Log in
Seblog.nl

Seblog.nl

Sociaal videobellen

Ik geloof dat ik niemand meer hoef te vertellen dat het toch anders is. De afgelopen dagen heb ik video gebeld met vrienden, collega’s en familie. De dagelijkse standup met collega’s is wel vaker digitaal, dus de onwennigheid viel daar wel mee. De ontwikkeling is dat we er nu een sociaal blokje voor plakken, omdat we weten dat er geen spreekwoordelijk koffieautomaat meer op ons wacht. Maar vrienden en familie, dat is toch een beetje gek.

Met vrienden merkten we dat Skype wel 6 personen aan kan, maar er dan standaard één van de vijf anderen verborgen wordt om het scherm mooi in vieren te delen. In de familie zitten we allemaal in het Apple-ecosysteem, en FaceTime blijkt onze hoofden continu te zoomen en te husselen als we praten of stil zijn. Google Meet is prima saai voor een beetje overleg en schermdelen tussen collega’s.

Maar allemaal hebben ze het. Door de fractie van een seconde vertraging op de lijn ga je anders praten. Je kan niet goed onderbreken, men moet om de beurt praten. Dat is minder opvallend in een vergader-opzet, maar vooral bij sociaal videobellen voelt het gek. Het maakt dat je structuur in de call wil aanbrengen, dat je in je hoofd een lijstje bijhoudt van de onderwerpen die je nog moet aantikken. En het gekste misschien nog wel: het voelt alsof je binnen anderhalf uur klaar moet zijn.

Een eindeloze avond in een café eindigt toch uiteindelijk, omdat je bewust of onderbewust signalen van het barpersoneel krijgt dat ze ook eens naar huis willen. In het sociaal videobellen tikt er vaak gewoon een klokje mee. Afscheid nemen is daarom ook het gekste moment: als er één iemand gaat, moet iedereen. Er is geen moment waarop anderen dag-roepend het donker in verdwijnen. Er is alleen die rode knop, en je weet dat als je ‘m indrukt alles voorbij is.

Dat is wat ik mis aan dat afscheid: even naar huis fietsen, nadenken over wat gezegd is, en dan voldaan thuiskomen. Na afloop van een videobel-sessie ben je eerst opeens weer even eenzaam, en daarna pas blij dat je iedereen toch weer even gesproken hebt. Maar het helpt wel. Ik hoop jullie snel weer in het echt te zien.

Dingen maken helpt

Hoewel ik nog steeds bij vlagen niet weet wat ik met de situatie aan moet, merk ik dat ik er ook meer gewend aan raak. Ik begon vanaf vrijdag met een weekend volledig binnen zijn, volledig in mijn computer gedoken en heftig het nieuws verversend. Die modus hou je niet lang vol.

Het is gek om aan de ene kant zeeën van tijd te hebben, maar aan de andere kant tot de conclusie te komen dat je die eigenlijk normaal ook hebt, alleen dat je je zeeën dan wat meer op routine indeelt.

Wat me sowieso geholpen heeft is het verwijderen van de NOS-app. Ik waardeer hun inspanning, maar een live-blog van meer dan een week houdt niemand vol. En wat me helpt is weer af en toe een stukje schrijven. Deze tijd vraagt om bloggen, hoorde ik elders. Het helpt voor jezelf om je gedachten te orderen en het helpt voor anderen om meerdere perspectieven op de situatie te hebben. Eenmaaldaags het NOS journaal geeft de feiten, maar je hebt ook reflectie en verstrooiing nodig.

Daarom: maak ook niet alleen blogs. Maak ook vlogs, tekeningen en gedichten, t-shirts (zoals mijn moeder), bureauverhogingen (ikzelf gister). Maak dingen en vertel erover, of vertel dingen door maaksels, en als je dingen vertelt, deel ze dan. Wij, de andere mensen, hebben ze nodig.

Net weer voor een paar dagen boodschappen gedaan – normaal ga ik elke dag – en nu dus genieten van mijn guilty pleasure: een wegwerpbeker ijskoffie.

