Even een aankondiging. Zaterdag 17 maart is het Nijmeegs Boekenfeest. Daar heb ik het een en ander mee te maken, en wel deze drie punten:

1) ## Op Ruwe Planken
Het literaire tijdschrift Op Ruwe Planken, waar ik redacteur ben, heeft een poëziewedstrijd uitgeschreven. We hebben speciaal voor jullie drie dichters uitgekozen waarvan wij denken dat ze jullie kunnen beledigen. Kom luisteren en boe roepen, want jullie zijn de jury.

2) ## Literaire stoelendans
Verder doe ik die avond mee aan een literaire stoelendans. Samen met andere leden van de Literaturjugend dans ik rond een stel stoelen op het nummer Vriendschap van Het Goede Doel. Als die uit gaat gaan we allemaal zitten en wie niet zit moet een tekst voordragen. Dat wordt wat.

3) ## Presentatie van De Uitvreters
Tot slot sta ik met andere schrijvers van de Literaturjugend in de nieuwe uitgave De Uitvreters, die die zaterdag wordt gepresenteerd. Het is een soort krant geworden, met verhalen van jonge schrijvers. De moeite waard, als zeg ik het zelf.

Maar kom anders gewoon voor Tom Lanoye, Peter Buwalda, Maartje Wortel en Willem Claassen. Tot dan!

Volgens de Maya’s gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

Het IJsjournaal is een nieuwigheidje op de Nederlandse tv. De EO houdt sinds maandag 6 februari een journaaluitzending, speciaal over de winter, over ijs en meer specifiek over de Elfstedentocht. Voor het IJsjournaal moeten de kinderen hun favoriete KRO Kindertijd inleveren, maar och, daar krijgen we wel zo'n heerlijk verbindend nationaal programma voor terug.

Maar het IJsjournaal wordt EO echter al snel een blok aan het been. In de laatste minuut van de eerste aflevering vraagt presentator Jeroen Snel aan presentator Tijs van den Brink hoe lang ze nog door gaan. 'Tot ie er komt, de tocht,' is het antwoord. Tot ie er komt. Ja, daar zitten we dan.

Inmiddels is bekend dat ie er niet komt, de tocht. De dooi zet te snel in, nog voor het ijs de optimale diktes bereikt heeft. Geen Elfstedentocht in 2012 dus, en dat betekent dat we voorlopig nog wel even vast zitten aan het IJsjournaal. Het moet de zomer van 2012 gaan overbruggen, op naar de volgende winter.

Tijdens het zomer hebben ze het maar lastig met dat programma. Om toch wat juiste sfeerbeelden te krijgen importeren ze filmpjes van Antarctica (waar het ook lastig filmen is in onze zomer, omdat het dan daar vrijwel altijd donker is). Er komen excursies naar vrieskelders en elke aflevering wordt er een nieuw 'ijsje van de dag' uitgeroepen.

Alle zendtijd die de EO heeft gaat verder naar het IJsjournaal, zodat ze niets meer over hebben om iets anders uit te zenden. Het wordt hun enige programma, dat ook nog eens slecht bekeken blijft, ondanks het feit dat 'ook vandaag is er geen ijs' de gevleugelde opmerking van komende zomer wordt.

Zo loopt het ledenaantal van de EO terug en zal uiteindelijk ook het IJsjournaal worden geschrapt. De EO gaat als een nachtkaars uit.

Volgens de Maya’s gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

Zo tegen het eind van het jaar kopen alle kwajongens vuurwerk. Dan willen ze iets te doen hebben. Dan willen ze iets opblazen. 2012 wordt voor hen de laatste keer dat ze zoiets kunnen doen, dus ze zullen zich vol overgave op de brievenbussen storten.

Maar bij de post zijn ze natuurlijk niet gek. Ze zien dat al ruim in november aankomen, dus dan halen ze preventief alle postbussen weg. Post kan vanaf dan alleen nog maar via het postkantoor worden verzonden, wat de populariteit van de post niet ten goede komt.

De kwajongens laten zich echter ook niet kisten. Bij gebrek aan oranje postbussen beginnen ze persoonlijke postbussen van mensen op te blazen. Dankzij het journaal krijgt dit landelijke bekendheid en er wordt gesproken van een ware hype. Massaal halen mensen de postbussen uit de tuin.

