Deze blogpost is speciaal voor Frank, die zich op Twitter het volgende afvroeg:

Webmentions blijven tovenarij voor me. @tonzylstra reageert op http://micro.blog op mijn post. Ik reageer daar op zijn verhaal en beiden staan onder de post.
Als dit kan met sociale netwerken... Crossplatform reageren....

Hierbij een poging om Webmentions uit te leggen, niet om de magie ervan weg te nemen, want ik blijf me er zelf ook steeds over verbazen, maar wel om uit te leggen hoe dingen werken.

Waarover we praten als we over Webmentions praten

Het lastige aan de term 'Webmention' is dat verschillende mensen er verschillende dingen onder verstaan. Of liever: de feitelijke Webmention is onzichtbaar, waardoor het zichtbare resultaat al snel ook 'Webmention' gaat heten.

De devs, en dan vooral de spec-lezers (jep, jij, Martijn), verstaan onder de Webmention de interactie tussen twee servers volgens het Webmention-protocol (waarover later meer). De gebruikers, waaronder denk ik ook Frank, bedoelen met 'Webmention' vooral de reacties van andere mensen die automagisch onder je eigen post verschijnen als je een Webmention-plugin installeerd.

Ikzelf vind beide definities acceptabel, maar het is fijn als iedereen op dezelfde pagina zit. Daarom een uiteenzetting.

De Webmention als Ding an sich

Laat ik beginnen met het Webmention-protocol zelf. Dit is een manier om een site op de hoogte te stellen dat er een andere pagina bestaat die naar de site linkt, en waarop informatie te vinden is die mogelijk relevant is. Een voorbeeld.

Stel dat Adriaan en Bassie allebei een blog hebben dat Webmention ondersteunt. Adriaan heeft een stukje geschreven en post deze op zijn blog. Bassie leest dat en heeft er een mening over. Om deze mening te uiten, post Bassie op zijn eigen blog een kattenplaatje, en geeft daarbij aan dat het een antwoord is op Adriaans stukje.

Zodra Bassie het kattenplaatje post, stuurt Bassie's server een notificatie (een POST request) naar Adriaans server, met daarin de link van Bassie's post en Adriaans stukje. Omdat Bassie heeft aangegeven dat het een reactie betreft, staat er een link in zijn stukje een link naar Adriaans stukje. Adriaans server bekijkt de pagina, ziet de link naar de eigen site, en accepteert daarna de Webmention door 'OK' terug te sturen. (Meer precies, een HTTP 200, 201 of 202.)

Met de bovenstaande flow verschijnt er natuurlijk nog niet magisch een reactie op je site. Feitelijk staat daar niets over in het Webmention protocol. Wat gebruikers dus onder 'Webmention' verstaan, is in feitte een extraatje.

Webmention++

In het voorgaande voorbeeld heeft Bassie 'aangegeven' dat zijn stukje een reactie is. Dit aangeven behoort eigenlijk al niet tot Webmention (een gewone link is voldoende), maar kan dus wel nuttig zijn voor de ontvangende partij. Door bijvoorbeeld Microformats toe te voegen aan je website, maak je je website leesbaar voor andere computers en servers. Hieronder een voorbeeld van hoe Bassie's kattenplaatje eruit kan zien in HTML met Microformats:

<div class="h-entry">
  <a href="https://adriaan.example/blogpost-over-b300" class="u-in-reply-to">
    Voor Adriaantje,
  </a>
  <img src="/images/lolz/kattenplaatje.jpg" alt="een kattenplaatje" class="u-photo">
  van <a href="https://bassie.example" class="u-author h-card">Bassie</a>.
</div>

In dit geval is de Microformats-opmaak vrij specifiek in de boodschap verweven, maar Bassie's blog-software kan deze voor Bassie genereren, indien juist ingesteld. Daar hoeft Bassie dan verder niet meer over na te denken.

