#facebook

Vind ik leuk

Ik klik weer te snel op ‘vind ik leuk’. Toen ik besloot al mijn likes eerst op Seblog te zetten, werd een like voor mij meer moeite en dus waardevoller. Ik likete alleen dingen die ik echt leuk vond en om er achter te komen of je iets leuk vindt moet je het eerst tot je nemen. In het geval van een artikel is dat dus: lezen.

Bij Facebook vind ik het lastiger om likes eerst op mijn weblog te zetten, omdat de meeste posts op Facebook privé zijn. Ik wil mijn voorpagina hier niet vullen met ‘Seb vindt dit leuk’-links naar pagina's die de meeste bezoekers niet mogen zien. Dus post ik nu dergelijke likes als privé-posts, waarbij ik aangeef dat $friends het mogen bekijken. (Ik heb alleen nog helemaal niets gebouwd dat $friends vertaalt naar toegang voor vrienden, dus niemand kan ze zien, zelfs ikzelf niet.)

Het andere probleem met likes op Facebook is dat ze net iets anders betekenen dan ‘hé wat een goed verhaal’. Een like is op een bepaalde manier een aanmoediging, maar een like op Facebook betekent ook vooral ‘hé ik waardeer jou als persoon’ (of in elk geval het beeld dat die persoon schetst). Tenminste, dat is een oude gedachte van me, van vóór ik stopte, die ik nu weer opnieuw ontdek. En iemand waarderen als persoon kan zónder de inhoud te kennen. Dus klik ik nu op ‘vind ik leuk’ voor ik het artikel dat iemand deelt gelezen hebt.

Ergens mondt dit uit in een discussie over het onderscheid tussen like en favorite, en misschien ook wel de poke. Sommige likes die ik heb gepost zijn meer een favorite, als zijnde een inhoudelijke ‘vind ik leuk’, en sommige likes zijn meer een ‘hé wat leuk dat je gepost hebt’. In die laatste gevallen zou ik er misschien een poke van moeten maken, maar ja, ik weet niet of het wenselijk is om daar een IndieWeb-variant van te hebben.

Uiteindelijk is het ook gewoon je eigen like-policy. Ik denk dat ik gewoon weer wat inhoudelijker naar zaken moet gaan kijken en me niet zo veel moet laten afleiden door Facebook. Binnen de context van Facebook druk je sneller op ‘vind ik leuk’, maar dat betekent denk ik vooral dat je weer terug moet gaan naar je eigen context. In die eigen context is het logischer om ‘vind ik leuk’ uit te delen aan posts die je leuk vindt, en gewoon koffie te gaan drinken met mensen die je leuk vindt.

In de tweeënhalf jaar dat ik niet op Facebook zat ben ik gaan geloven dat het een soort dystopisch ding is waaruit ik was losgekomen. Het gekke van dystopieën is dat de utopie er zo dicht bij ligt. Je weet dat McDonalds slecht is, maar in het moment zo lekker kan zijn.

Dus nu na tweeënhalf jaar dacht ik fak it, ik probeer het weer. Geef mij de filterbubbel, de honderden vrienden, het grote verbonden zijn. Geef me alles wat ik dacht te missen, dan geef ik je mijn data weer. Analyseer me volledig, maar vermaak me.

Maar het valt tegen. Facebook blijkt een verzameling van filmpjes en plaatjes te zijn geworden. De content is allemaal games, clickbait, politieke partijen en bedrijven die je iets willen verkopen. Het enige sociale dat eraan lijkt toegevoegd te zijn, is dat er boven elke post staat wie van mijn kennissen het leuk vond.

Waar deelt iedereen dán de mooie verhalen tegenwoordig?

Every social network has its own dynamics, and when you leave for a couple of years, you need to take the time to familiarise yourself with the tone of communication again. At least, that is what I tell myself when I'm spending hours and hours on end scrolling through Facebook.

Also just realised I have no-one to talk to about this. It feels so lonely, being connected again, because nobody shares that 'again' aspect of it. Everyone I know is on Facebook, or I think they are, and I don't want them to happily poke my newly activated account. I want to see what Facebook does with my account. Will it try to bring old posts under the attention of friends, to give me likes and comments, so I stay? Or will it be unnoticed?

Now I have to go to a real-life event. I will try and resist telling people about my Facebook adventure. (That's why live blogging about it in English seems a good idea. I think this will be unnoticed as well.) The nice thing is: I can just post an RSVP to a Facebook event via my site. Will hook up Brid.gy tomorrow, if I still think Facebook is a good idea then.

You guys have no idea how scary it is to log in to Facebook after 2 years. (I have been back for 15 minutes at the 0.5 year point to transfer ownership of some Pages.) My profile picture is still the one from back then (although the black and white one I use on this site is actually older). There are 97 notifications in the world-icon and I don't want to click them. I scrolled through the feed, a few posts, and they all look like personal insight in lives of people I haven't seen in years. With every move of my mouse I feel like the addiction is right around the corner. But it could be me, freaking out, because I know the countless hours I spent scrolling that page. I have no idea what I want with this.

I'm logged out again. No disabling, just logged out. We'll see tomorrow.

Day 43: The silent return

Okay, I am going something I didn’t expect doing for a long time. I am still uncertain about it, but my curiosity and my love for round numbers won today.

Today exactly 2.5 years ago, I disabled my Facebook account. I did quit for various reasons, varying from ‘omg my privacy’ to ‘I spent too much time on here’ and ‘they have too much control over my newsfeed’ and ‘they will disappear soon anyway’. I still read articles from people struggling with those issues, except for the last one: Facebook still didn’t disappear. (What was I thinking?)