Fietsen naar werk

Het afgelopen weekend ben ik braaf binnen gebleven, in mijn eentje thuis. Maandag had ik nog een vrije dag, dus gister ging ik voor het eerst weer aan het werk, thuis. Normaal lopen we tussen de middag een rondje door de stad, en toen de tijd daar was dacht ik: ik ga gewoon naar buiten. Als ik voldoende afstand houdt tot mensen moet dat toch kunnen. Ik bleek niet de enige te zijn.

Jeremy schrijft vanuit Rome over de parken, en vraagt zich af waarom die gesloten zijn. Buiten zijn is juist gezond, en er is genoeg ruimte om afstand tot elkaar te houden. Hij schrijft over een formulier dat hij bij zich moet dragen om over straat te mogen. Normaal werkt hij ook al thuis, maar hij heeft zijn dagelijkse wandelingen wel echt nodig om dat vol te houden.

Omdat we hier in Nederland nog niet met papieren werken heb ik dus besloten mijn middagwandeling vol te houden. En wat meer is: ik ga nu op mijn fiets stappen naar werk. Halverwege keer ik om. En dan vanavond het omgekeerde rondje weer terug. Ik denk dat dat een goed middel is om de geest te laten waaien, zolang als 't mag, zonder papieren.

Dubbel hamstergevoel

Frank schrijft over het hamstergevoel, met een kleine fotoreportage van een paar hele lege schappen. Dat is wel even schrikken. Ik ben voor het laatst in de supermarkt (en mijn huis uit) geweest afgelopen donderdag na werk. Sindsdien is het thuiswerken.

Het dilemma is dat ik aan de ene kant genoeg over wil laten voor andere mensen, dat ik geen hamster wil zijn, dat ik het systeem niet wil ontregelen met excessief koopgedag. Maar aan de andere kant: ik wil ook echt niet elke dag in de supermarkt staan, dat geeft ook risico.

Voor iemand die normaal per dag eten koopt, is eten voor een week in huis halen hamsteren? Waarschijnlijk wel. Sorry daarvoor, ik probeer sociale afstand te houden. Hopelijk is er nog wat als ik over twee dagen weer moet gaan.

RSS is not dead you know (nor is Atom)

Quite a while I wrote about building a social reader[^ Then called IndieWeb reader, but social reader is the better term.], but these days I have to admit it went nowhere. The biggest problem with it being that I myself don’t really use any reader to consume stuff: I was not used to keeping up with blogs, I only used to mindlessly scroll through Instagram. These days I got the Twitter app back on my phone again, so I make my scrolls there too.

What does seem to work over the past two months or so, is that I occasionally look at the NetNewsWire Mac app, which I pinned to my dock. Seeing the icon makes me click on it, and this way I do read or skim blogs I follow. I organised stuff by social distance, or something close to it, like Ton suggested. I notice that it makes me sad some people I want to follow as a person are not available via RSS/Atom.

The experience on NetNewsWire is not quite the way I want it, but I figured it is better to use an imperfect setup than no setup at all. I really enjoy being in the loop with content I actually care about, sorted by how much I care about it (thanks Ton). Maybe from here I can improve things (including but not limited to my own RSS format).

NetNewsWire just released an iOS app, so I have to check that out too.

So another thing about this leap year is that it makes March 6th the 66th day of the year. (Sadly, strftime('%w') is 5 today.)

Fri 06 066 16:06

Random generators again

When I started coding around 2005, two questions kept me going: how on earth does a .php file on a server produce a different page if you append ?p=22 to it’s URL; and how do I make my own random generator? The magic of the former now disappeared behind pretty URL schemas (also: there isn’t much depth to it, it turned out), but the latter still catches me from time to time.

Back then, I was intrigued by the site Seventh Sanctum, which was and still is home to many generators. Want a wacky gadget, a quick name, or a wrestling move? One click of a button and you have 15. Heck, I wanted to give three examples so I clicked the ‘random generator’ button three times and it gave me these, like a generator that generates generators.

