Log in
Sebastiaan Andeweg
Seblog.nl

Seblog.nl

It's all fun and games

Today, a discussion spawned in a queer boardgaming Whatsapp group I am a member of, about the boundaries of cheating, the value of rules and about competitiveness and fun.

In general, I like to think of myself as 'not competitive'. To me this means I don't try to win in games, but to just enjoy the experience. In the discussion I shared that I sometimes make smaller moves when I have a big lead, to even the game a bit. Not everyone in the discussion liked this.

To give a bit more context: I play the game of Go and I am around 7 kyu. This means that if I go to a tournament, I have no chance of winning a top-3 position, but against someone who knows all the rules but hasn't played before, I have a chance of winning that nears 100%. That's not my style of winning.

To me, the experience of the game is just much more important than winning.

Until someone is holding back

Someone in the discussion said they found it unfair to let someone play with a handicap without them knowing it. I have never thought of my 'holding back' in this way, but I think they have a point. Players are doing their best and they expect me to play to my full ability as well. Holding back undermines the base of the game.

A story related to that: I was playing Ticket to Ride a lot with housemates and they were really fanatic about it. I could just never win: they always completed all their routes, they always went for the longer connections (those get more points) and in general they played efficient.

Then later I joined another friend group, who were already playing Ticket to Ride a lot. I joined their game and won by a huge margin, not just once but several weeks in a row. That is the kind of experience where I feel bad about winning.

But on the other hand: I only learned how to play well because the housemates did not hold back. And my friends also got better because I did not hold back in those first games. Not holding back makes everybody improve their understanding of the game.

The weight of winning

There is another part of not being competitive, which might have to do with the way I look at myself and others. In the past month, I have done a lot of reflecting on self-acceptance and feelings in general. I notice that not wanting to win also has a component of not wanting the attention that comes with it.

And it's not really attention I dislike, because I have it even more in a group I know very well and with people I value a lot. I think this is because the nature of being the 'winner' kind of places you above the rest of the group. It is this aspect I dislike.

But then again: if you agree to play a game, you agree that there will be a winner (depending on which game you pick, of course, but most games work this way). Someone has to fill that role at the end of it. For me personally, I think it would be good to explore my competitiveness a bit more, seeing what happens if I actually try to win.

Trying to win is a bit scary too, because if I actually try, there is still the chance that I loose. It is about valuing myself enough to say "yes I won, I am the best this time", as well as forgiving myself enough to say "I tried and lost, and I am still okay". Therapeutic boardgaming, I guess.

The obligatory post-FOSDEM post

This weekend I went to FOSDEM, an open source conference in Brussels, with Henrique and I thought I ought to blog about it. Let me prefix this with explaining that it was my first time, which meant I did not really know what to expect.

We quickly learned that attending a room wasn't as simple as just going there. There was an interesting talk announced for the Networking room, and after getting a coffee we went there to be just in time, only to find a giant queue of people in front of a door that said the room was full. This pattern repeated itself throughout the weekend.

As Henrique is a train nerd (yes) we got ourselves into the 'Railways and Open Transport' room, for talks about how to count passengers using open source software. It's great how this conference can provide such niche talks and get so many people interested in them. It was not easy to get into the Transport room.

I must admit that the niche also made me feel lost a few times. Everything is so zoomed in, it makes it hard to pick a place to attend, especially since getting into a room is always an investment. The trick is then to just pick a room that sounds interesting and just stay there, let the serendipity hit you.

Since nobody bought a ticket to the event, nor even did have to register, it is quite impossible to know the exact capacity of the event. It was really crowded, but that was mainly a good thing.

