Kort

Gisteravond luisterde ik een aflevering van de Remote Ruby podcast met Derek Sivers, waarin hij uit de doeken doet hoe hij alle logica van zijn applicaties in de database zelf stopt, en waarin hij ook zijn persoonlijke database noemt, waarin hij zo'n beetje zijn hele leven vastlegt.

Zijn database staat in interessant contrast met de gebruikers van Obsidian, die juist voor 'plain text' gaan als opslagformaat, in de hoop dat tekst over twintig, vijftig, honderd jaar nog steeds gelezen kan worden door computers. Maar tegelijkertijd staat het óók in interessant contrast met de Ruby on Rails en Laravel developers die alle logica uit de database proberen te houden en de database alleen maar gebruiken voor domme opslag van data.

Het is fijn om af en toe even uit je comfortabele doos te worden gestuurd. Dit weblog slaat alle posts ook op in losse tekstbestanden en op mijn werk werk ik met Laravel en een relatief domme database.

Derek wijst in de aflevering ook op de Simplicity Matters talk van Rich Hickey, wiens talks eigenlijk allemaal heel goed zijn. De talk gaat in op de concepten 'makkelijk' (easy) en 'simpel' (simple), en hoe mensen die twee concepten door elkaar halen terwijl ze fundamenteel andere dingen zijn. Ook voor niet-programmeurs wel een aanrader, denk ik, al moet je af en toe even door wat jargon heen.

Ik speel sinds 2013 Go, 'het oudste bordspel ter wereld', en was er altijd trots op dat ik al speelde vóór de computer zo sterk werd dat geen mens er meer van kan winnen. Niet dat ik ooit van 'de computer' heb kunnen winnen: in 2013 was dat al alleen voorbehouden aan de sterkste spelers.

Een ander feitje over Go dat ik graag herhaal, is dat het meer bordposities heeft dan schaken. Bla bla, de computer won al van de mens met schaken in 1977, en dan noem ik het aantal atomen in het zichtbare universum, alsof ik weet waar ik het over heb.

Maar met grote verbazing las ik dus net in NRC dat er een ander spel is dat nóg meer bordposities heeft en waar de computer het nóg moeilijker mee had. Door de bordposities, door het aantal mogelijke begin-opstellingen, én door het feit dat de tegenstander niet weet waar de stukken staan. We hebben het over Stratego, wie had dat gedacht.

In mijn post van vorig weekend wilde ik niet toegeven dat de requests die Mastdon naar mijn inbox stuurde helemaal niet door mijn eigen verificatie-code heen kwamen.

Het stappenplan is als volgt: Mastodon stuurt een bericht naar mijn inbox, stuurt daarbij een HTTP-header met daarin een keyId, een signature en een lijstje aan namen van headers. Ik moet dan de waardes van de HTTP-headers bij de namen zoeken, de keyId ophalen (dit is een URL) en dan verifiëren of de signature van de headers inderdaad ondertekend is met de public key uit de keyId. Omdat het cryptografie is gaf de functie alleen maar false terug, zonder enige verder info.

Na heel veel zoeken bleek dat in elk geval de deletes een simpele verklaring hadden: zodra de Actor is verwijderd is ook de public key weg, en dus valt er niets te verifyen. Dat is geen bug, zeggen ze. Ik negeer nu lekker alle Actor-deletes want ik haal toch geen profielen op. Follows en Follow-Undo's die ik als test bleef doen bleven wel falen.

Na letterlijk uren te hebben doorgebracht met specs zoeken en code lezen uit Pixelfed (PHP Laravel) en Pleroma (Elixir), bleef ik er toch echt van overtuigd dat ik alles goed berekende, aan elkaar knoopte, ophaalde, alles. Heel frustrerend.

Maar, wat bleek: de (request-target) vulde ik aan als (request-target) /inbox, terwijl ik mijn inbox op /activitypub/inbox had neergezet. De andere implementaties plakten die path dynamisch op uit de Request/conn. Daar ging 6 uur waarin ik al heel veel verder kon zijn geweest met Activitypub. Maar goed, volgend weekend weer een weekend.

Net de Pride Walk in Amsterdam gelopen, omdat ik vorige jaren steeds pas op de botenparade bedacht dat ik daar ook aan had willen meerdoen. Pride is een leuk feest, maar pride is ook een protest, zo lang als dat nodig is.

