. In het Engels hebben ze de termen gewoon overgenomen (met enigszins verbasterde uitspraak), maar in Nederland kennen we ook de prachtige letterlijke vertalingen: 'voorhand' en 'nahand'. Ik hoop echt dat die nooit verloren gaan.

Ik ben dus mijn RSS-reader aan het uitmesten en daarbij leerde ik een paar dingetjes over HTML en CSS die ik kon niet wist of kende.

Bijvoorbeeld dat je dus een uitklapbare boomstructuur kan maken met alleen maar HTML en CSS, dus zonder Javascript, door gebruik te maken van <ul> en <li>, met daarin <details> en <summary>. Vooral die laatste twee elementen kende ik niet, weer wat geleerd.

In CSS-land zijn ze kennelijk ook bezig met een nieuwe manier van kleuren uitdrukken, genaamd LCH of oklch. Wie rgb of cmyk gebruikt, specificeert zelf hoeveel licht of inkt er moet worden gebruikt om de kleur te maken. In feite is dat een hele imperatieve manier van een kleur beschrijven. Een meer declaratieve manier is hsl, waarbij je je kleur beschrijft in termen van tint, verzadiging en helderheid. Deze methode heeft echter nog steeds een directe vertaling naar rgb en is dus een 'leaky abstraction'. De lch is een abstractie die rekening houdt met welke kleuren wij als mensen kunnen waarnemen, en maakt berekeningen met kleuren ('deze kleur maar dan iets donkerder') veel makkelijker.

Verder kwam Hidde met een leuke manier om flexbox te gebruiken voor data-visualisatie.

Er zijn een paar gevleugelde uitspraken die ik vaak gebruik op werk (zoals '500 is nooit het goede antwoord') en dit software-cliché is waarschijnlijk de aanvoerder op die lijst:

There are only two hard problems in computer science: naming things, cache invalidation and off-by-one errors.

Vooral omdat het waar is: dingen een naam geven is moeilijk, en zonder namen zijn het eigenlijk alleen maar berekeningen zonder betekenis. Er valt pas geld te verdienen als er betekenis – en dus waarde – aan die getallen zitten.

Maar nu las ik een stukje van ntietz, waarin i signaleert dat beschrijvende namen voor stukken code problematisch zijn. De OrderCreateService maakt waarschijnlijk een order aan, maar zodra hij ook mails gaat sturen naar de klant, moet het dan niet de OrderCreateAndEmailSendService zijn? Succes met overal in je codebase de naam van de service aanpassen.

In plaats daarvan, zegt ntietz, moeten namen vooral leuk zijn (mijn vertaling). Diens belangrijkste punt: namen zijn een manier om identiteit uit te drukken, niet om te beschrijven. Het artikel noemt verder geen voorbeelden, maar in mijn hoofd heb ik nu een service genaamd Truus die de orders aanmaakt. De e-mail? 'O ja, die stuurt Truus.'

Ik denk niet dat ik mijn collega's overtuigd krijg, maar ik vind het een geweldig idee.

De afgelopen weken ben ik bezig met vegan kaas uitproberen. Aanvankelijk zag ik het als project om een lange blogpost over te schrijven, waarin ik alle opties die op de markt zijn op een rijtje zet, maar gaandeweg is die afgezwakt tot deze blogpost, waarin ik zeg: het is wennen, maar daarna goed te doen.

Ik eet al een paar jaar (vijf? zes?) geen vlees meer: een lang verhaal waarin een McDonalds op 50 meter naast mijn huis oppopt, en een weggegeven fiets werd omgezet in een avond in een restaurant waar ik het beste – en dus laatste – vlees ooit heb gegeten. Maar de belangrijkste reden is denk ik dat ik mezelf hypocriet vond dat ik wel vlees at als ik het niet herkende, maar niet als er nog bot aan zat.

Al een tijdje ben ik ook wat aan het zuivel-minderen, en de 'zuivel is niet zo zuiver als we denken' reclames maken dat ik daar nog net weer iets bewuster op let. Ik koop nu zelf geen kaas meer voor op brood, maar dat was ergens wel een gemis, want wat doe je er ander op? Ik ben fan van hagelslag maar alles heeft grenzen.