A few personal highlights:

  • a thing about state machines in the Erlang/Elixir room (which was next to Transport, so H. stayed there)
  • all the examples of how Liquid prompt provides a better thought-out presentation of information in the terminal
  • the idea that we should design our security features for a person who just had a baby and has a cat who pukes in the corner – we aren't paying perfect attention all the time
  • drinks in Delirium, but also the other nice foods, meeting nice people
  • the motivational talk by the guy who maintains curl, that piece of software that is in almost everything, including most apps, your car and on Mars
  • all the git commands I did or (mostly) did not know about
  • the various tweaks in my dotfiles or other workflows just because someone mentioned something
  • the weird LED-screen badge that everybody had and we finally bought too

It was also really nice to talk almost exclusively in Dutch with Henrique all weekend. It's really amazing how far he has come with learning the language and I am glad I could help him in his efforts by providing casual conversations with an occasional gentle correction.

So all in all, yes, this was a very good weekend and I would go again.

Toggling Github Copilot in Vim with unimpaired

I was trying to remove the Github Copilot configuration from my Vim setup, but then I noticed it was not there at all. I have been neglecting to commit changes to my dotfiles from my MacBook, as I did not have the courage to share stuff I was just trying out. On my new Linux-based Thinkpad I do in fact commit everything, as running open source stuff makes me want to work in public more too.

But since this config was only in the copy of my dotfiles that now lives on ~/dotfiles-mac, it will get lost now that I don't copy it. A good reason to blog about it.

First: unimpaired is a Vim plugin by tpope, and it is one that should just be part of Vim itself. It adds all kinds of mappings with the [ and ] brackets, and many of them I use daily (most notably [q, [e and [space). The o variant of this will change options, with the special yo binding to toggle the option. I use yoh all the time (toggles search highlighting) and also yol is very useful (shows invisible characters).

I wanted to be able to toggle Github Copilot for the current buffer in this same style. Luckily, the g was still available, and luckily, unimpaired provides an easy way to add new mappings. Unlucky as we are, copilot does not actually provide a toggle, but with Ctrl+R and = in insert mode, we can evaluate some internal options and print a string based on that. See the full command below.

" Going with that flow
Plug 'github/copilot.vim'

" Toggle github copilot
nmap <script> <Plug>(unimpaired-enable)g  :Copilot enable<CR>
nmap <script> <Plug>(unimpaired-disable)g :Copilot disable<CR>
nmap <script> <Plug>(unimpaired-toggle)g  :Copilot <C-R>=copilot#Enabled() ? "disable" : "enable"<CR><CR>

As for why I stop with Copilot? It was very useful in my time at Sneaker District, as I was the only developer working on the project and I wanted to be faster than I was on my own. Having a junior developer in my editor was a nice thing to have: it provided me with good suggestions that I usually had to edit a bit.

But I also noticed it slowed me down at times: I got into the habit of stopping to type to see what it would suggest. And sometimes I just stopped to think, and then it would give me suggestions for directions I did not want to go in. For now, I want to experience less distractions, and get into the habit of typing and thinking for myself again.

(There is also some money involved, and the question whether or not you want to send your code to Github for this purpose. It is nice to have those concerns gone, but it wasn't my primary one.)

Meer Linux avonturen

Mijn avonturen op Linux gaan eigenlijk best prima. Inmiddels beginnen de nieuwe sneltoetsen er een beetje in te slijten en ben ik gewend aan de mogelijkheid dat er iets het gewoon even niet doet. Maar je krijgt er zo veel voor terug, zeggen ze dan (over kinderen).

Mijn tijd in de Awesome window manager was van korte duur: binnen twee dagen ben ik overgestapt op LeftWM. Deze is geschreven in Rust (en dus kan ik de broncode een beetje begrijpen), heeft geen statusbalk ingebouwd (en dus gebruik ik nu Polybar) maar bovenal is de manier waarop extra beeldschermen werken anders.

Bij Awesome krijg je per scherm dat je aansluit 9 tags/spaces/plekken waar je vensters op kwijt kan. Bij drie schermen heb je er dus 27 (al kan je dit aantal vast instellen ergens). LeftWM werkt meer zoals Xmonad en geeft je gewoon 9 tags, die je vervolgens zelf per scherm kan swappen. Als je tag A op scherm 1 weergeeft, en tag B op scherm 2, en je vraagt dan om tag B, dan wisselen beide schermen om. Als je om tag C vraagt, wordt C zichtbaar en verdwijnt B naar de achtergrond. Ik denk dat ik dit logischer vind, vandaar dat ik ben overgestapt.