Het ondenkbare gebeurt echter: de kwajongens willen zich deze laatste kans tot kwajongensstreken uithalen niet laten ontzeggen. Ze gaan gewoon vuurwerk bij mensen naar binnen gooien via de gleuf in de deur. Hier en daar brandt een gang uit, soms een heel huis. Als ook dit via de landelijke media bekendheid krijgt sluit iedereen de brievengleuf af. De minister stelt doe-het-zelf-kits ter beschikking.

De posterijen zijn hiervan uiteindelijk de dupe. Ze kunnen geen brieven meer bezorgen en dat betekent faillissement voor velen.

Vorige week dinsdag werd ik aangekondigd als iemand die poëzie ging schrijven naar aanleiding van de avond. Aanstaande woensdag sta ik op het festival Dichtersnachten. Maar de organisatie vond het goed als ik gewoon verhalen voordroeg, dus dat ga ik dan ook doen.

Verder is er op de avond namelijk genoeg poëzie om het op te vullen: van ons aller Johan Roos, tot aan campusdichter Joep aan den Boom. Johan en ik willen daar een zine lanceren, dus ik stel voor dat jullie allemaal komen kijken. Café Otis, woensdag 25 januari, vanaf een uur of 21:30. Voor het luttele bedrag van € 7,50, dat wel.

Het is vandaag vrijdag de dertiende en gelukkig zijn er mensen die dan de deur niet uit komen. Dankzij die mensen zijn vliegtickets namelijk goedkoper op zo'n dag. Combineer dat met mijn algehele vluchtgedrag voor mijn studie en hoepla, Seb zit in Stockholm.

Het was nogal een reis om hier te komen (denkt u aan de trein naar Eindhoven, de bus naar het vliegveld, het vliegen en dan vooral de anderhalf uur in de Zweedse bus) en het is hier ook wel koud (-1°, stuifsneeuw, ach), toch vind ik de reis nu al geslaagd. Stockholm is namelijk, zoals Linda iedereen een half jaar heeft proberen te vertellen, een hele gave stad.

Waar ik Amsterdam altijd een afgeragd stukje Nederland vind, ziet Stockholm er super gelikt uit. Dat belooft wat voor de rest van Zweden, zou je zeggen. Alles is stijlvol ingericht en goed onderhouden.

Tenminste, bij nacht. Toen ik om 17:00 uur landde was het pikkedonker en zodoende heb ik nog geen idee van deze stad bij daglicht. Dat komt morgenochtend wel, al vraag ik me af hoe laat. U hoort van mij!

Volgens de Maya's gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

De Smarties, dat zijn die kleine snoepjes voor kinderen. Vroeger schijnen ze ook populair geweest te zijn onder de tieners, maar tegenwoordig eten die alleen nog maar M&M's. Smarties moeten het vooral hebben van kinderen, zoals ook blijkt uit de opmaak van hun site.

Smarties hebben het sowieso al zwaar. Smarties worden namelijk steevast geassocieerd met kinderlokkers. 'Je mag geen snoepjes aannemen van vreemden,' zei men altijd, 'een smartie kan zo een slaappilletje zijn.' (Kinderkamporganisatoren maken overigens dankbaar gebruik van deze gelijkenis op medicijnen. Een bekend medicijn tegen heimwee wordt gemaakt door alle paarse smarties uit een doosje te vissen, die in een potje te doen en ze dan uit te delen aan het kind dat er last van heeft.)

De doodsteek voor de reputatie van de smarties komt echter van een totaal andere hoek. Het betreft Mediasmarties, een website die ouders inlicht over de schadelijkheid van games en films. Dankzij hen worden de smarties nog meer geassocieerd met kwade invloeden op onze jeugd. Ouders zullen voortaan de bussen met smarties laten liggen. Dag Smarties.

Het zit zo. Wout Waanders heeft een kerstverhaal geschreven dat je beslist moet lezen. De VOX vroeg hem, maar hij had eigenlijk nog nooit een verhaal geschreven dat naar buiten kon. Daarom schreef hij een tijd lang elke dag een verhaal en vroeg hij om commentaar. Met het geven van commentaar werd ik ook aangestoken door het kerstverhalenvirus. Toen schreef ik dit verhaal.