Dankzij deze Microformats-opmaak, kan Adriaans server de volgende data uit de pagina halen:

{
  "type": "entry",
  "author": {
    "name": "Bassie",
    "url": "https://bassie.example" 
  },
  "in-reply-to": "https://adriaan.example/blogpost-over-b300",
  "u-photo": "https://bassie.example/images/lolz/kattenplaatje.jpg",
}

... en die data is voor Adriaans server genoeg om het kattenplaatje weer te geven als reactie!

Wat er daarna met de data gebeurt verschilt per Webmention-implementatie. De meesten slaan het op voor latere weergave. (Het zou niet zo praktisch zijn om bij elk bezoek aan de pagina Microformats te parsen van een X aantal andere sites.) Wie gebruik maakt van een CMS-plugin slaat deze data dus op op de eigen server, Webmention-services zullen de Webmentions op hun server cachen.

Inter-social-mediale webmentions

Tot slot zijn er de reacties op blogs via sociale media. Webmention wordt door sommigen gezien als een magisch protocol waardoor reacties van Twitter op je blog verschijnen. Daar is echter nog wel een extra stap voor nodig: een backfeed-service.

Op dit moment wordt vrijwel alle 'backfeed' van reacties op social media verzorgd door Bridgy. Deze service houdt, als je je aanmeldt, je Twitter, Facebook of Instagram-account in de gaten, op zoek naar reacties, likes en dergelijke en stuurt een Webmention naar de originele post op je website als het er een vindt.

Om dit voor elkaar te krijgen maakt Bridgy een nieuwe pagina aan voor elke like of reactie die het vindt. Op die nieuwe pagina staan de nodige Microformats om aan te geven of het om een like, reactie of anderszins gaat. Daarna stuurt Bridgy een Webmention en treedt de bovenbeschreven flow in werking. Het idee is dat Bridgy op deze manier de taak overneemt tot Twitter, Facebook en Instagram zelf Webmentions gaan sturen.

Webmentions, dus

Het is dus geen magie, al blijft het wel magisch voelen. Ikzelf vind nog steeds een 'indie-Webmention', een webmention tussen twee sites zonder tussenkomst van derden, een van de gaafste dingen die er is. Maar uiteindelijk is een Webmention dus niet meer dan een link van post A naar post B, een POST-request en wat markup die vertelt waar post B nou eigenlijk over gaat. En een brouwseltje van kikker, kamperfoelie en haarlak, tweemaaldaags na de maaltijd.

Gisteravond was ik bij De opmars van het getekende verhaal en daar had ik op een gegeven moment een geheel ongerelateerd gesprek over getallen. Ik geloof dat het begon bij het Wifi-wachtwoord van Theater VIER (‘oppidum 15’) en hoe moeilijk ik het vond om uit te vinden dat 15 niet in de tafel van 4 zit. (Hoofdrekenen is nooit mijn sterkste punt geweest.) Laurens begon de naam van zijn buurman om te rekenen naar getallen op basis van de positie van de letters in het alfabet. Daarna rekende ik de woorden in de titel van de avond om naar getallen volgens mijn systeem en liet ik Laurens een tijdje raden waar het systeem over ging. Deze blogpost komt voort uit de belofte dat ik het systeem zou uitleggen.

Voor wie ook wil puzzelen zijn hier de woorden en de cijfers. ‘De opmars van het getekende verhaal’ bestaat uit:

• De - 1
• opmars - 9346
• van - 52
• het - 1
• getekende - 81721
• verhaal - 540

Ja, heb je hem? Het is vooral zo mysterieus omdat zowel ‘de’ als ‘het’ allebei 1 zijn, terwijl ‘van’ opeens 52 is. Magisch, nietwaar?

---

Om het maar meteen een naam te geven: het is mijn eigen Nederlandse vertaling van het Mnemonic Major System. Dat is een systeem om nummers te onthouden door ze om te rekenen naar woorden. Woorden en beelden zijn nu eenmaal makkelijker te onthouden dan een rijtje getallen. En het is leuker. Ik heb één telefoonnummer dat ik onthou aan de hand van het beeld dat die vriend samen met Poetin en de Dalai Lama over gas zit te onderhandelen. Dat telefoonnummer vergeet ik nooit meer.