Omdat ik nu Polybar als statusbar heb maakt het ook nog weer iets minder uit: ik kan nu makkelijk overstappen naar een andere window manager die óók geen bar heeft, want dan hoef ik de statusbar niet nogmaals te tweaken. Bovendien bestaat merendeel van wat ik doe in LeftWM sowieso al uit calls naar andere programma's.

Bijvoorbeeld: de knoppen om mijn volume te regelen deden het niet. In mijn LeftWM-configuratie heb ik de volgende drie keybindings toegevoegd. Merk op dat ik hier vooral een extern programma genaamd amixer aanroep. Dat programma staat los van LeftWM en ik kan het dus ook makkelijk vanuit een ander programma dat keybindings registeert aanroepen. (Het lastigste gedeelte was achterhalen wat de naam van deze volumeknop was, maar dat was dus deze.)

        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master toggle", modifier: [], key: "XF86XK_AudioMute"),
        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master 5%+", modifier: [], key: "XF86XK_AudioRaiseVolume"),
        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master 5%-", modifier: [], key: "XF86XK_AudioLowerVolume"),

Een ander groot raadsel was hoe ik speciale tekens als de ë kon typen. Dat heb ik uiteindelijk opgelost door tijdens het opstarten van LeftWM ook iBus op te starten (met ibus-daemon -rxRd) en in iBus het standaardtoetsenbord 'English (Macintosh)' in te stellen. Hierdoor werkt het typen van 'maffe' tekens net zoals op mijn Mac, met slechts een paar verplaatsingen en vooral met AltGr (rechts) in plaats van de linker Alt (die nog steeds voor andere sneltoetsen werkt).

O en wat dacht je van iets simpels als het locken van het scherm als je je laptop dichtklapt? Ook dat werkte wel gewoon in de Gnome desktop-omgeving, maar natuurlijk niet in mijn window managers. Daar draai ik nu het volgende voor in mijn startup: xss-lock --transfer-sleep-lock -- i3lock --nofork. Het programma xss-lock luistert naar het dichtklappen van de laptop, het programma i3lock geeft me het daadwerkelijke lockscreen (een leeg wit scherm). Dit is de linux-filosofie ten voete uit: alles doet maar één ding, maar samen maken ze wat.

Ik gebruik i3lock en niet slock (zoals het voorbeeld overal op het internet) omdat ik met i3lock de vingerafdruklezer van mijn laptop kon gebruiken. Daarvoor heb ik de volgende inhoud in het bestand /etc/pam.d/i3lock gezet (geen idee, maar het werkt):

auth required pam_env.so
auth sufficient pam_fprintd.so
auth sufficient pam_unix.so try_first_pass likeauth nullok
auth required pam_deny.so

auth include system-auth
account include system-auth
session include system-auth

Ik wil namelijk niet steeds het wachtwoord hoeven in te typen, want iedereen om me heen kan zien wat ik intyp. En als ik toch zo'n vingerafdrukscanner heb, waarom niet? (Op Gnome werkte hij ook al.)

Het grootste ontbrekende programma is nog iets om screenshots mee te nemen. Stiekem gebruikte ik dat op macOS ook vaak om op te meten hoe groot een bepaald element op mijn scherm is, en soms zelfs om iets aan te wijzen tijdens een video-call. (Met Escape cancel je de screenshot, maar met Cmd en Shift kan manipuleren hoe het geselecteerde gedeelte zich gedraagt, bijvoorbeeld door het te verplaatsen zonder zich te resizen als je de muis beweegt.) De meeste oplossingen op Linux lijken vooral een bestandje ergens op je schijf te zetten, maar ik mis dus de grafische crop-tool. Wie een tip heeft: ik hoor het graag.