Het is misschien niet heel erg een kerstverhaal. (Wout schreef ook verhalen die niet direct met kerst te maken hadden.) Wel heb ik het verhaal voorgedragen op het kerstfeest van de Nijmeegse neerlandici en heb ik het boekje dat ik ervan maakte opgestuurd naar iedereen die mij een kerstkaart stuurde. (Als je die wil ben je te laat, ze zijn op.)

Toen ik het vóór het kerstfeest voordroeg bij de Literaturjugend lag iedereen in een deuk. De neerlandici lachten wat minder en mijn familie lachte op eerste kerstdag helemaal niet. Bij de Literaturjugend beloofde ik er een audioversie van te maken – men wilde een IJsbrandstemmetje. Belofte maakt schuld, maar door het uitblijven van de lach bij het merendeel van de voordrachten gebruik ik bij de audioversie een gewone stem. Hier is het:

[link:opas-naam.mp3 Opa's naam]

Dit is de stad was dus een zine dat ik gemaakt heb. Inmiddels heb ik echter besloten dat hij toch maar niet naar buiten gaat. Helaas. Volgende keer beter.

De afgelopen weken heb ik veel dingen gemaakt. Je kan rustig zeggen dat ik 'erg productief' ben op het moment. Ik heb laatst de term 'overproductie' gebruikt. Op zich kan dat niet, overproductie met creatieve dingen, maar er komt een punt waarop je niet meer alles wat je maakt naar buiten moet brengen. Dat is een goed punt. Vanaf daar begint de selectie en komt alleen het betere naar buiten. Dat wil nog niet zeggen dat alles wat ik maak nu goed is, dat wil zeggen dat de slechtere dingen die ik maak mijn kamer niet uit komen.

Het nare van veel dingen maken is dat het jezelf gaat vervelen. Je bent jezelf als eerste zat, denk ik, omdat je jezelf het meest inleest in je eigen werk. Op zich heeft dat ook weer een goede kant, want dat dwingt je om iets nieuws te gaan doen, om jezelf te vernieuwen. Want daar schijnt het allemaal om te draaien, vernieuwing. Wie veel maakt is sneller aan vernieuwing toe.

Wat me het meest gaat vervelen aan mezelf is dat ik alleen maar dingen maak die ik in een paar uurtjes af heb. Of in een dag. Ik maak alleen dingen in één sessie. Ik begin en ik voltooi, daartussen doe ik niets anders dan werken, hooguit iets eten enzo. Op zich geeft dat niet, want er blijven zo wel veel nieuwe dingen komen. Het nare is alleen dat ze allemaal ongeveer dezelfde vorm, dezelfde diepgang, dezelfde maat hebben.

Wat ik nu vernieuw is het projectwerken. Ik probeer nu meerdere sessies aan elkaar te koppelen en zo iets groters te maken. Zonder projectwerken geen lange verhalen, geen romans, geen echte grote dingen. Als ik in sessies blijf werken komen er alleen kleine zines uit. Een zine als Mitchell is zo ongeveer het grootst haalbare. Dus, groter werken.

Maar tegelijkertijd met het projectwerken komt het probleem van het niet-voltooide werk. Dat probleem hangt volgens mij samen met het probleem van het niet kunnen slapen. Nu ik probeer in projecten te werken is er niets meer af. En als er iets af is, is er wel iets anders nog niet af. Er blijft steeds iets te piekeren. Sinds dit nieuwe uiterlijk voor Seblog heb staat er geen tijd meer bij mijn stukjes, maar nu ik dit typ is het 4:10.

Ik vrees dat het kiezen is. Of je werkt in sessies, maakt kleine dingen en kan gaan slapen, of je werkt in projecten, maakt grote dingen en levert je nachtrust in. Ik weet niet wat ik liever heb, maar vooralsnog volhard ik nog in het maken van grotere dingen. (En bedenkt: groot is niet groots, dat is wat anders.)

Maar wees gerust. Hier op Seblog blijven de tekstbeelden doorgaan. Woensdag weer eentje, zoals de gepaste regelmaat voorschrijft. Want dat is het voordeel van kleine dingen: je kan ze ook naast je grote projecten blijven maken.