De vegan kaas biedt uitkomst. Vaak zijn deze kazen op kokos-basis, lijkt het, en hoewel dat je dat in het begin ook erg goed proeft, merk ik dat het me nu nauwelijks nog opvalt en dat ik het gewoon zie als een plak kaas.

Mijn trainingsplan om aan vegan kaas te wennen, wat stiekem ongeveer mijn eigen pad is: eet eerst een maand geen kaas. Koop daarna de vegan komijnenkaas van de Albert Heijn. Omdat de komijn extra smaak geeft en daarmee de specifieke vegan-smaak verhult, is dit misschien wel een goede start.

Probeer vervolgens eens de pittige smeltkaas van WildWestland. Ik heb hem zelf niet gesmolten, maar ik heb inmiddels een tosti-ijzer, dus als hij weer eens voorradig is ga ik dat zeker proberen.

Probeer daarna de Violife kazen. Er is een 'normale' en een Goudse variant, die ik in die volgorde heb geprobeerd. Volgens mij zijn dit hele prima kazen. Op dit punt in het proces kon ik al bijna niet meer beoordelen of dit nu écht zo goed naar kaas smaakte, of dat ik gewoon aan vegan kaas gewend was.

Ik heb net ook nog de Albert Heijn huismerk Goudse kaas geprobeerd en die was ook oké. Mijn stelling hierin is: ja, het is een ander smaakje, zoals ook soya-yoghurt en havermelk net een ander smaakje hebben, maar daar kan je aan wennen en als je er eenmaal aan gewend bent zijn ze heel lekker. Dat is het bespaarde dierenleed wel waard.

Zometeen is de start van de Zevenheuvelenloop en hoewel ik weet dat ik er gewoon van moet genieten ben ik behoorlijk zenuwachtig en onzeker. Mijn huidige record is 1:15:10, die liep ik in 2017. Daarna heb ik hem in 2019 nog eens gelopen in 1:22:04. Het idee is dat ik hem deze keer weer rond de 1 uur en 15 minuten zou kunnen lopen.

Maar de zenuwen zitten er dan nu in dat het, als ik dat wil, vandaag wel moet gebeuren. Het is behoorlijk kouder dan de afgelopen tijd, en het gaat waarschijnlijk vanmiddag nog regenen ook. Ik ben nu een beetje aan het samenstellen wat ik aan moet tijdens de wedstrijd, maar waarschijnlijk ga ik net te veel aan hebben omdat ik niet te weinig aan wil hebben.

En dan de training. Het ging echt heel erg goed, met meerdere keren per week een rondje, maar de afgelopen twee weken heb ik het helemaal laten versloffen. Zo voelt het, maar aan de andere kant kan je dit 'taperen' noemen en dan is het precies het juiste. Maar heb ik wel genoeg gegeten in de afgelopen week? Drink ik vandaag genoeg of net te veel? Allemaal onzekerheden.

Een paar weken geleden droomde ik dat ik naar een hardloopwedstrijd had moeten gaan, maar dat ik niet ging, omdat het niet meer ging, omdat ik niets meer gedaan had in de weken ervoor. Ik droomde de zelfsabotage die ik nu een beetje voel dat ik weer aan het doen ben. Je kan ook zeggen dat het druk was op werk.

Enfin, het plan ligt klaar, het horloge aan de oplader, de kleren hier naast me op de bank. Als het echt niet gaat gelden er twee regels: hou je vorm goed, geniet van de tocht.

Mastodon is nog steeds een hot-topic op mijn Mastodon- en feedreader-tijdlijn. Zo kwam ik dit artikel van Aral tegen waarin hij uitlegt hoe een beetje populair zijn (22.000 volgers op 3000 servers) en een beetje actief posten en reacties uitlokken al snel kan leiden tot een enorme queue en dus vastzittende instances.