Al met al ben ik heel tevreden! Ik kan nu echt nog meer met het toetsenbord (zonder muis) doen dan ik op macOS kon en dat is heerlijk. Een vriend van me zei 'wel gek, Seb zonder Mac', en dat klopt, want mijn eerste had ik in 2010, maar ik zit me nu al sterk af te vragen of ik wel een Mac ga vragen als een toekomstige werkgever me een laptop-van-de-zaak wil aanbieden.

Het pielen

'Het kan geen kwaad,' zei de man in de video. 'Je kan gewoon een window-manager draaien naast je bestaande desktop-environment, dat maakt niets kapot.' Hij liet zien hoe je vanuit het standaard Gnome inlogscherm inderdaad in de awesome window manager kon komen, en hoe je die vervolgens kan instellen. Nou, dacht ik, vooruit dan.

Ik merk dat ik nog steeds moeilijk kan uitleggen waarom de tiling window manager zo'n aantrekkingskracht tot me heeft. Het is denk ik het minimalisme ervan: geen van mijn vensters hebben nog een balk met een kruisje erboven, vensters zet je uit met een toetsenbordcombinatie. Ook heb ik de muis minder nodig: wisselen van venster gebeurt ook met een toetsenbordcombinatie. Het voelt allemaal veel efficiënter.

Wat ze er echter niet bij gezegd hadden, was dat een desktop-environment nog veel meer doet dan een beetje vensters en menu's tonen. Al direct na installatie kwam ik erachter dat de 'natural scrolling' die ik op Mac gewend ben uit stond, en alle vensters dus de andere kant op scrolden. Ook doen de volumeknoppen op mijn toetsenbord het niet meer, en ook heb ik nog altijd niet achterhaald hoe ik een trema op een e kan zetten (vorige paragraaf nog nodig).

Inmiddels heb ik de standaard layout volledig naar mijn hand gezet middels de config files (ik hou wél van spacing rond mijn icons) en heb daarbij een batterij-indicator aan de balk toegevoegd (hij viel bijna uit zonder dat ik het wist). Ook heb ik een soort avondmodus geactiveerd met redshift en heb ik na twee uur zoeken en mijn muis slopen de scrollrichting weten aan te passen.

Want dat is het: als je je muis kapot maakt omdat je iets verkeerds in een tekstbestandje hebt gezet om een instelling te veranderen, dan snap ik eindelijk wat men bedoelt dat 'Linux niet voor de massa' is. Met Gnome valt het ontzettend mee, vond ik, maar inderdaad, dit window-management-gedoe is wat heftig.

Ik piel lekker verder.

Ik haal zojuist een haar van mijn scherm, en opeens verschuift de pagina die ik aan het lezen was. Enorm wtf-momentje: mijn nieuwe laptop heeft een touchscreen.

De installatie

Nou, de laptop die ik ging kopen is binnen sinds maandag, dus hoog tijd voor een update. Allereerst: Linux op dit ding zetten was echt een eitje. Natuurlijk, je moet even weten wat je moet doen, maar Youtube had heel behulpzame videos die ik van te voren had bekeken, en tussendoor hoefde ik eigenlijk niets op te zoeken.

  1. Je download een iso-image voor de distributie die je wil hebben. Ik ben voor Manjaro gegaan, maar heb het mezelf wel makkelijk gemaakt met een versie met Gnome Desktop, want dat zag er het volledigst uit.
  2. Je download een programma om dit mee op een USB-stick te flashen. De aanbeveling was om Etcher te gebruiken. Via de terminal kon het vast ook, maar aangezien ik mijn Mac toch ging wissen dacht ik: sure, dat installeren we gewoon wel even.
  3. Haal de USB-stick uit de Mac en stop hem in de nieuwe laptop en zet die aan. Het opstartscherm zei al iets van 'press Enter' voor meer boot-opties, maar aangezien er nog geen OS op de harde schijf stond schakelde hij automatisch over naar de USB-stick en startte hij dus Manjaro op vanaf daar.
  4. En toen werkte eigenlijk alles gewoon: de trackpad, het geluid, de wifi. Ik moest alleen nog even in het speciaal daarvoor geopende venster op 'install' klikken, om het OS daadwerkelijk op mijn harde schijf te zetten. (Ik koos voor geen swap-partitie, wat gebruikersnamen en wachtwoorden, en daarna even wachten op het wegschrijven.)
  5. De rest is gewoon een kwestie van programma's die ik nodig heb installeren, zoals Vim, Tmux, mijn Firefox historie overzetten, dat soort dingen.