De basis is simpel: je kijkt naar de medeklinkers uit het woord en zet die om naar cijfers. In ‘opmars’ hou je ‘pmrs’ over, en dat is 9346. Ik zal zo een lijstje geven van welke klank welk cijfer is.

Het omrekenen gaat dus op basis van klanken, niet op basis van letters. Een C is een S of een K, afhankelijk van het woord waar het in zit. Je moet er een beetje je eigen regeltjes mee maken (zit er een G-klank in ‘schreeuw’?) maar over het algemeen hoeft het niet moeilijk te zijn. Ikzelf behandel dubbele letters (‘bb’, ‘tt’) als één getal. Dus ‘ABBA’ is gewoon 9, want ik hoor maar één B, en voor 99 moet ik op zoek naar iets als ‘baby’ of ‘boob’.

Ik zei: je kijkt naar de medeklinkers, maar de J, de H en de W doen niet mee. Dat zijn namelijk een soort halve medeklinkers: als je ze aan het eind van een woord zet vallen ze meestal weg in een soort klinker. En het geeft je wat ruimte om te spelen bij het verzinnen van woorden. Als je iets met kaartspellen wil onthouden zou je ze nog voor de heer, vrouw en boer kunnen gebruiken.

Dit betekent ook dat sommige woorden geen getal hebben. ‘Ei’, ‘ja’ en ‘haai’ zijn allemaal niets. Let op: geen 0, maar niets. ‘aal’, ‘lui’, ‘alle’, die zijn 0, want daar zit een L in. Dit is vooral van belang bij telefoonnummers, want een 0 extra is een ander persoon aan de lijn.

Hier is het lijstje van klanken en cijfers dat ik voor het Nederlands bedacht heb, plus een kleine uitleg.

• 1) t/d, want zowel de ’t’ als de ‘d’ hebben een staande streep.
• 2) n, want die heeft twee pootjes.
• 3) m, want die heeft drie pootjes.
• 4) r, want ‘vieR’.
• 5) f/v, want ze zitten allebei in ‘VijF’.
• 6) s/z, want ze zitten allebei in ’ZeS’.
• 7) k, want er zitten twee 7’s in de K, als je vaag kijkt.
• 8) g/ch, want ‘aCHt’.
• 9) p/b, want je moet iets. Bovendien lijkt de 9 wel een beetje op een p of b op z’n kop in spiegelbeeld.
• 0) l, want ‘nuL’.

Nogmaals: het gaat om klank. De C is een 6 of een 7, afhankelijk van hoe hij in het woord klinkt. De Q is vrijwel altijd een 7. Ik had de ‘g’ van Google vroeger onder de 7, want het is een stemhebbende K, maar omdat de Nederlandse G ook weer niet héél vaak voorkomt heb ik ‘m tegenwoordig als 8.

Het lijstje moet je even uit je hoofd leren, maar daarna kan je elk woord omrekenen naar een getal en elk getal omrekenen naar een woord. Het is best leuk om te doen, al is het soms even zoeken naar het juiste woord. Als het verhaaltje bij het telefoonnummer eenmaal plakt raak je het nooit meer kwijt, maar ik moet toegeven: ik heb pas voor een stuk of vijf telefoonnummers de moeite genomen er een verhaal van te maken.

De afgelopen twee weken waren een beetje vaag. Ten eerste is het nu 2017, waar ik nog niet helemaal aan gewend ben, en ten tweede is het nu al de tweede week van 2017, wat echt veel te snel gaat. Ik heb het gevoel dat ik niets gedaan heb in die twee weken. Dat is niet helemaal waar, maar het gevoel is er wel.

Het gevoel is wel verklaarbaar. De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met het verbouwen van mijn weblog, het bijhouden van #indieweb op IRC en hier en daar met wat websites voor anderen. (Ik heb inmiddels ook een best leuke todo.txt set-up, maar daar blog ik later nog wel eens over.) Al met al sliep ik van 3:30 tot veel te laat en haalde ik niet veel voldoening uit mijn dag.

