Ik ben weer in Nederland en na twee weken 26º is dat weer even wennen. Niet dat ik hier per se op het weer wil schimpen. Het is gewoon gek om weer naar Nederland te kijken na twee weken buitenland.

Dat is zegmaar iets wat ik altijd al heb: het idee dat iets aan Nederland anders is, dat je altijd direct herkent dat het Nederland is. Als ik fotograaf zou zijn zou ik daar nog eens een serie over willen maken: foto's in Nederland die niet lijken op Nederland, op zoek naar de essentie van wat maakt dat het er Nederlands uit ziet.

Net zat ik dus in de trein vanaf Schiphol naar de Bijlmer, en op de snelweg zag ik overal gele kentekens. Na twee weken naar (normale) zwart-op-witte kentekens te hebben gekeken vond ik het geel opeens heel schreeuwerig. Normaal betekent eigenlijk vooral gewenning.

Een van de dingen die me in het buitenland altijd zo opvalt is dat het daar vaak vies is. 'In Nederland is het veel schoner,' dacht ik dan. Maar nu stond ik op het station eens om me heen te kijken: eigenlijk is het daar ook gigantisch smerig. Thuis is waar je door gewenning door de viezigheid heen kijkt.

De reis naar Gran Canaria was misschien in een bepaald opzicht ook een manier om onder de wintertijd uit te komen. Ik sta namelijk al twee weken in wintertijd (GMT+1), en de afgelopen zondag was even gek (GMT+0) maar door die tijd niet te veel mijn hoofd in te laten gaan kwam het goed. Zoals het klokje daar tikte, tikt het hier nu ook.

Maar thuiskomen is ook je huis weer zien – denken 'jemig wat heb ik dit toch gek ingericht' – om vervolgens na anderhalf uur weer berusting te voelen in de manier hoe het is. Thuiskomen is ook gewoon weer wennen aan de dingen die thuis 'normaal' maken.