Zijn oplossing: populaire mensen moeten hun eigen server draaien. Ergens is daar wat voor te zeggen, op Twitter waren het ook de populaire mensen die het meeste geld kosten (en opleverden waarschijnlijk maar soit). Het is logisch dat als jij veel interactie hebt, computers daar dus harder voor moeten werken, en dat je dan misschien wat meer moet betalen aan je Mastodon-host.

Maar los van dat computers draaien geld kost, kosten computers ook stroom en dus naar alle waarschijnlijkheid CO². Een beetje minder daarvan zou best fijn zijn, en dit is in mijn optiek wel een beetje een tekortkoming van Activitypub (te actief) en Mastodon (gekke technische keuzes).

Toen Twitter begon bouwden ze het platform op Ruby on Rails, een framework bekend om het gemak waarmee je een nieuwe applicatie kan opzetten, maar niet om z'n snelheid. Twitter liep echter tegen de grenzen aan van die architectuur, met veel plaatjes van een door vogels opgetilde walvis als het weer mis ging. In stapten ze over naar een andere architectuur en kwam er eindelijk een eind aan de 'fail whale'.

In 2016 deed Gargron de eerste commit voor Mastodon. Het zette een lege Ruby on Rails applicatie neer, die later uitgroeide tot de Mastodon die we nu hebben. Als het Twitter niet lukte ermee te schalen, heb ik ook vraagtekens of Mastodon het wel kan.

Maar daarnaast ook Activitypub nogal onnodig werk: op moment van schrijven heb ik drie features van het protocol geïmplementeerd op dit weblog (webfinger, de actor, de inbox) en één keer mijn 'profiel' bezocht via Mastodon.social. Sindsdien heb ik 1507 berichten ontvangen over verwijderde gebruikers. 1507 berichten, alleen omdat iemand anders (oké ik zelf) mijn profiel bezocht. (Ik begon vanochtend al met schrijven aan deze post, maar inmiddels zie ik dat Aaron nog meer deletes heeft ontvangen. Oeps.)

Ik ben een voorstander van 'eerst gebruiken dan pas de protocollen', en aangezien we nu Activitypub gebruiken is dat een beter protocol dan elke nieuwe die we verzinnen zonder actieve gebruikers, maar ergens hoop ik wel dat we dit nog kunnen fixen.

In navolging van velen sinds het aantreden van de nieuwe Oppervogelman ben ik vandaag bezig geweest met 'overstappen' naar Mastodon. In mijn geval betekende dat het opsnorren van mijn oude account, en een zoektocht naar de vraag: hoe werkt dat eigenlijk, Activitypub?

Als achtergrond: Mastodon's mogelijkheid om over meerdere servers heen met elkaar te kunnen praten is niet beperkt tot alleen servers die Mastodon-software draaien. Het is gebouwd op een open standaard die Activitypub heet. Ik heb vandaag een poging gedaan om die een beetje beter te begrijpen.

De volledige uitleg ga ik hier niet geven, want ik ben er ook maar pas net ingedoken. Maar interessante artikelen zijn deze van Eugen Rochko, de maker van Mastodon, en ook de followup ervan. Eugen legt hierin uit hoe je met wat statische bestanden en een beetje Ruby een paar Activitypub-dingen kan doen.

Een van die dingen heb ik toegepast: je kan dit domein nu webfingeren (jaja) en daarmee kan je mijn Activitypub Actor vinden, die weer leidt tot een Activitypub Inbox. Op het moment van schrijven is het er allemaal wel, maar ik beloof niets voor de toekomst, want ik ben er nog niet helemaal over uit of ik dit echt wil.

Het gevolg van het bovenstaande is dat je nu op @seb@seblog.nl kan zoeken in je favoriete Mastodon-instance, en dat je mij daar dan ziet verschijnen. Je kan daar naar alle waarschijnlijkheid ook op 'Follow' drukken en daar krijg ik dan een melding over. Vervolgens doe ik daar helemaal niets mee, want zo ver ben ik gewoon nog niet.

