De stopzichten in Gdansk doen een dudeltje als ze op groen staan. Als ze bijna op rood gaan doen ze het dudeltje even kort en snel, met stiltes ertussen. Als ze op rood staan houden ze gelukkig hun mond. Het stoplicht stond op rood.

Naast me staat een man met een hond. Hij lacht vrolijk en roept Poolse zinnen naar me. Ik snap er niets van, want door de onuitspreekbaarheid van de woorden ben ik nog niet begonnen Pools proberen te leren.

'I'm sorry, I'm not from here,' is mijn veelgebruikte zin, waarna de meeste Polen doorlopen. De oude man blijft Poolse frasen werpen. Of toch niet? Ik merk dat het Duits is, maar met een zwaar accent. Met zijn handen begeleidt hij zijn woorden: dat ik zo lang ben.

Dat is het gesprek dat ik zo onderhand in alle talen kan voeren, hoe lang ik ben. Het is heel simpel, want je hebt er maar drie woorden voor nodig: twee, meter en drie. Twee meter drie. Sinds ik in Schotland ben geweest weet ik dat ik ook zes voet zes-en-zestig ben, maar dat hoeft gelukkig alleen in het Engels. 'Ja, ich bin zwei meter drei.'

Heel enthousiast roept hij zijn eigen lengte en begint hij over de jongeren die steeds groter worden. Ik knik en hum en glimlach me een weg door zijn betoog. Het melodietje begint, de stoplichten staan op groen. De man praat door en volgt mijn aanstalte om over te steken niet. In de verte klinkt een ambulance. Hij baant zich een weg door het verkeer en wil ook ons stoplicht kruisen. De man en ik blijven staan kijken. Het melodietje stopt en de auto's gaan weer rijden.

Nu we toch nog een stoplicht wachten besluit ik hem te vragen waar het dichtsbijzijntste station is. 'Darf ich Sie etwas fragen? Wo ist der Bahnhof?' Het mannetje is helemaal in zijn humeur en wijst alle kanten op, maar uiteindelijk naar de overkant van de straat. Hij begint over de 'Straßenbahn' die ze aan het verbouwen zijn in de straat waar de ambulance vandaan kwam. Ik knik, want ik had het gezien. 'Alles neu,' knikt de man en hij er is er maar wat blij mee.

Het stoplicht staat nog op rood en de oude man raakt nu echt op dreef. Met zijn handen gebaard hij wild dat alle auto's door moeten rijden. 'Geht, geht,' met een glimlach op zijn gezicht. Het is alsof hij met zijn hand een beekje tot een snelstromende rivier peddelt. Met zijn andere hand houdt hij steeds zijn hond in bedwang.

De lichten gaan op groen en de geluiden klinken weer. 'Komm, komm,' zegt de man, en gebaart naar de overkant. Hij weet de weg naar een andere halte van de tram, die wel naar het station gaat. 'Alles neu.'

'Das ist ein Teckel-hund,' zegt hij trots als hij op zijn hond wijst.

Ik knik met een glimlach en begin aan een zin die probeert uit te leggen dat wij thuis nu ook een hond krijgen, maar daarin niet op tijd slaagt.

'Sieben jaren alt ist sie!' roept hij uit terwijl hij me aankijkt. 'Und sie küst mich.' Met zijn handen maakt hij likkende bewegingen over zijn wangen. Ik verdrijf de beelden van het hondje en de man samen en probeer opnieuw de zin te lanceren.

'Nein nein,' trekt de man de hond verder, die net een poot optilt om te plassen. Ze mag niet plassen, zegt hij geloof ik. Ik vraag me af of vrouwelijke hondjes ook hun poot optillen.

We zeggen verder niet veel als we langs flatgebouwen lopen. Wel krijgt de hond veel commentaar, soms in het Duits en soms in het Pools. Ze wil een flat in, ze wil aan een vuilnisbak ruiken, ze wil tegen een auto plassen. Ik kijk om mij heen en zie een Gdansk dat ik de afgelopen dagen nog niet heb gezien: de straten waar ik niet zomaar in zou lopen, de wijken met flats en het dagelijks leven. De betonnen flats beantwoorden aan mijn beeld van hoe Oost Europa eruit ziet, maar lijken minder kil dan op tv. Hier wonen ook mensen.

Ik vraag me af waar de man me mee naartoe neemt. Ik probeer me te herinneren hoe vaak we links en rechts zijn gegaan, maar dat weet ik niet meer. Vooralsnog zijn hier wel mensen op straat. Zolang ik nergens naar binnen ga, komt het goed.

Als de hond een winkel in wil zie ik een eindje verderop een tram rijden. Trots wijst de man erop.

'Nach der Bahnhof!'

