Een jaar na de breuk

Vandaag is het een jaar geleden dat ik mijn voet brak op de Dam, tijdens de Pride in Amsterdam. Ik heb daar in het begin veel over geblogd en deze site is alweer een paar maanden dood, dus ik dacht, ik schrijf een korte update.

De voet gaat goed, ik kan eigenlijk alles weer. Heel af en toe is hij nog gevoelig, maar ik ben weer aan het hardlopen en dat vind ik ontzettend fijn. Vorig jaar had ik ook kaartjes voor de Zevenheuvelentrail en Zevenheuvelenloop, maar die bleken met 7 weken en 15 weken na de breuk gewoon veel te dichtbij. Dit jaar heb ik opnieuw kaartjes, een trainingsprogramma en goede hoop dat ik gewoon kan starten.

Eergisteren was het weer Pride, dus doen ook al even langs de Dam gelopen naar de plek waar het gebeurde. Ik had hetzelfde paar sokken aan als vorig jaar (zoiets vergeet je niet), maar wel andere schoenen. Want dat is het blijvende wat ik eraan over heb gehouden: ik ben op barefootshoes gaan lopen. Dat zijn dus schoenen met zolen niet dikker dan 4 millimeter, waardoor je wel beschermd bent voor scherpe dingen, maar verder loopt alsof je op blote voeten staat.

Ik draag de barefootshoes nu sinds september – ik moest toch opnieuw leren lopen – en ik ben er heel tevreden mee. Ik vind mijn voeten aanzienlijk sterker geworden, ik kan mijn tenen veel beter bewegen nu en mijn grote teen staat nu aan beide kanten veel rechter (links meer dan rechts). Ik ben zelfs zo geradicaliseerd dat ik soms mijn Vibram Fivefingers ('de teenschoenen') aan heb in het openbaar. Ik vind ze geweldig lopen en ben blij met de goede dingen die uit deze nare ervaring zijn gekomen.