Ik heb veel horrorverhalen gehoord over Activitypub en ik moet zeggen dat ze deels waar zijn: het is inderdaad behoorlijk veel gedoe allemaal. Om een bericht te accepteren moet je dingen doen met public en private keys, waarvan ik nog steeds denk dat ik het niet helemaal goed doe.

Bovendien ontvang ik sinds ik mijn naam bij Mastodon.social heb ingevoerd allerhande berichten over verwijderde gebruikers. Ik heb nooit om een lijst van alle gebruikers gevraagd, dus ik ben ook niet per se geïnteresseerd in elke verwijderde gebruiker, maar ik ontvang er nu wel bericht over. Ik hoop niet dat elke server in de Fediverse dit gaat doen, want dan ben ik er wel snel klaar mee.

Misschien dat ik morgen nog wat dieper duik, maar zoals gezegd beloof ik niets en verwijder ik de functionaliteit misschien zelfs wel. Het idee is alleen zo vet: met zo veel meer mensen in contact staan via een dergelijk protocol.

Wat verder ook niet onvermeld moet blijven is deze geweldige post over hoe je de verschillende Activitypub specs zou moeten lezen, in welke volgorde en hoe de boel zich tot elkaar verhoudt. Maar dat dus misschien voor morgen. Tot toots.

De afgelopen jaren ben ik steeds minder actief op Twitter. Ik tel ongeveer 13 tweets dit jaar, 17 tussen nu en 1 november 2021. Ik heb altijd het idee dat ik in een leeg gat praat: de mensen die mij volgen zeggen niets terug en iedereen die ik zelf volg lijkt mij niet te volgen. Ik heb 480 volgers, maar mijn recente tweet kwam niet boven de 50 weergaven.

Nu met de ontwikkelingen rond de nieuwe Oppervogelman vraag ik me af: moet ik wel welke dag zijn app openen en doorscrollen? Dus nu ben ik weer voor de zoveelste keer terug bij een RSS-reader, ditmaal een Miniflux, gehost en mij aangeboden door Henrique.

Op moment van schrijven zit ik op 10 feeds, na dit weekend met 5 te zijn begonnen. Ik heb namelijk wel vaker feedreaders gebruikt, en altijd val ik in dezelfde val:

• ik gebruik geen feedreader
• ik neem er een, volg een paar mensen
• nog steeds erg leeg
• ik volg iedereen die ik maar kan verzinnen
• aaaaaaa
• ik gebruik geen feedreader

Hoewel ik steeds weer tegen Twitter zeg dat ik geen algoritmische tijdlijn wil, wil ik een algoritmische tijdlijn, blijkt keer op keer opnieuw.

Het grote voordeel van een feedreader is echter dat het me indirect aanmoedigt om meer te bloggen. Dit is waarschijnlijk vreemd: de meeste mensen gaan op Twitter omdat je daar makkelijker kan antwoorden. Omdat ik mezelf de regel heb gesteld dat alle antwoorden ook op dit blog moeten verschijnen heb ik reageren op Twitter zó moeilijk gemaakt dat ik het nooit doe.

Enfin, we zien wel waar deze episode eindigt. De vorige is alweer van 2020, zo blijkt. Wie erover schrijft kan terugvinden.

Van de week schreef ik al over de Eurogames en dat ik daar een race van 5km deed. Gister deed ik nog een keer 5km in een race, de Pride Run in Amsterdam, en dat ging goed.

De Eurogames race was een beetje een gehaaste race: ik had de Pride Run al gepland, en schreef me pas de avond van te voren in omdat ik er toen pas achter kwam dat ik aan deze mee kon doen als ‘local hero’. Als Nijmegenaar wilde ik dat dus wel.

De ochtend was ik ook al naar Amsterdam geweest, niet voor de Pride Run maar de Pride Walk. Ik deed 20 minuten over de eerste 200 meter, maar het was fijn om mee te doen.

Het jammere was dus wel dat ik vrij gehaasd bij de Eurogames aankwam: snel thuis omkleden en toen nog flink doorfietsen om mijn startnummer op tijd op te halen. Ik dacht, da’s gelijk warming up, en dat was wel zo, maar ik had ook het idee dat ik al net te veel energie aan het verbruiken was.