Ik knik en glimlach. Eigenlijk wilde ik helemaal niet met de tram naar het centraal station van Gdansk, maar gewoon naar het dichtsbijzijnde station. Vanaf daar rijden metro-achtige stoptreinen naar het centraal station, en voor die treinen heb ik al een kaartje.

Bij de oversteekplaats naar de tramhalte staan we even stil. De man biedt mij een hand aan die ik schud. 'Dank, vielen dank,' zeg ik zo vriendelijk en vrolijk mogelijk. Hij straalt en zegt dat het niets was. Ik maak de fout om 'bye' tegen de hond te zeggen, maar herstel door 'tschüs' tegen hem te zeggen. Voor de vorm stap ik in de tram.

De trein naar het toeristische badplaatsje Hel was heel heet, vond ik. De trein terug van het humoristische schiereiland was echter veel erger. Ik kwam tien minuten van te voren aan op het station, zodat ik wat speling had om hem te vinden. Aangezien ik nog steeds geen chocola kan maken van het Pools, neem ik voor alle zaken extra de tijd om het uit te zoeken. (Op dit moment ken ik één Pools woord, 'g?awny', wat je uitspreekt als 'gwavnie' en ook kan worden vervoegd naar 'g?awna'. Het betekend zoiets als 'belangrijkste', want het stond in het hostel op de meterkast en de grootste stations van alle plaatsen hier heten zo.)

Maar de trein stond dus tien minuten van te voren al helemaal vol met mensen. Echt vol. Twee dikke Duitsers hadden hun fietsen niet meer in de daarvoor bestemde rekken kunnen plaatsen, omdat er (waarschijnlijk geen Duits sprekende) Polen op de stoeltjes zaten. In Polen hangen ze hun fietsen met het voorwiel in de trein, zodat ze rechtop komen te staan. Superhandig, maar dan moeten mensen dus niet de klapstoeltjes bezet houden. Enfin, terwijl ik dacht van: och, ik pas er nog wel bij, dachten alle mensen die tien minuten lang dat ze er ook nog wel bij konden. Het resultaat was veel geprop en het vooruitzicht om minstens een uur niet te kunnen zitten. Mijn hoop op verlichting werd de grond in geboord toen er op de stationnetjes waar we stopten steeds twee mensen uitstapte en weer tien mensen naar binnen wilden. Waarschijnlijk gaat de trein maar één keer per uur, want iedereen verkoos de overvolle trein boven op de volgende wachten. Ik had de reis van te voren al helemaal uitgestippeld via internet, dus ik zou het niet weten. Dichter en dichter werd de mensenmassa, zoals ik in Nederland maar weinig ben tegengekomen. Verlichting kwam gelukkig op station Jastarnia, halverwege het schiereiland, waar een aardige hoop mensen de trein wilde verlaten. In het heen en weer geschuif zag ik kans om 'darf ich bitte, danke' even aan de andere kant van de Duitse fietsers terecht te komen. Daar kon ik de rest van de reis in ieder geval op de grond zitten. Uiteindelijk werd het helemaal geweldig toen iedereen er in W?adys?awowo uit wilde (daar begint het vasteland weer) en ik een zitplaats naast een stopcontact vond. Toen de trein op Gdynia G?owna stopte ben ik nog even Gdynia in geweest en heb daar een Engels boek gevonden, en dus ook gekocht. Het betreft Murakami, die ik toch eens wilde lezen, maar nu dus in het Engels ga proberen. Het is hard nodig, want ondanks mijn rantsoeneringen ben ik al bijna door _Echte slechte mensen_ heen. Zó veel is er nu ook weer niet te zien in Gdansk in je eentje, vooral met de avonden weet ik me niet goed raad. Vandaag wilde ik in Sopot kijken en op de terugreis even stoppen bij Gdansk Wrzeszcz, of hoe je dat ook mag uitspreken. Gdansk blijkt dus namelijk veel groter te zijn dan het oude centrum, en als ik het goed heb is er in Wrzeszcz ook het een en ander te beleven. Sopot is de badplaats tussen Gdansk en Gdynia in, die samen een soort driestad vormen. Ook dat zag er gister vanuit de trein wel goed uit.

Gdansk is toch best wel anders dan ik had gedacht. Als je satalietfoto's bekijkt, lijkt het echt een typische oostblokstad met lage huisjes afgewisseld met hoge flats. Een oostblokstad zoals ik die dus van film en tv zou kennen, want ik heb nooit eerder een echte gezien. Maar het centrum van Gdansk blijkt vol te staan met een soort herenhuizen. Amsterdamse geveltjes tref je er overal aan, maar dan wel in andere kleuren, vermoedelijk typisch Poolse kleuren. Toch, als je meer naar buiten de binnenstad gaat kom je toch wel weer het typische beeld van het vervallen Polen tegen.