---

Gister vond ik dat het anders moest, dus hield ik een schermloze dag. Ik liet mijn telefoon en laptop uit en dwong mezelf om andere dingen te verzinnen om te doen.

Het was heel interessant. Op gegeven moment stond ik in een boekhandel naar boeken te kijken en dacht ik: nu doe ik weer precies wat ik al twee weken doe. Ik verzamel meer informatie om tot me te nemen, voor zometeen, terwijl ik daarmee eigenlijk blijf hangen in een soort oppervlakkigheid. Nog steeds nam ik niet de tijd om de informatie die ik in mijn hoofd aan het verzamelen was te verwerken.

Enfin, ik heb nog een tijd in de bieb gezeten met een notitieboekje, nadenkend over dingen, súperintellectueel. Weer thuis gekomen heb ik mijn kamer verbouwd, heb ik voor het eerst sinds tijden weer wat boeken gelezen en heb ik dus allemaal plannen gemaakt over hoe ik dit beter kan aanpakken.

---

Daarom nu: ik ga een 100-dagenchallenge doen. Het idee is niet nieuw, ik heb het van Aaron Parecki en die heeft het vast weer van anderen. Hij bouwt elke dag een stukje van zijn site uit én hij schrijft elke dag een stukje muziek. Ik heb al een aantal keer bedacht dat ik zoiets ook zou moeten doen, omdat ik praktisch gezien al elke dag iets aan mijn weblog verander, maar dat niet op diezelfde manier deel. Dus bij dezen:

• Ik ga 100 dagen lang elke dag iets aan mijn website veranderen. Details straks in het Engels.
• Ik ga 100 dagen lang elke dag 500 woorden schrijven en die hier op mijn weblog plaatsen. Het eerste stukje vind je hier.

De teksten kan je komende dagen vinden onder de categorie #100dagen500woorden. Waarschuwing vooraf: ik heb niet gezegd dat dit goede teksten gaan worden, ik heb alleen gezegd dat ze er 100 dagen lang elke dag zijn en dat ze ongeveer 500 woorden per stuk zijn.

Ook alvast een uitzondering: elke tiende dag ga ik weer zo’n schermloze dag houden, waarbij ik mijn laptop en telefoon uit laat, want dat beviel enorm. Ik denk dat ik voor die dagen een tekstbeeld teken, wat met de hand schrijf en dat de volgende dag post.

Mijn blog leeft weer de laatste tijd. Dat is wel eens anders geweest. Over het algemeen genomen zijn de meeste blogs een beetje doodgegaan de afgelopen jaren, en Seblog was daar geen uitzondering op. Inmiddels plaats ik zo’n vier stukjes per dag, wat natuurlijk weer het andere uiterste is. Wat is er allemaal aan de hand?

---

Naast gewone blogposts (zoals deze: lange stukken met een titel) plaats ik tegenwoordig op Seblog ook korte posts, of ja, zeg maar gewoon tweets. Ik heb mij voorgenomen om alles wat ik op Twitter zet eerst op Seblog te zetten. En dat doe ik ook met Instagram. Om het nog erger te maken: ik post zelfs mijn likes hier. Een poging tot own your data.

Het doel is tweeledig. Aan de ene kant is dit een poging om de macht van de sociale media in te perken. (Klinkt gaaf toch?) Aan de andere kant doe ik zo weer wat met mijn eigen site. In alle gevallen gaat het om weer controle nemen over mijn digitale identiteit. Wie wil weten hoe het met Seb is kan gewoon op Seblog.nl kijken. Hier staat alles en delen van deze content is ook elders te vinden.

---

Gek genoeg is deze openheid van alles op één openbare plek posten naar mijn idee ook de eerste stap naar meer privacy op het web. Op dit moment moet alle informatie op deze site openbaar zijn, omdat het anders geen functie heeft. Maar dat is mijn eigen keuze: ik kan de toegang tot deze informatie regelen hoe mij dat zelf het beste lijkt.

