Stories en verhalen vertellen

Er zit een interessant stuk in deze podcast, over hoe Stories (op Snapchat en Instagram) makkelijker te plaatsen zijn dan een foto, omdat er minder bewerkt hoeft te worden. Je hoeft niet te knippen in je video, je hoeft niet de perfecte filter uit te zoeken voor je foto en je hoeft je geen zorgen te maken over het aantal likes dat je krijgt: je kan gewoon het ruwe materiaal neerzetten. Deze filterloosheid geeft Stories een realistischer gevoel dan foto's in je tijdlijn, waar iedereen lacht en altijd de zon moet schijnen.

Wat ook een beetje in de podcast zat, maar niet in deze woorden: Stories worden gedeeld in fragmenten, die door de kijker te skippen zijn. Daarmee wordt het editen van de Stories niet per se achterwege gelaten, maar meer verplaatst: niet langer de maker, maar de kijker kiest welke delen van het verhaal interessant zijn.

Later in de podcast gaat het nog eens over editen en bijschaven, maar dan over podcasts. Podcasts die, zoals De Eeuw van de Amateur zelf, bestaan uit oeverloos gewauwel, die bestaan uit een ongeknipt gesprek tussen personen, zijn makkelijker te luisteren dan podcasts die hun verhaal vertellen in een strak en geëdit format. Beide zijn fijn en hebben hun tijd, maar kennelijk vergen gestroomlijnde verhalen meer aandacht.

Dan zou ik willen afsluiten met wat dit allemaal betekent voor het vertellen van verhalen (romans, films, zkv) anno 2017, maar eigenlijk heb ik geen idee. Het lijkt alsof vorm steeds minder belangrijk wordt, daar waar de lezer zijn eigen vorm kan bepalen, en dus de keuze van de inhoud er meer toe doet. Het verhaal wordt meer wat je laat zien, minder hoe je het brengt. Maar goed, het (e)boek is voorlopig nog vrij statisch, dus blijf vooral elegant schrijven.