Wat opvalt is dat de grote straat van Gdansk een autovrije toeristenhoop is. Overal staan kraampjes met kaarten en zonnebrillen, maar ook veel mensen die toeristenfrutsels verkopen, zoals daar zijn: de bal die groter wordt als je hem wegschopt, de platte poppetjes die op hyperpop dansen en een Japanse kalligrafie van je eigen naam. Bovendien heb ik iets gezien wat verdacht veel aan een vlooiencircus doet denken (een hond op een kleedje, met wat attributen ernaast en een man erbij die heel blij keek naar mensen die snel weglopen. Het is toerisme, en veel toerisme, maar dan ook wel in een vorm die je in de meeste landen al niet meer ziet. Het doet me allemaal wat ouderwets aan.

Maar hoewel er dus vrij veel toeristen op maandag rond het middaguur door die straat banjeren, buiten dat lijkt er helemaal niets te zien te zijn. Of dat waar is, ga ik zo onderzoeken aan de hand van een boekje dat ik voor 12 Poolse gevallen van een stand heb geplukt. Ook het boekje ziet er tamelijk ouderwets uit. Vooralsnog lijkt Gdansk dus nogal een saaie stad, als ik dat mag zeggen. Er is één winkelcentrum en buiten dat gebouw heb ik nog geen winkelketen aangetroffen. Nu is winkelen in een buitenlandse stad waar de winkelketens precies hetzelfde zijn als thuis niet echt een zinvolle besteding van je tijd, maar het geeft toch altijd wel houvast om in een vreemd land een H&M binnen te kunnen stappen.

Wel ben ik een plaatselijke supermarkt geweest, wat natuurlijk een beleving is. Eigenlijk zag het er gewoon uit als een Aldi, maar dan met hier en daar een A-merk erdoorheen. Het idiootste was toen ik bij de kassa kwam met mijn marsepijnreep, flesje water, nep-Magnum en twee broodjes. De kassa vond dat ik 6,07 Poolse gevallen moest betalen, dus ik gaf er voor de zekerheid 7 hele Poolse gevallen. En inderdaad: met veel zoekwerk kreeg ik nog 93 Poolse gevalletjes terug. Terwijl 7 van die gevalletjes dus maar 2 cent waard zijn. Bij 1 gevalletje zegt mijn omrekenmachine gewoon: € 0,00.

Toen ik de hoek om kwam lopen en dit hostel zag, heb ik innerlijk heel hard geschreeuwd en even overwogen om een ander te zoeken. Het ziet eruit als een oude barak die uit platen is opgebouwd, maar ook druk bezig is in te storten. Binnen valt het mee en zijn de kamers gevuld met de stevigste hoogslapers die ik tot nu toe heb aangetroffen in een hostel. Er is maar één sleutel voor de deur van mijn slaapzaal, waar in principe tien mensen kunnen liggen, waardoor ik dus steeds aan de jongen die dit lijkt te runnen moet vragen of de deur open kan, als hij dat niet is. Ik zei in principe, want er is slechts één ander bed bezet, door iemand die ik tot nu toe niet heb gezien.

In principe is het ook niet zo verwonderlijk dat dit hostel niet zo veel is. 1) Het staat in Polen en 2) drie nachten hier logeren kost me 95 Poolse gevallen, wat neer komt op € 24,12. Dat is inderdaad geen drol, daar kan je ook niet zo veel voor verwachten, zeker als je bedenkt dat mijn accomodatie inclusief ontbijt is. In een West-Europees hotel ben je al het dubbele kwijt aan alleen het ontbijt.

Hoewel ik er altijd zorg voor draag om hostels uit te zoeken met WiFi, hangt er ook in dit hostel helemaal niets anders in de lucht dan een stoffige geur. Dat betekent dat ik weer stukjes online moet gaan zetten op het moment dat ik wél internet heb, en de vraag is nog even of ik dat wel ga vinden in Gdansk. Jullie krijgen dit sowieso te lezen, maar of het pas wordt als ik in Finland ben is nu nog niet te zeggen. Zinvolle mededeling indeed, maar dan weet je waarom ik de stukjes antidateer.

