Ik liep net in de supermarkt langs het proteïneschap. Waarschijnlijk wel bekend: het schap vol snoeprepen en poeders met hoge eiwitgehaltes dijt de laatste tijd steeds verder uit. Ik ben ook schuldig, moet ik zeggen, want de marketing heeft me laten geloven dat ik na een rondje hardlopen zo'n snoepreep moet eten om beter te herstellen.

Maar vandaag zag ik dus helemaal onderin het schap een zak proteïnechips liggen. En dat vind ik best ver gaan. Volgens mij zijn er twee manieren om chips te eten: netjes in een bakje op tafel met vrienden, of in je eentje met de zak op de bank. Hoewel dit natuurlijk een beetje van je vriendengroep afhangt, denk ik dat deze zak meer bedoeld is voor alleen op de bank. Bankhangen als ultieme beloning na hard werken, maar dan in een variant waar je je minder slecht over voelt.

Vanuit de supermarkt gezien snap ik het ook wel: het kost waarschijnlijk niet zo heel veel om de weipoeder die toch al in sommige chips wordt gebruikt wat op te schroeven,[^1] net genoeg om de claim waar te maken; maar de prijs kan wel omhoog.

Biologisch eten is ook duurder, maar helaas groeit het proteïneschap vooralsnog harder. Meer betalen voor een goed gevoel werkt kennelijk nog altijd beter als het gaat om een voordeel voor jezelf.

[]: Paprikachips zijn niet vegan, want weipoeder komt uit koemelk.