Ik zou sommige posts achter een wachtwoord kunnen plaatsen (waarschijnlijk niet de beste optie), of mensen laten inloggen met hun eigen site of een Twitter-account. Op Facebook kan ik ook vrij nauwkeurig aangeven welke Facebookaccounts ik toegang wil geven tot mijn post, maar uiteindelijk deel ik de post altijd met Facebook zelf, daar ontkom ik niet aan. Op mijn eigen site heb ik die vrijheid wel en is privé ook echt privé.

---

Ooit waren blogs hip en had iedereen ze. Later kwamen er sites als Twitter en Facebook. Geleidelijk aan zijn we minder en minder gaan schrijven op blogs en meer en meer korte stukjes gaan posten op sociale media. ‘Bloggen’ werd synoniem met lange stukken schrijven (zoals deze) en tja wie las die ook eigenlijk nog? En omdat we eigenlijk ook wel wisten dat bloggen stiekem veel nobeler was dan tweeten ontwikkelden we dat schuldgevoel van ‘o ja, mijn blog, die moet ik nodig eens updaten’. Zo werkte het voor mij althans. Er zijn tijden geweest in de bijna 11 jaar dat ik dit domein heb dat ik er maanden niet op keek omdat het vorige stukje ook al ging over dat ik toch echt weer wat vaker iets moest schrijven en ik nu ook niets beters wist.

Omdat ik mezelf nu toesta om korte dingen op mijn weblog te plaatsen heb ik geen schuldgevoel meer als ik hem open. En dus durf ik af en toe weer iets langs te schrijven (zoals dit). En dat is dan ook oké.

Daarnaast geeft Twitter me nog steeds de discovery die vroeger op blogs miste. En de interacties, want wie reageert op de tweet die hieronder (naast de datum van de post) is gelinkt, ziet zijn reactie onder deze post verschijnen. Dankzij diverse Indieweb-technieken kan ik het beste van twee werelden hebben.

En twee werelden hoeven het trouwens niet te zijn. Om te reageren op mijn post heb je geen Twitter nodig. Wie op zijn eigen site een stukje schrijft en die opmaakt met Microformats, kan onderaan deze pagina de url achterlaten, dan verschijnt hij ook. (Vraag gerust, ik help graag.)

Omdat je op bovenstaande manier zelfs deze pagina kan liken, is een externe service als Twitter of Facebook in principe helemaal niet nodig. Het enige wat we nodig hebben: mijn site en jouw site.

---

Mijn site heeft heel veel toeters en bellen op dit moment. Het geeft automatisch webmentions (reacties en likes) weer. Het stuurt automatisch webmentions naar de sites waar ik op reageer (mits ze dat ondersteunen). Ik kan een stukje posten via de app van een ander en als ik aangeef dat het op Twitter moet staan, zet mijn site het automatisch op Twitter. Maar zo fancy hoeft het niet te zijn.

Je eigen website start met een domeinnaam –voornaamachternaam.nl, nickname.com, fashionbabe.cute – en een pagina waarop staat dat jij dat bent. Of iets over pony’s, dat is aan jou. Het is jouw stukje internet en niemand kan dat afpakken. (Instagram kan en mag elk moment besluiten dat jouw accountnaam niet meer jouw accountnaam is. Weg posts. Of stel je voor dat Hyves opeens weg gaat, waar blijven al je krabbels dan?)

En het is minder moeilijk dan het lijkt. Roep en ik schrijf er een blogpost over.

---

Ooit was dit een weblog. Ik geef toe dat de voorpagina momenteel een beetje een janboel is. Er staan allemaal verschillende types posts over verschillende onderwerpen door elkaar. Niet alles is voor iedereen relevant. De uitdaging is dat ik een veelzijdig persoon ben en dus veelzijdige dingen maak en deel. Dat is een andere functie van verschillende social media: je kan overal net even een ander facet van jezelf zijn.