Wat voorafging: hiervoor ben ik ook al een paar keer naar de IKEA geweest, maar dat waren minder noemenswaardige bezoeken, waarbij minder werd gekocht. Op 25 april (Tweede Paasdag) had ik enorm zin om naar de IKEA te gaan, maar had ik toen ik daar was geen flauw idee van wat ik daar moest doen. De volgende dag kreeg ik te horen dat ik een nieuwe kamer kreeg, dus stond ik de dag daarna alweer in de IKEA. Ik vond dat toen erg veel, maar het werd erger. Zo erg:

wo 18 mei - Duiven

Verkenningsvlucht voor zaterdag

• SKUBB opbergtas (groot, tweemaal)
• SKUBB opbergtas (klein, eenmaal, allemaal voor onder het bed)

za 21 mei - Duiven

Niets meegenomen. Moeder en broertje kwamen met de auto naar Nijmegen zodat we een kledingkast en een bureau konden kopen. RAKKE was echter niet de beste kledingkast volgens mijn moeder en ook MICKE als bureau was vrij onhandig. Sluitingstijd naderde en ik keerde huiswaarts om alles weer na te gaan rekenen.

ma 23 mei - Duiven

Uitgerekend welk bureau wel handig was en dat gelijk gaan halen. Veel te veel meegenomen, onderweg hebben een aardige Griek en een fijne Nijmegenaar me geholpen de veel te grote en zware tassen naar de bus en de trein te sjouwen. Dagenlang spierpijn, in de overbelaste vorm.

• GALANT bureaublad (de kleinste)
• GALANT frame
• GALANT poten (vier maal)
• RETUR afvalscheidingsbakjes (twee kleine, drie middelgrote)
• TOFTBO badmat
• GÄSGRUND tandenborstelhouder
• GÄSPA hoeslaken
• HUTTEN wijnrek
• LERBERG open kast (breed)
• BOLMEN toiletborstel

wo 25 mei - Duiven

Alles nagerekend, kastoplossing bedacht, pa gebeld.

• PAX kledingkast
• PAX planken (twee)
• KOMPLEMENT kledingroede
• KOMPLEMENT inbouwkast
• LANSA handgrepen
• SKUBB opberger met 9 vakjes (sic, hangt aan de roede)
• SKUBB bakjes (verpakt per vier, om in de vorige te stoppen)
• SKUBB opberger, set van 6 (bakjes in verschillende groottes, om de SKUBB's onder het bed beter in te delen)
• BILLY boekenkast
• BILLY opbouwdeel
• SIGNUM kabelgoot
• RETUR afvalscheidingsbak (eentje extra om het compleet te maken)

do 26 mei - Duiven

Naar aanleiding van dit bezoek plaatste ik 'This is the last time' van Keane op mijn facebookpagina, helaas niet heel erg waar.

• FIXA schroevendraaier (/ boormachine)
• BILLY extra plank
• SIGNUM snoerbegeleidingsset
• FÖRNUFT bestekset
• SKUBB opbergtas (voor onder het bed, gister vergeten)

ma 6 juni - Duiven

Gestrand, niet verder gekomen dan Station Duiven, daar terug de trein genomen toen ik een half uur zou moeten wachten op de bus.

di 7 juni - Duiven

Gestrand, niet verder gekomen dan Arnhem CS, had twintig minuten op de trein moeten wachten, ik kon het niet meer.

wo 8 juni - Duiven

• STAVE spiegel (met handige schuine rand, zodat hij goed op de grond tegen de muur staat)
• KNÖS hoge opberger schrijftoebehoren
• HEMNES nachttafeltje (voor de tv)
• DIMPA tas voor afvalscheiding (voor gebruik als waszak)

do 9 juni ochtend - Duiven

• STAVE spiegel (lijst bleek gewoon kapot, dus ruilen)
• KNÖS bureauonderlegger
• LENNART ladeblok met lades (sic)

do 9 juni avond - Utrecht

Dit bezoek was vlak voor sluitingstijd en duurde vijf minuten. Ik rende naar binnen, via een kassa het zelfbedieningsmagazijn in, naar een computer om het stellingnummer op te zoeken, naar de stellingkast om het te pakken, naar de kassa om het af te rekenen en weg.

• BERTIL stoel (tweemaal, speciaal naar Utrecht voor de berkenuitvoering)

vr 10 juni - Utrecht

• BJURSTA eettafel
• FAKTUR steekwagentje (had ik eerder moeten doen, vóór de verhuizing ofzo)

Conclusies

1. Ik ben teveel bij de IKEA geweest.
2. IKEA in Utrecht is makkelijker te bereiken. Het duurt vanuit Nijmegen een kwartier langer voor je er bent, maar je hoeft één keer minder over te stappen. Bovendien bestaat de reis uit één trein van een uur en één tram van een kwartier. Dat is beter dan een kwartier trein, wachten, kwartiertje trein, wachten, kwartier bus. In dat hele uur naar Utrecht kan je ook echt nog wat doen.
3. Bij IKEA Duiven gaan ze er standaard vanuit dat je met de auto komt. Bij IKEA Utrecht zien ze gewoon aan je (?) dat je lopend bent.
4. Koop een steekwagentje voor 10 euro en heb er plezier van. En doe het bij je eerste bezoek, niet je laatste.
5. De combinatie 'maximale lening' en 'creditcard' is dodelijk.