Het werkt gewoon, maar het is toch even wennen. De meeste sneltoetsen zijn net anders en ook zitten veel knoppen op net een iets andere plek. Ik heb Gnome Desktop nu op 'Tiling' staan en het is even uitzoeken hoe dat werkt. Het geluid dat uit deze Thinkpad T14 komt is werkelijk abominabel (maar wel functioneel) in vergelijking met hoe de MacBook Pro (M1) klonk. Maar goed, dat is ook waar je Apple voor betaalt: de boterzachte gebruikerservaring, die ik na 14 jaar Mac een beetje voor lief nam.

Mijn vorige desktop-ervaring met Linux was vooral op een Raspberry Pi, en ik moet zeggen: dit is heel erg volwassen. Nu mijn nerdy programma's zijn ingeregeld met mijn eigen dotfiles en dus alles (qua terminal) precies is zoals ik gewend ben, voelt het al gelijk echt als mijn eigen computer. Zelfs al sla ik dus soms op enter terwijl ik dat niet bedoeld had, en struggle ik met zoiets simpels als Ctrl+C Ctrl+V.

Een nieuw begin

Het is alweer 2024 en daarmee zijn we 20 jaar verder dan 2004. In 2004 mocht ik van mijn oma een boek uitzoeken voor mijn verjaardag, en koos ik Leer jezelf makkelijk PHP (Geschikt voor versies 4 en 5) door Arjan Burger. In de jaren daarna begon ik diverse projectjes, van random-stamboomgenerators tot een complete website met een custom CMS voor een bevriende kunstwinkel. In 2006 begon ik ook dit weblog. Uiteindelijk vond ik werk als PHP-programmeur, vanaf 2014 als freelancer en vanaf 2017 in dienst.

In 2019 ging ik bij BigSpark in Nijmegen werken, en daar had ik achtereenvolgens de collega’s Max, Michiel en Bram. Hoewel ze elkaar dus afwisselden waren er twee eigenschappen die stabiel bleven: allen hadden ze een Linux-laptop en allen hadden ze een motorrijbewijs. Dat tweede klinkt wel cool, maar vooral de Linux-laptop vind ik al tijden heel interessant en zou ik ook willen uitproberen. Ik heb het alleen nooit gedurfd.

Maar 2024 brengt verandering: Sneaker District, het bedrijf waarvoor ik één jaar en vier maanden heb gewerkt, is in november failliet gegaan en dus ben ik per 1 januari werkeloos. Ik ben op zoek naar nieuw werk, maar neem aan dat ik snel weer iets kan vinden. Het betekent echter ook dat ik nu mijn MacBook-van-de-zaak kwijt ben, en dat ik momenteel niet eindeloos budget heb om een eigen MacBook aan te schaffen.

Wat ik zei: ik kijk al tijden nieuwsgierig naar collega's en IndieWebCamp-gangers die Linux gebruiken, zonder zelf de stap te wagen. Maar nu, zonder laptop en zonder veel budget, heb ik besloten ervoor te gaan. Ik heb een laptop zonder OS besteld (want waarom Microsoft betalen als je het niet gaat gebruiken?) en zodra die binnen is ga ik – techsavvy als ik ben – proberen er een Linux-distributie op te zetten.

En welke dan? Mijn eerste keus zou Ubuntu zijn (makkelijk beginnen en ik ken Ubuntu op de server al heel goed), maar ik zit ook naar Manjaro te kijken (want de cool kids draaien Arch natuurlijk). Uiteindelijk wil ik denk ik iets zonder desktop environment, met een standalone window manager, maar laat ik niet te hard van stapel lopen.

O en ik ben dus voornemens om over de ervaring te bloggen, maar dat begreep je al wel uit het bestaan van deze post, denk ik.