Maar ook hierin heb ik dus een eigen keuze. Het is mijn website, dus ik kan zelf beslissen hoe ik mijn informatie filter. En zo zijn er meer problemen, maar die kunnen we al doende oplossen. Het belangrijkste is dat we iets doen, en wat ik nu doe is stukjes op mijn eigen site plaatsen.

Het nare van alternatieven voor Twitter of Facebook en andere social media is dat ze uiteindelijk vaak neerkomen op ‘als iedereen nou...’ Het probleem daarvan is dat niet iedereen mee wil in die ‘als iedereen nou’. (En vaak komt het niet eens tot ‘als iedereen nou’ maar blijft het hangen bij ‘als meer mensen nou’.) Het fijne van je eigen website hebben, is dat je helemaal niet hoeft te wachten op ‘als iedereen nou’. Jij hebt gewoon je feestje, en wat de rest doet moeten zij weten.

Neem het heft in eigen handen, neem een website.

Oké, dit wordt zo'n blogpost die ik voor mijn gevoel voor niemand schrijf, omdat het grootste deel van mijn lezers geen idee heeft van PHP en de lezers die wel een idee van PHP hebben naar mijn gevoel allang weten wat unittesten is. Maar hé, misschien ben jij ook wel zoiemand als ik, die wel z’n weg weet in PHP maar gewoon nooit aan unittesten is toegekomen. Bij dezen draag ik deze blogpost op aan jou.

Vorig jaar wist ik eigenlijk niet goed wat Git was, terwijl ik zag dat vrijwel iedereen dat gebruikte. Het was er gewoon nooit van gekomen, na HTML en CSS en PHP en MySQL en Javascript en al die duizend andere dingen die je moet leren als je een website wil bouwen. Dus leerde ik het afgelopen jaar Git (en Github) te gebruiken en daar ben ik heel blij mee. Het resulteerde in mijn eerste gemergede pull request, wat gewoon een knip-en-plakwerkje was, maar toch goed voelt.

Wie de PR leest ziet dat ik na mijn knip-en-plakwerkje nog werd gevraagd om ook even de test te knip-en-plakken. Spannend. Dus ik knipte en plakte en hoopte dat alles goed kwam. Ik hoorde er niets meer over en het werd gemerged, dus alles was blij en bloemetjes, maar er bleef wel een knagend gevoel over: hoe zit dat, geautomatiseerd testen?

Na enig research bleek dat zowel php-comments als Kirby (het CMS waar dit weblog op draait) hun tests uiteindelijk bestaan uit een class die PHPUnit_Framework_TestCase extend. Eén duckduckgo later vond ik phpunit.de, wat blijkbaar dé testsuite voor PHP is. Ik sloot alles af en besloot er later weer naar te kijken.

Later

Vandaag was ik dus vastbesloten om uit te zoeken hoe dit werkte. Of beter eigenlijk: ik kwam het weer tegen en raakte er langzaam in verzeild toen ik eigenlijk iets anders zou moeten doen.

Het begon allemaal heel simpel. Op de site van phpunit stond een link voor ‘Take the first steps’, die wel relevant leek. Daar stond het volgende stappenplan voor in de terminal:

$ wget https://phar.phpunit.de/phpunit.phar

$ chmod +x phpunit.phar

$ sudo mv phpunit.phar /usr/local/bin/phpunit

$ phpunit --version
PHPUnit 5.7.0 by Sebastian Bergmann and contributors.

Ik had al problemen bij stap 1 omdat mijn Mac kennelijk geen wget heeft. Ik probeerde nog wat met curl https://(…) -L | nano maar dat lukte ook niet geweldig. Uiteindelijk heb ik ‘m gewoon even via de browser gedownload. De overige stapjes werkten prima.