Het was ontzettend heet en ik had te weinig gedronken: al na één kilometer had ik dorst. En er kwam een waterpost, want ik ging maar één rondje. En ik hield me misschien in? Al met al was ik teleurgesteld met de tijd van 24:26, maar aan de andere kant was het de eerste keer sinds een lange tijd dat ik onder de 25 zat, dus zo erg was het niet.

Dan dus gister: vrijwel alles klopte bij de Pride Run. Het was relatief koel, ik had goed gedronken, beetje ingelopen, er waren veel mensen, de route was vlak en de ondergrond ook. Ja, ik ging veel te hard van start – eerste drie kilometer 4:15/km – maar het ging goed.

Uiteindelijk had ik een tijd van 22:27, waarmee ik dus bijna twee minuten sneller was dan vorige week. En ik heb mijn ‘haha dat kan niet’ doel van 22:30 dus gehaald. Ik ben heel blij.

Net klaar met het lezen van Shoe Dog van Phil Knight, de oprichter van Nike. Het is alweer uit 2016, maar ik kwam het tegen in de boekhandel en aangezien ik volgende maand met een nieuwe baan begin in het schoenvak, leek het me interessant om te lezen.

Het bleek ook inderdaad een goed geschreven en interessant boek te zijn, waarin schoenen ook samengaan met hardlopen (waar ik de laatste tijd weer heel actief mee bezig ben) en Japan (waar Phil zijn eerste schoenen vandaan haalt en waar ik al een tijd ook interesse in heb).

Gaandeweg wordt het boek steeds iets meer een verslag van ‘legal battles’, want een groot bedrijf wordt je niet zonder dat. Dat ze worden gewonnen snap je als lezer wel, want anders was Nike niet zo groot als het nu is. Daarnaast blijft ook wel de indruk: Phil Knight houdt erg van zichzelf. Alles lijkt hij uiteindelijk te willen verbinden aan een soort voorbestemdheid, dat hij Nike wel móest oprichten van het universum, gezien alle tekens. Maar goed, als je steeds blijft winnen, is dat dan Tao, of geluk? We lezen natuurlijk niet de boeken van de mensen met Crazy Ideas die het niet gehaald hebben.

Toch vond ik het soms echt wel ‘oei’. Van bepaalde dingen kan je nog zeggen ‘ach het waren de jaren 60, 70’, maar er is dus in het boek veel sprake van ongelijkheid, van mannetjes, van machtsverhoudingen en van een beschreven cultuur die hij zelf duidelijk op het moment van schrijven nog altijd niet als problematisch zag. Aan de andere kant was hij voor die tijd juist vooruitstrevend – of zo wil het boek het – door een handel in atletische schoenen te laten runnen door o.a. een man in een rolstoel en een man met overgewicht.

Bij de hele zaak tegen de aanvankelijk samenwerkende schoenenfabrikant Onitsuka kreeg ik ook juist wel sympathie voor de Japanners: Phil heeft ook absoluut tegen ze gelogen. Leuk om daarna te ontdekken dat ze nog steeds in business zijn, alleen dan onder de naam Asics, en laat dat nou net het merk zijn van mijn huidige hardloopschoenen.

Al met al dus wel een interessant en vermakelijk boek.

Geen idee of ik dit goed ga volhouden, maar ik zag een paar mensen die wekelijks of maandelijks een overzicht van gebeurtenissen uit hun leven schrijven. Ik schrijf niet al te veel meer over mijn dagelijkse bezigheden – er was een tijd dat ik dagelijks een maf stukje typte – maar eenmaal per maand een overzicht lijkt me wel een leuk idee. Hier de eerste editie voor juli 2022.