Mijn Apple Music Replay'23

Henrique zit me al een paar dagen achter mijn broek aan dat ik mijn Spotify Wrapped moet delen. Uitleggen dat ik op Apple Music zit hielp niet: prompt kreeg ik links van blogposts waarbij juist Apple Music Replay werd gedeeld. Dus ja.

Mijn grootste probleem ermee is dat ik me niet genoeg identificeer met muziek, en dat ik het niet vaak genoeg luister. Ik heb wel Apple Music, maar juist om gewoon even wat op te zetten. Vaak luister ik naar de playlists van Apple, en ik heb vrijwel geen enkele zelf-gecureerde playlist. Mijn 'milestone' van 2500 songs heb ik aldus het overzicht pas op 11 oktober gehaald. Ik weet niet wat de volgende mijlpaal is na 10.000 minuten, maar aangezien ik die op 8 augustus haalde vermoed ik dat ik onder de 20.000 minuten voor het hele jaar zit.

Verder kan ik me ook niet zo vinden in de top-5 lijstjes. De nummer 1 song (Dream 1 (before the wind blows it all away [Pt. 4]) van Max Richter) heb ik kennelijk 11 keer afgespeeld, maar herken ik verder totaal niet (misschien per ongeluk op repeat en in slaap gevallen?). De nummer 2 song klopt wel (What Was I Made For? van Billie Eilish, 9×), want die stond op repeat tijdens een kleine episode van liefdesvertriet.

Mijn top-albums zijn ook een lachertje: op nummer 1 staat de soundtrack van Succession seizoen 4, met 51 plays en op 2 staat een DJ mix van Trixie Mattel met 40 plays. Voor context: de soundtrack heeft 25 nummers, de DJ mix 20. Twee keer luisteren en je staat op 1.

Mijn top-artiest is uiteraard De Kift en dat is gewoon terecht.

Maar als ik iets meer zelf mag kiezen, hieronder de héle top 15 aan artiesten, zoals gegeven door mijn Apple Music Replay, maar met toelichting. Daar weer onder mijn 'gecureerde' top 20 aan songs, gebaseerd op data van Apple, maar met wat skips.

Artiesten

  1. De Kift 350 minuten (terecht op 1, ik hou hiervan)
  2. De Jeugd van Tegenwoordig 234 minuten (nieuwe en oude albums een paar keer geluisterd)
  3. Arctic Monkeys 162 minuten
  4. Thursday 159 minuten (weilen Jonas Neubauer, de Tetris-kampioen, had dit ooit opstaan op een stream en dus speel ik het af en toe als ik die emo-vibe wil)
  5. Spinvis 133 minuten (gewoon fijn)
  6. Sufjan Stevens 126 minuten
  7. Pink Floyd 112 minuten
  8. Death Cap for Cutie 111 minuten
  9. Queens of the Stone Age 105 minuten
  10. Nicholas Britell 103 minuten (deze moest ik opzoeken, maar dit is dus de componist van Succession)
  11. GALNERYUS 97 minuten (hoofdzakelijk 'DESTINY' wat gewoon een fijn nummer is)
  12. The Decemberists 93 minuten (mijn auto startte soms 'gewoon' muziek en daarbij staat 'A Cautionary Tale' op nummer één, want alfabet. Sindsdien zitten ze zwaar in mijn algoritme ingebed, maar voor alle andere nummers vind ik dat niet heel erg ook)
  13. Kamasi Washington 93 minuten (ja)
  14. Joe Hisaishi 93 minuten (ja)
  15. Troye Sivan 91 minuten (voornamelijk Rush afgelopen zomer, denk ik, maar 2.5 × 8 is 20 minuten dus eigenlijk snap ik dit niet)

