Een week zonder Facebook

Afgelopen week heb ik niet op Facebook gezeten. Wie dat analyseert, kan denken dat ik dat doe omdat ik vorige week dinsdag naar LUX Live ging. Het onderwerp van de avond was namelijk 'Wat Facebook allemaal van je weet': een avondje over privacy en vooral het schenden daarvan. Het is waarschijnlijk wel de aanleiding geweest voor mijn tijdelijke afwezigheid, maar toch voelt het voor mij niet als de reden ervan. De reden is de 'vind ik leuk'-knop. Misschien ken je dat, dat je iets neerzet en dat binnen een paar minuten een paar mensen op 'vind ik leuk' hebben geklikt. Dat voelt fijn. Je gaat dan je statusberichten zó schrijven dat er zo veel mogelijk mensen op 'vind ik leuk' knikken. Wat ik merkte: voor 3 mensen doe ik het niet, dan ben ik gewoon teleurgesteld. Vanaf 10 mensen ben ik een beetje tevreden. Vaak kijk ik niet eens wie het dan leuk vinden, het gaat gewoon om dat getalletje. En zodra ik merk dat ik blij word van hoge getalletjes, word ik daar vanzelf weer depri van. Een goed plan dus om dat te verbreken: een week zonder Facebook. Wat mij op viel is dat ik het eigenlijk helemaal niet gemist heb. Wat kan je missen aan Facebook? Volgens mij vier dingen: 1) ## facebookhangen Ken je dat verschijnsel, dat je ergens mee bezig bent, maar dat je elke minuut wel een keer kijkt of er al iets op Facebook is verschenen? Je bent op zoek naar leuke verhalen van vrienden, maar meestal komen die niet, alleen maar somme dingen. En als er eens iets leuks is klik je op 'vind ik leuk' en val je weer in hetzelfde gat. Dit eerste punt heb ik niet gemist. 2) ## leuke verhalen van anderen lezen De leuke verhalen mis je wel, want: de leuke verhalen zijn fijn. Maar het is ook weer gelijk zo: als je ze niet leest, weet je ook niet dat je ze mist. Ik zou niet weten wat mensen de afgelopen tijd op Facebook hebben gezet, maar daardoor kan ik er ook moeilijk bedroeft over zijn. 'Ik heb ook gewoon mijn eigen leven,' kan ik dan nu zeggen. 3) ## vertellen wat je meemaakt Natuurlijk wil ik altijd vertellen wat me overkomt, maar ik had twitter nog, dus kon ik daar van alles opzetten. Volgens mij heb ik er niet eens veel méér door getweet, want van mezelf mag ik ook maar één keer per dag iets op Facebook zetten. Dat om te voorkomen dat ik teveel vertel. Ik merk dat het beter is voor de creativiteit als je af en toe dingen voor je houdt. Dan kan je er nog net iets verder over nadenken. (Overigens ook leuk: vorig jaar op 1 februari stopte ik met twitter omdat mijn hoofd er zo vol door raakte. Dat heb ik 9 maanden volgehouden, daarna heb ik heel veel mensen ontvolgd en ben ik weer begonnen.) 4) ## mensen die je leuk vinden En dan het punt waar het eigenlijk om ging. Zoals gezegd is het heel fijn om digitale schouderklopjes te krijgen, maar gelukkig: zodra je Facebook een week gedag zegt ga je ze niet direct missen. Je weet dan namelijk dat er niets leuk te vinden valt, omdat je niets neergezet hebt. En als ik in de supermarkt loop, vraag ik me ook niet de hele tijd af of ik al leuk gevonden ben. Een week zonder Facebook is daarmee eigenlijk gewoon een week lang in de supermarkt lopen. De conclusie van de week zonder Facebook is dat ik niets mis. (Het lijkt nu een beetje op een rookverslaving: je roept altijd dat je zó kan stoppen, maar dat je gewoon geen behoefte hebt om te stoppen. Zo is het met mij dus ook met Facebook, maar ik heb net bewezen dat ik in ieder geval een week zonder kan.) Zo, dan ga ik nu op Facebook kijken.