I made several generators myself, most notably: Randomon, an unfinished and thus empty picture with the height and name of a Poké/Digimon-like creature; the Stamboomgenerator, which draws a wacky family tree with Dutch names and surnames; and various attempts to generate artificial languages. Since I did not know about version control back then I probably lost a lot of it.

Drawing the new city

A few weeks ago, our Dungeon Master Mike showed us the map of the city our characters had just arrived at. It looked awesome: he had drawn roads, walls and it was filled with boxes that represent houses. He’s got time too much, I thought. Also, wouldn’t it be cool if you had a generator that just generates a map like that?

I had been playing with Rust and it’s modular game engine Piston, and you thought: wow, if Rust is really that fast, I can generate a lot of stuff. It ended with me, turning the Hello, World!-example of a spinning red cube into a red cube that could be panned around, with zoom and everything. It’s almost Google Maps, I imagined. Now I just have to make the map.

It was then that the Duck lead me to an article by Amit Patel about generating maps from noise. And then that lead me to his brilliant explanation about noise and just all the rest of his site.

See, back in the day, I quickly discovered that random is both your friend and your enemy in the game of generators. Too much randomness makes certain properties unbelievable. Also, I wasn’t very good at writing and thinking about code back then. The following is literally how the Stamboomgenerator chose how many children a certain family member would have:

$kinderen = array(0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,1,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,3,3,3,3,3,3,3,3,3,3,4,4,4,4,4,4,4,5,5,5,5,5,5,6,6,6,6,6,7,7,7,7,8,8,8,9,9,10);
$kinderen = $kinderen[rand(0,count($kinderen)-1)];

I tweaked it by hand, by just running it a lot of times, feeling whether or not the proportion would make sense. There is zero math behind it, I’ve studied Dutch literature, you know.

Everything has already been done

Studying the Red Blob Games site, and getting extra info about the terms on other sites and Youtube, I discovered so much more world (and math) behind these generators. Turns out it’s also called ‘procedural generation’, which gives better search results. Everything already exists, but you need the proper name to Google it.

I don’t recall if I found out about Perlin noise before or after finding the Red Blob Games site, but while reading the articles I keep having “oh but you could…”s and “if you just…”s, which are most of the time resolved by just another article that shows you how to do it. And they all come with an interactive example with sliders for you to adjust as to understand it better. It is a crazy treasure to find.

The whole thing made me also wander off into the world of 3D rendering, exploring OpenGL and linear algebra. It resulted in last weekend’s fiddling with Blender and a donut. This is a totally different topic, but that’s also a field where a lot of knowledge is shared around. There is so much to learn.

Generating my own world

I kept thinking about how to combine all the elements of map making with noise with other approaches, that would give me plate tectonics. I would then like to adjust the scale of generation from millions of years to just years and play out a simulation of human influence on that map, as to finally arrive at a generated city with an actual history.

For the history to play out, I need some form of grid system to divide the planet into manageable chunks. Luckily Amit has written about that too. But unlike me, he actually reads mathematics papers about this stuff, and thus knows that it’s impossible to divide a sphere into equal hexagons and stuff. (You need 12 pentagons.)

And then of course, he also did it: he made a thing that makes planets with tectonics. Including an example that renders in your browser, with slider to change some parameters. It is both so cool and so intimidating.

It’s not that I’m discouraged by the knowledge that someone else has already done things I wanted to do. It’s impossible to be original (and also: it’s impossible to exactly copy). But the intimidating part is all the math behind his stuff, and the complete lack of it on my side.

Still, with this knowledge I might just take some shortcuts with the world and go for the simulation path. It has been done, I know, that was what lead me to Perlin noise. There are just so many fascinating aspects of this topic.

Writing this blogpost probably makes it less likely for things happen, but I owe it to people like Amit to also think out loud sometimes, to share what I have found. Maybe more about this in the future.


Oh and by the way, Mike did not draw that map himself, as I found out. ’Ik heb wel wat beters te doen,’ he said laughingly.

Meer laden