• De maand begon met mijn eerste meerdaagse festival: Down The Rabbit Hole. Ik had er speciaal een nieuwe tent voor aangeschaft (al had ik er al twee) en ik vond vooral het kampeer-aspect heel leuk. Qua optredens vond ik Moderat het hoogtepunt, maar ook leuke dingen gezien die ik nog niet kende (zoals L’Imperatrice). Ik zou zo nog eens gaan (en ik wil nog eens kamperen deze zomer).
• Ook heb ik deze maand besloten een overstap te maken qua werkgever: ik maak nu een prijsvergelijker maar ga binnenkort schoenen verkopen. Of ja, daarbij helpen dan, en pas vanaf september.
• Mijn stiefmoeder was jarig en vierde dat met een heerlijke lunch aan het water met alle broers. Sowieso ben ik veel in Leiden geweest omdat het steeds iets minder gaat met mijn vader, waarvoor veel geregeld moet worden.
• Juli is natuurlijk ook de maand van de Nijmeegse Vierdaagse. Ik ben op zaterdag naar het vuurwerk wezen kijken, ben op dinsdag (heetst van de dag, 39º) met collega’s ‘de stad’ in geweest (meer in de schaduw hangen), heb op woensdag in de pauze een collega aangemoedigd die langs kantoor kwam en op vrijdag kwamen er wat vrienden uit Amsterdam over voor de intocht. Ook zonder de hele week vrij te nemen was het best wel een fijne Vierdaagseweek.
• Go spelen ligt een beetje stil vanwege de zomerstop op de club, maar ik ben wel nog een middagje bij de Hubert gaan zitten, waar op vrijdag vaak wel spelers zijn. Was een fijne partij in de schaduw, die ik wel verloor, maar de muziek was goed.
• Hardlopen gaat juist steeds beter. Ik trek nu meerdere keren per week de schoenen aan voor een rondje en dat voelt lekker. Ik ben nog nooit in de buurt geweest van dik zijn, maar merk toch een verschil in mijn lichaam nu ik weer fit ben. Ik dacht juli af te sluiten met een 5k race, maar ben gister alsnog naar de zondagochtendtraining gegaan. Het is een beetje verslavend.
• De 5k race was in het kader van de Eurogames. Die ochtend heb ik ook nog in Amsterdam meegelopen aan de Pride Walk, want Pride is a protest. Komende week ook nog een 5k bij de Pride Run, maar dat is augustus.

Een paar jaar terug ontdekte ik de beste makkelijke maaltijd van Albert Heijn: pureersoep broccoli-spinazi. Men koopt de bak, warmt olie in een soeppan, mikt de inhoud van de bak in de pan (maar niet het zakje kruidenmix en de peterselie), bakt de groenten een beetje, voegt dan wat water (zitten zelfs maatstreepjes in de bak) en de kruiden toe en laat staan koken voor 13 minuten. Later heb ik de moeite genomen daadwerkelijk een pureerstaaf te kopen om het af te maken, maar eerlijk gezegd: die stap is optioneel als je echt lui bent.

Een paar maanden terug ontdekte ik opeens dat de broccoli-spinazisoep uit het assortiment was gehaald. Er waren diverse pureersoepen, waaronder een nieuwe groene (met courgette), maar geen van al die soepen was zo magisch als de broccoli-spinazisoep, naar mijn mening. Ik vond dit verlies best tragisch.

Een paar weken terug ontdekte ik dat hij weer terug was, of in elk geval, in een Albert Heijn waar ik normaal niet kom stond hij opeens naast de courgettesoep. Ik heb de bak direct aangeschaft, maar beter nog, ik heb een foto genomen van de lijst met ingrediënten.

Een paar dagen terug kocht ik alle dingen die ik nodig dacht te hebben.

En het is gelukt: ik heb de broccoli-spinazisoep met succes ge-reverse-engineerd. Het was iets meer snijden, maar deze soep nemen ze me niet meer af. Het gaat als volgt: fruit wat uien en wat knoflook, gooi er daarna dus de broccoli en spinazi bij, bak dat wat op, dan nog kikkererwten in de pan gooien (ik deed blikje maar je kan ook losgaan op zelf koken). De kruiden blijken eigenlijk gewoon de ‘hot curry’ mix te zijn (kurkuma, koriander, peper, mosterdzaad, fenegriek, gember, komijn, karwijzaad, piment, nootmuskaat, lavas, venkel… ongeveer dat en het zal wel goed zijn). Daarnaast natuurlijk iets van een bouillonpoeder en vergeet het water niet. Kooktijd was bij mij iets langer, want ik had iets meer, maar de smaak was heel goed (beetje bijpoederen soms, hij hoort wat scherp te zijn).

