Tweeënhalve week geleden, toen we al drie weken thuis zaten, schreef ik dit naar een vriend van me:

Nee, er is voorlopig niet echt een zichtbaar einde. Ik moet daarvoor dus steeds denken aan het gevoel dat je bij een hardloopwedstrijd zoals de Zevenheuvelenloop hebt, ter hoogte van dat tankstation...

Je bent net gestart en daar staan allemaal mensen langs de kant te schreeuwen, maar als je dus bij dat tankstation komt begint de stad een beetje op te raken, dus worden de mensen minder. Je merkt opeens dat je niet meer in een soort high zit van de start, maar dat je gewoon aan het hardlopen bent, en dat dat eigenlijk net als normaal een beetje ongemakkelijk is, ook omdat je eigenlijk veel te snel bent gegaan in de afgelopen kilometer.

Het voelt heel erg alsof we dus nu op dat moment zitten waarop je je dan herpakt, en niet meer gaat vertrouwen op die high, maar juist op het feit dat je getraind hebt.

Dus je gaat wat minder snel lopen, let wat meer op je ademhaling en stelt je mentaal in: je moet nog even rustig aan doen, want we hebben nog 14km te gaan.

Zo voel ik me nu :/

Het kwam vooral omdat Mark Rutte in zijn persconferentie net had gezegd dat we niet eens voorbij het begin van het begin waren. Ik denk dat de metafoor nog steeds redelijk staat voor mij, want nog steeds is dit voor iemand die gezond is en vanuit huis kan werken (waar ik me erg gelukkig mee prijs) eigenlijk voornamelijk een kwestie van volhouden.

En helaas zitten we nu — als ik de metafoor van de Zevenheuvelenloop mag aanhouden — op die lange Nijmeegse baan. We zijn de stad nu echt uit en niemand klapt meer langs de kant. De mensen om je heen keren meer in zichzelf, in hun eigen ritme en hoofd, en zo werkt de stroom zich eenzamer maar met z’n allen de eerste heuvel op.

Dit is ook het punt waarop je de eerste lopers langs de kant ziet terugwandelen richting Nijmegen. Je zou willen roepen dat ze vol moeten houden, maar het is lastig om iemand te overtuigen die al heeft opgegeven. Bovendien moet je aan je eigen adem denken. Gelukkig blijft de grote stroom renners wel de heuvel op gaan. We zitten nog steeds in de race, we moeten gewoon nog een eind volhouden. Maar eerst de komende kilometer, de rest komt later wel.

Ik lees te veel, momenteel, denk ik, en in te veel talen door elkaar.

Uiteraard volg ik nieuws. Sinds het begin van De Situatie ben ik verslaafd aan het live-blog van de NOS. Ondanks dat ik hier herhaaldelijk heb geschreven dat ik ermee gestopt ben, bleef ik ‘m nog met enige regelmaat refreshen.

Daarnaast heb ik NRC.nl ontdekt, wat aanzienlijk beter geschreven is dan veel andere dingen die ik online lees (mag je ook verwachten). Het enige is dat het nog even wennen is om dergelijke kwaliteit (en lengte vooral) op een scherm voor je te zien in plaats van op papier.

En dan is er nog de RSS-reader die ik afgelopen weekend weer extra vol heb geladen met feeds. Ik heb geloof ik al eerder aangehaald dat ik de tactiek van Ton gebruik en die werkt heel fijn, vind ik, veel fijner dan organisatie rond thema’s en onderwerpen. Ik volg mensen en die deel ik in op afstand, waarbij ik dus ook makkelijker door de ‘e999’-map heen kan scrollen en ik dus meer tijd neem voor de ‘c150’, etc.

Daarnet zat ik dus tussen al die mapjes een Engels stuk te lezen, en daar duizelde het me opeens helemaal. Ik lees Engels net zo makkelijk als Nederlands, maar op dat moment was ik me er opeens ontzettend bewust van dat ik prima Engels kon lezen. Tegelijkertijd vond ik dat ontzettend logisch, en daarna merkte ik dat ik in die modus zat waarbij je wel met je ogen langs de tekst gaat en ook wel concepten mee krijgt, maar dat je eigenlijk gewoon zelf ergens anders aan zit te denken.

Enfin, de enige conclusie die ik eruit kon trekken is dat ik teveel lees en te weinig slaap.

(Over lezen gesproken, daar las ik vanochtend nog iets over. Makers tegenover afnemers, maar ook het idee van de ‘consultant’ die een-op-een werkt. Interessante punten, al is het natuurlijk niet zo zwart-wit. Ik beschouw mijzelf als maker die momenteel veel leest, laten we het daar op houden.)