Nummers

  1. What Was I made For [from Barbie] - Billie Eilish
  2. Dai Zero Kan - 10-Feet
  3. Kaikai Kitan - Eve
  4. Rush - Troye Sivan
  5. Rage on - OLDCODEX
  6. Tattoo - Loreen
  7. All My Friends - LCD Soundsystem
  8. Horizon (Extended Version) - Xinon
  9. Ze is pas net begonnen (Leerstage / werkstage) - De Jeugd van Tegenwoordig
  10. Black Honey - Thrice
  11. The Archaic Revival - Henry Homesweet
  12. The Invincible Youth - Kamasi Washington
  13. Attack Vector - Covox
  14. Body Paint - Arctic Monkeys
  15. Understanding in a Car Crash - Thursday

'Sure I will take a 7 hour train to Nürnberg, I will work on stuff' quickly derailed into compulsive sudoku solving. Now for the last hour, finally got my laptop out again.

Mijn schijf was vol, dus ik ben weer lekker even met du -sh * 2> /dev/null op pad geweest door mijn computer. En ja hoor: weer een logfile waarin PHP me elke seconde vertelt dat het niet lukt om op te starten ter waarde van 340 GB. En gewoon wéér rond Pasen.

Floppies

It just hit me. I learned how to code via an article in a Dutch school magazine (Taptoe), which explained how to create a website on a floppy disk. They were already old, but at least our computers had the drives still. The article just explained how to write flat HTML, but it was enough to spark this fascination that ended up being my job.

What hit me is that actually most websites these days won't actually fit on a 1,44 MB floppy anymore. (The content on this site already is more than 1 GB.) It would be a nice challenge again, to make a website fit 1,44 MB.

Related to this is the 10 KB Club, who try to keep their homepage under 10 KB. My site fails that test too, but at least the homepage fits a floppy.

Slim huis

Ton schreef over zijn Hue-lampen die middenin de nacht aan gingen omdat de stroom uitviel. Ik had onlangs een soortgelijke ervaring, maar met een andere oorzaak.

Ik woon alleen, dus ik had mijn huis 'geleerd' dat de lampen uit moeten gaan zodra ik wegga, aan moeten gaan als ik thuiskom en de zon onder is, en ook aan moeten gaan als de zon onder gaat terwijl er iemand thuis is. Allemaal gewoon in Apple's Woning-app, niet heel spannend.

Maar soms zijn mijn huis en telefoon van elkaar ontvreemd en gaan dus middenin de nacht mijn lichten opeens aan als ze elkaar weer gevonden hebben. Dat gebeurde vorige maand een paar keer per nacht, dus ik heb momenteel de hele feature uitgezet.

Op mijn eindeloze lijst aan projecten staat dat ik eigenlijk wat meer bewegingsmelders wil aanschaffen. Die van Hue detecteren beweging, maar ook hoe sterk het licht is, en gaan alleen aan als het te donker is. Ik heb er al een in de badkamer en een in de keuken en eigenlijk is dat ideaal.

Het enige probleem met je hele huis vol bewegingssensors is dat de timeout wat lastiger in te stellen is. Voor de badkamer kom ik prima weg met de lampen uitzetten na 3 minuten zonder beweging, maar een timeout van een uur instellen omdat je graag rustig op de bank wil kunnen lezen zonder opeens in het donker te zitten voelt ook inefficiënt.

Het project op de lijst is dan ook: programmeer mijn Raspberry Pi zo, zodat hij Homekit spreekt, en dus het brein wordt van mijn huis. Hou dan in de Pi bij welke kamer het laatst beweging zag. De timeout is daarna altijd 3 minuten, tenzij je de kamer met laatste beweging bent, dan krijg je, zeg, een uur. Volgens mij werkt die strategie ook voor huishoudens met meerdere personen. Alleen als ik het huis verlaat moet ik dat nog op een bepaalde manier kenbaar maken aan het huis.

Maar ja, ik geef toe: soms sta ik tegen mijn telefoon te schreeuwen en vraag ik me af of ik niet beter gewoon even naar het lichtknopje had kunnen lopen.

Spelidee: trek voor elke speler een willekeurige provincie en een willekeurige partij. Doe allemaal een kieswijzer. Wie het dichtst bij zijn of naar partij scoort wint.

Meer laden