Om maar gewoon met de deur in huis te vallen: de beste hardloop-app voor Apple Watch heet WorkOutDoors. Ik ben helemaal blij.

Voorheen nam ik mijn hardlooprondjes op via de standaard Workouts app van Apple. Dit is een prima app: het meet wat het moet meten. Ik gebruik een app genaamd HealthFit om mijn rondjes naar Strava te syncen (en ooit, ooit ook naar dit weblog). Op Strava heb ik vervolgens allemaal analyses.

Kleine pro-tip tussendoor: je kan tijdens een workout dubbeltappen op je Apple Watch, dat neemt een nieuwe lap/interval op. Hiermee hak je je workout op in stukjes, die je later kan analyseren. Eerst vier minuten snel, dan drie langzaam? Twee tapjes tussendoor en je ziet later precies statistiekjes over de twee losse stukken.

En dat brengt me bij mijn grootste probleem met de Workout app: het geeft me allerlei gegevens tijdens het lopen, maar niet de verstreken tijd sinds het begin van de huidige interval. Eerst vier minuten snel, dan drie langzaam? Dan mag je dus zelf heen en weer naar de stopwatch-app, om een timertje te zetten. Ik vind dat niet echt lekker werken.

Nou, dan niet WorkOutDoors. Mis je in deze app een bepaald cijfertje? Binnen no-time heb je het toegevoegd op een van de vele schermen die je kan instellen. En dan echt élk soort cijfertje wat je maar kan verzinnen, op elk soort scherm dat je maar wil. Mijn enige kritiekpunt is dat de app té nerdy is, te veel is aan te passen. Maar tegelijkertijd vind ik het dikke prima: het is precies wat ik wil, zelfs als ik straks misschien wat anders wil.

Toen ik van de week bij Cifla trainde had ik het er met iemand over. Zij miste juist een andere feature: van te voren een set aan intervals en tijden instellen en dan dat programma laten afdraaien tijdens het rennen. Die feature zit hier ook gewoon in; ik heb ‘m net gebruikt voor een rondje, en achteraf gezien is dat inderdaad een feature die ik ook gemist heb. Eerst vier minuten snel, dan drie minuten langzaam? Stel het van te voren in en alles komt goed.

Ik grapte toen nog dat het een gat in de markt was dat dit nog niet bestond, dat ik zelf die app maar moest gaan maken. Maar hij bestaat dus wél, voor 6 euro. Shut up and take my money.

In discussies over privacy merk ik vaak dat mensen het over verschillende dingen hebben. Van het woord ‘bank’ is vaak uit de context wel duidelijk of het om een financiële instelling of om een zitmeubel gaat, maar bij ‘privacy’ lopen de concepten een beetje door elkaar heen.

Er zijn naar mijn idee twee vormen van privacy: mens-mens-privacy en mens-bedrijf-privacy. Waar ‘bedrijf’ staat kan ook ‘instantie’ staan of iets anders dat op een onpersoonlijk rechtspersoon duidt. In beide vormen is het volgens mij belangrijk om privacy te hebben, en de reden ervoor brengt ze uiteindelijk weer bij elkaar tot één begrip van privacy.

De meest begrijpelijke vorm van privacy is denk ik de mens-mens-privacy. Persoonlijk ben ik liever alleen als ik naar het toilet ga. Sommige dingen vertel je wel aan je moeder maar niet aan collega’s en andere dingen juist niet aan je moeder maar wel aan je collega’s.