Ik ga nu snel terug naar Nijmegen waar de Eurogames bezig zijn. Vanavond nog even 5km hardlopen bij een side-event ervan. Hopelijk gaat dat sneller dan de Pride Walk.

Van de week liep ik met wat collega’s en hun vraag was: moet dat nou, een sportevenement voor homo’s? Zo sluit je je af, maak je het juist apart. Mijn antwoord was dat er meer zichtbaarheid moet zijn, maar ze werden alleen maar stelliger.

‘Voor een gaybar heb ik nog respect,’ zei iemand, ‘dat is makkelijker, als je on the hunt bent, dat je niet hoeft te vragen.’ Maar een sportevenement was daarin niet praktisch, dus overbodig, vond hij.

Ik heb daar dus nu een halve week mee in mijn maag gezeten. Is het overbodig?

Ik had geen antwoord. Maar het antwoord is: zolang een dergelijk evenement als politiek wordt ervaren, is het politiek en dus nodig als protest. En als het niet meer politiek is, is het er alleen voor de leuk, en dan is het nodig omdat het leuk is.

Ergens vind ik het nog steeds eng: ik zit nu bij een nieuwe atletiekvereniging en ik ben daar niet expliciet uit de kast, dus zit ik er nog in, zo gaat dat. Ga ik de run van vanavond op Strava zetten? En de Pride Run volgende week? Het doet niet ter zake maar toch wel.

Eerst maar even zorgen dat ik daar op tijd aankom en überhaupt meeren. Het is nodig. Pride is protest.

Ik was dit weekend in Utrecht voor een go-toernooi en in de pauze daarvan ben ik nog even de binnenstad in gewandeld. Op mijn lijstje van plekken om te bezoeken stond nog boekhandel Broesse, want die zijn verhuisd en ik was er nog niet wezen kijken. Dat is de eerste tip: ga daar heen, het is een mooie boekhandel.

Eenmaal daar stond ik oog in oog met een Bambook. Dit is precies wat ik al een tijdje beschrijf als wat ik wil hebben: een meeneembaar whiteboard in de vorm van een opschrijfboekje. Ik heb in het verleden daarwerkelijk een whiteboardje van 30 bij 30 cm meegenomen naar kantoor voor dit doel, maar het was nooit echt handzaam. Ik heb natuurlijk direct de kleinste Bambook meegenomen als impulsaankoopje.

En dat is dus de tweede tip: dit is een heel fijn ding. Nee, het is wat gladder dan papier en de pen schrijft niet zoals balpen of potlood, maar het werkt heel aardig. Met nul schuldgevoel schrijf ik hele pagina’s vol.

De laatste tip is om die aantekeningen binnen het uur van je meeting even uit te tikken. Ik heb dat nu al twee keer gedaan voor twee verschillende behoorlijk informatie-zware afspraken, en in beide gevallen voel ik me een stuk lichter omdat ik het idee heb dat alle informatie netjes in een lopende tekst is gevat. Moet ik wel bij zeggen dat ik snel en makkelijk typ.

Vandaag is er een reünie op de plek waar ik mijn eerste biertje dronk. Nu drink ik 0.0, want ik moet nog rijden. Mijn gebruikelijke autoschaamte wordt hier verdrongen door autotrots, want sinds kort kan ik ook rijden. Ik ben niet langer die ene die op een ov-fiets aan komt zetten, die sowieso niet de bob is want ja, geen rijbewijs.

De trots wordt beantwoord met kinderen, kinderen die kunnen lopen en praten en ‘papa’ en ‘mama’ zeggen tegen hen die ik nog als kind ken. De mensen van wie ik wist dat ze ouders waren geworden hebben hun kinderen niet eens mee: te oud, waarschijnlijk, hadden wel betere dingen te doen.

‘Een witte Volkswagen Up,’ vertel ik tegen een papa. ‘Ah,’ zegt hij, ‘wij twijfelen nog. Onze tweede auto is kapot, maar zo’n kleine is toch wel fijn om erbij te hebben.’ De Chinees na afloop sla ik over, maar zonder goed excuus, thuis zit er niemand op me te wachten. ‘Nee sorry,’ zeg ik, ‘het is een lange reis.’