In the past 2.5 years, I had varying levels of FOMO. Most days where fine, especially later on when I got detached enough. But some days, after nights with friends, citing things that happened elsewhere & on Facebook, I felt I missed a lot. The sad thing is that there’s no way to know for sure.

So my FOMO changed from ‘I am missing stuff’ to ‘Am I missing stuff?’ I am not sure, but I probably am. How bad is that?

Quitting Facebook is about taking responsibility for your social life again. You need to track birthdays yourself, you need to actively reach out to people to meet them, you need to discover events for yourself.

I’m not saying I’ve accomplished to do those things myself over the past 2.5 years, but I’m also not saying that I will let Facebook fully handle them again. I’m not even sure Facebook still fills those needs these days. 2.5 years is a long time on the internet. But I am genuinely curious what Facebook does nowadays. (I’ve heard a lot about fake news and filterbubbles. Sounds cool.)

There is another part to returning that I’m not sure about. To get all the ‘benefits’ of being socially connected via Facebook, you have to spend a lot of time on the platform. I actually don’t really want to put in that much work. I know, I will be addicted to the likes and pokes within days, and I won’t notice all the time that goes in. But that was not how I intend to use Facebook over the comming month.

Ideally, I want Facebook to be a box. Or a hole, a well maybe. I want to throw in stuff, and I want to get stuff out, but I don’t want to be in the box/hole/well myself all day. I want to check once a day what happened, via an interface that doesn’t want to drag me in. (I can make one myself, I think.) And I want to post stuff on there like I post things to Twitter now: I just write it on my blog and then click on ‘also to Facebook’. I don’t want to login there to post something and get distracked.

And this is the last dilemma. Facebook gives an external boost to your ego. I could use that sometimes (we all do, right?) but it’s not the healthiest thing. Is it the demanding interface and the addictive notifications that are bad, or is the service itself the harmful thing? Should I want to share my thoughts with other people, or do I need to learn to be content with them myself?

Either way, I’m not back at Facebook in the sense that I’m completely hooked again like I was when I left. Being gone for 2.5 years makes that the interface is completely different. (I have seen it at other peoples computers, of course, so I’m not completely unfamiliar, but I have no personal bond with this layout.) Let’s hope I can contain this beast. And if not, I will simply leave again, because I know the world won’t end if I do.

And now for the action: I’m going to log in, see that it’s enabled again, and leave it like that. The silent return.

Ideeën over een terugkeer naar Facebook

Net terug van de speciale kerstaflevering van de schrijfwerkplaats van Wintertuin, waar we het voor de verandering over dingen rond het schrijven hadden in plaats van over teksten zelf. Mijn persoonlijke conclusie van de avond is een beetje dat ik misschien weer terug naar Facebook moet, vooral voor punt 7 van het whiteboard: Netwerken.

Ik ben nu iets meer dan twee jaar van Facebook af en op zich gaat dat prima. Als in: ik leef nog en ken nog mensen. Als in: ik mis vast dingen maar zij missen me ook niet. Als in: er is een wereld waaraan ik kies niet mee te doen omdat het inschrijfgeld zo hoog is. Facebook is gratis, zeggen ze, maar dat is niet helemaal waar. Het kost je tijd en het kost je privacy. En ik ga nu eenmaal graag de andere kant op dan de massa. Soms. Gek genoeg zit ik wel gewoon op Whatsapp, Instagram en Twitter, zelfs op Snapchat.

Nu mijn weblog meer en meer functies overneemt van Instagram en Twitter verandert ook mijn kijk op Facebook. Eerst was het een kwaad ding waarover ik geen controle had, maar met mijn weblog als hub is het misschien niet eens meer zo gek om Facebook aan het rijtje silo's waarnaar ik kopieën stuur. Het is gewoon een van de vele kwaden die ik gecontroleerd gebruik.

Mocht ik Facebook weer willen gaan gebruiken, dan moeten Facebook en ik wel even wat afspraken met elkaar maken over wat er wel en niet kan. Ik zal ze ter zijner tijd wat duidelijker opschrijven, maar hier een korte lijst:

Alles wat ik op Facebook post, post ik eerst op mijn eigen weblog. Dit doe ik nu al met Instagram en Twitter, inclusief reacties en likes.
Ik wil eerst een reader, zodat ik niet afhankelijk ben van de feed van Facebook, maar zelf de profielen die ik interessant vind kan inlezen en op één plek kan zien naast alle andere dingen die ik interessant vind. Als ik dan wil filteren kan ik filteren op mijn eigen voorwaarden. (Iemand die ik ken heeft een browserplugin die zijn Facebookfeed blokkeert. Dat wil ik dan ook. Geen gescroll daar.)
Ik wil een (ad?)blocker die externe scripts blokkeert, zodat Facebook me niet overal in de gaten houdt. (Dit heeft niet zo veel met terugkeren te maken, want nu blokkeer ik ze ook niet en weten ze dus precies waar ik kom op de interwebs.)
Het voordeel is dan dat mensen via Facebook met mijn weblog kunnen praten. Mocht ik dan daarna nog eens weggaan, dan hoop ik dat ze door hebben dat mijn weblog gewoon doorgaat.
Theoretisch hoef ik dus helemaal niet meer in te loggen op Facebook.com, maar gaat alle informatie geautomatiseerd van en naar mijn weblog.

Tja. Weer Facebook. Je zou deze post ook kunnen samenvatten als: vanavond piekte mijn FOMO tot historische hoogtes. We zullen zien hoe het morgen is.