Privacy gaat over relaties, over hoe ik mij verhoud tot collega’s en mijn moeder. Het is gezond om dingen achter te houden voor bepaalde mensen, niet omdat het echt geheim is, maar gewoon omdat de omgang prettiger is zonder die informatie. Ze doen het zelf ook naar mij toe.

De andere vorm, mens-bedrijf-privacy, gaat over data. Als ik een vriend vertel over mijn weekend is dat een verhaal, als mijn telefoon verbinding maakt met de wifi van de Albert Heijn is dat een data-punt. In deze vorm van privacy gaat het nog steeds om een relatie, namelijk die van mij tegenover de instantie die mijn data interpreteert, maar de relatie is uit balans.

Bedrijven en instanties hebben veel data, en kunnen daarmee komen tot voor hen nuttige inzichten over mij. Die inzichten geven de relatie vorm die ze met mij willen hebben, maar zelf heb ik niet zo’n concreet beeld van hen. In veel gevallen weet ik niet eens wie mijn data interpreteert en met welk doel.

Ook vergeten instanties dingen niet snel meer. Dankzij regelgeving horen ze gegevens periodiek te verwijderen, gelukkig, maar als ze niet op de knop drukken hebben ze nog altijd een even scherp beeld van mij als dat ze hadden toen ze de data vergaarden. Een anekdote van een bekende in de kroeg zakt na een paar maanden wel weg.

Het belang van de mens-mens-vorm van privacy wordt ook onderschat, denk ik. Voor beide moet aandacht zijn. In beide vormen gaat het om de noodzaak om zelf controle te houden over de relaties die anderen met je op proberen te bouwen.

Een tijd terug kreeg ik tijdens een IndieWebCamp van Sven een set aan NFC-stickers. ‘Jij hebt er vast creatievere ideeën voor,’ zei hij toen. Ik moet bekennen dat het even op zich heeft laten wachten voor ik er een idee mee had.

Het idee van een NFC-sticker is dat je de tag draadloos kan scannen met je smartphone, die daar dan iets mee kan. Het is exact hetzelfde als je ov-chipkaart, alleen dan is de sticker de kaart en je telefoon het poortje. Als je mijn ov-chipkaart scant met mijn telefoon opent die de NS app op ‘actuele vertrektijden’.

Het is op iOS heel simpel in te stellen: open of installeer de Apple app ‘Opdrachten’ (Siri Shortcuts), ga naar het tabje ‘Automatisering’ en voeg een ‘Persoonlijke automatisering’ toe. Als trigger kies je NFC, scan je ov-chipkaart, en klik ‘volgende’. Daarna kan je een actie kiezen die moet worden uitgevoerd.

Een paar weken geleden ben ik weer begonnen met Getting Things Done te implementeren en daar ben ik momenteel best tevreden over. Voor wie het niet kent: schrijf al je taken op, zodat je kan doordenken wat ze voor je betekenen, en hou de eerstvolgende acties bij in een systeem dat je vertrouwt en vaak raadpleegt. (En dan nog wat reviews, een paar nuances en veel oefenen.)

Eén van de lijsten die ik nu bijhoudt is een lijst van dingen die momenteel thuis liggen maar ‘ergens’ naar toe moeten. Punt is: ik vertrek wel vaker van huis, maar steeds naar andere bestemmingen, en eenmaal op die bestemming denk je pas: o ja, dat moest mee! Vandaar de lijst.

Nu hangt er dus een NFC-sticker in de hal. Als ik die scan, opent mijn telefoon de Things-app op de ‘Anytime’ view, met daarin de ‘Mee naar...’ tag voorgeselecteerd. Het is een soort snelkoppeling, maar dan in de fysieke wereld. Heel erg blij mee.

Op de plek waar in ‘s nachts altijd mijn telefoon neerleg ligt er nu ook een. Als ik die scan gaat ‘Welterusten’ aan: alle lampen in mijn huis gaan uit, behalve heel zacht het licht in mijn slaapkamer. Na één minuut gaat die ook uit. Die is ook fijn, maar het zou kunnen dat ik in dit geval gewoon hardop ‘Welterusten’ tegen Siri blijf zeggen.