De volgende stap blijkt dan dus om in terminal naar de map te gaan waar het bestand phpunit.xml in zit, in mijn geval dus cd ~/code/php-comments/. Toen ik phpunit deed in die map, kreeg ik een foutmelding dat /vendor/autoload.php niet bestond. Dit los je op in de volgende twee stappen, die ik natuurlijk in de verkeerde volgorde deed:

1. Roep phpunit aan met de bootstrap-vlag:

   $ phpunit --bootstrap vendor/autoload.php

2. Installeer indien nodig eerst (!) de dependencies via composer.

   $ composer install

Toen ik nogmaals stap 1 uitvoerde kreeg ik het volgende:

$ phpunit --bootstrap vendor/autoload.php
PHPUnit 5.7.5 by Sebastian Bergmann and contributors.

.................................                                 33 / 33 (100%)

Time: 105 ms, Memory: 12.50MB

OK (33 tests, 82 assertions)

We kunnen dus gerust stellen dat mijn knip-en-plakwerkje alle tests haalt. Volgende stap is om zelf tests te gaan schrijven voor dingen die ik maak, maar dat bewaren we even voor een andere keer.

Net terug van de speciale kerstaflevering van de schrijfwerkplaats van Wintertuin, waar we het voor de verandering over dingen rond het schrijven hadden in plaats van over teksten zelf. Mijn persoonlijke conclusie van de avond is een beetje dat ik misschien weer terug naar Facebook moet, vooral voor punt 7 van het whiteboard: Netwerken.

Ik ben nu iets meer dan twee jaar van Facebook af en op zich gaat dat prima. Als in: ik leef nog en ken nog mensen. Als in: ik mis vast dingen maar zij missen me ook niet. Als in: er is een wereld waaraan ik kies niet mee te doen omdat het inschrijfgeld zo hoog is. Facebook is gratis, zeggen ze, maar dat is niet helemaal waar. Het kost je tijd en het kost je privacy. En ik ga nu eenmaal graag de andere kant op dan de massa. Soms. Gek genoeg zit ik wel gewoon op Whatsapp, Instagram en Twitter, zelfs op Snapchat.

Nu mijn weblog meer en meer functies overneemt van Instagram en Twitter verandert ook mijn kijk op Facebook. Eerst was het een kwaad ding waarover ik geen controle had, maar met mijn weblog als hub is het misschien niet eens meer zo gek om Facebook aan het rijtje silo's waarnaar ik kopieën stuur. Het is gewoon een van de vele kwaden die ik gecontroleerd gebruik.

Mocht ik Facebook weer willen gaan gebruiken, dan moeten Facebook en ik wel even wat afspraken met elkaar maken over wat er wel en niet kan. Ik zal ze ter zijner tijd wat duidelijker opschrijven, maar hier een korte lijst:

• Alles wat ik op Facebook post, post ik eerst op mijn eigen weblog. Dit doe ik nu al met Instagram en Twitter, inclusief reacties en likes.
• Ik wil eerst een reader, zodat ik niet afhankelijk ben van de feed van Facebook, maar zelf de profielen die ik interessant vind kan inlezen en op één plek kan zien naast alle andere dingen die ik interessant vind. Als ik dan wil filteren kan ik filteren op mijn eigen voorwaarden. (Iemand die ik ken heeft een browserplugin die zijn Facebookfeed blokkeert. Dat wil ik dan ook. Geen gescroll daar.)
• Ik wil een (ad?)blocker die externe scripts blokkeert, zodat Facebook me niet overal in de gaten houdt. (Dit heeft niet zo veel met terugkeren te maken, want nu blokkeer ik ze ook niet en weten ze dus precies waar ik kom op de interwebs.)
• Het voordeel is dan dat mensen via Facebook met mijn weblog kunnen praten. Mocht ik dan daarna nog eens weggaan, dan hoop ik dat ze door hebben dat mijn weblog gewoon doorgaat.
• Theoretisch hoef ik dus helemaal niet meer in te loggen op Facebook.com, maar gaat alle informatie geautomatiseerd van en naar mijn weblog.

Tja. Weer Facebook. Je zou deze post ook kunnen samenvatten als: vanavond piekte mijn FOMO tot historische hoogtes. We zullen zien hoe het morgen is.