Blog

Dat was weer Waaien geblazen

Gister was er in Breda de Schrijf&Schrap! Schrijversdag van het [BKKC](http://www.bkkc.nl/). Dat was leuk, want we waren uitgenodigd om met Waai een zine te gaan maken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen, dus zaten we 's ochtends vroeg in een veel te kleine auto op weg naar Breda. Wat volgde was een hectische dag vol teksten, impositieschema's en printers. Uiteindelijk lukte het ons een uur te laat een boekje af te leveren (waarvoor sorry, maar die Bredase printer hè). Het is wel gewoon een heel mooi boekje. Dat maakt goed. Het boekje staat vol met dingen over schrijvers en is te krijgen voor 2 euro (inclusief verzendkosten). Meldt u zich daarvoor bij de [kraam](/kraam/). Traditiegetrouw staan er geen namen bij de teksten in het boekje. [Deze tekst](/verhaal/buwalda/) uit het boekje eis ik op.

De ondergang van de EO

Volgens de Mayas gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

Het IJsjournaal is een nieuwigheidje op de Nederlandse tv. De EO houdt sinds maandag 6 februari een journaaluitzending, speciaal over de winter, over ijs en meer specifiek over de Elfstedentocht. Voor het IJsjournaal moeten de kinderen hun favoriete KRO Kindertijd inleveren, maar och, daar krijgen we wel zo'n heerlijk verbindend nationaal programma voor terug.

Maar het IJsjournaal wordt EO echter al snel een blok aan het been. In de laatste minuut van de eerste aflevering vraagt presentator Jeroen Snel aan presentator Tijs van den Brink hoe lang ze nog door gaan. 'Tot ie er komt, de tocht,' is het antwoord. Tot ie er komt. Ja, daar zitten we dan.

Inmiddels is bekend dat ie er niet komt, de tocht. De dooi zet te snel in, nog voor het ijs de optimale diktes bereikt heeft. Geen Elfstedentocht in 2012 dus, en dat betekent dat we voorlopig nog wel even vast zitten aan het IJsjournaal. Het moet de zomer van 2012 gaan overbruggen, op naar de volgende winter.

Tijdens het zomer hebben ze het maar lastig met dat programma. Om toch wat juiste sfeerbeelden te krijgen importeren ze filmpjes van Antarctica (waar het ook lastig filmen is in onze zomer, omdat het dan daar vrijwel altijd donker is). Er komen excursies naar vrieskelders en elke aflevering wordt er een nieuw 'ijsje van de dag' uitgeroepen.

Alle zendtijd die de EO heeft gaat verder naar het IJsjournaal, zodat ze niets meer over hebben om iets anders uit te zenden. Het wordt hun enige programma, dat ook nog eens slecht bekeken blijft, ondanks het feit dat 'ook vandaag is er geen ijs' de gevleugelde opmerking van komende zomer wordt.

Zo loopt het ledenaantal van de EO terug en zal uiteindelijk ook het IJsjournaal worden geschrapt. De EO gaat als een nachtkaars uit.

Een week zonder Facebook

Afgelopen week heb ik niet op Facebook gezeten. Wie dat analyseert, kan denken dat ik dat doe omdat ik vorige week dinsdag naar LUX Live ging. Het onderwerp van de avond was namelijk 'Wat Facebook allemaal van je weet': een avondje over privacy en vooral het schenden daarvan. Het is waarschijnlijk wel de aanleiding geweest voor mijn tijdelijke afwezigheid, maar toch voelt het voor mij niet als de reden ervan. De reden is de 'vind ik leuk'-knop. Misschien ken je dat, dat je iets neerzet en dat binnen een paar minuten een paar mensen op 'vind ik leuk' hebben geklikt. Dat voelt fijn. Je gaat dan je statusberichten zó schrijven dat er zo veel mogelijk mensen op 'vind ik leuk' knikken. Wat ik merkte: voor 3 mensen doe ik het niet, dan ben ik gewoon teleurgesteld. Vanaf 10 mensen ben ik een beetje tevreden. Vaak kijk ik niet eens wie het dan leuk vinden, het gaat gewoon om dat getalletje. En zodra ik merk dat ik blij word van hoge getalletjes, word ik daar vanzelf weer depri van. Een goed plan dus om dat te verbreken: een week zonder Facebook. Wat mij op viel is dat ik het eigenlijk helemaal niet gemist heb. Wat kan je missen aan Facebook? Volgens mij vier dingen: 1) ## facebookhangen Ken je dat verschijnsel, dat je ergens mee bezig bent, maar dat je elke minuut wel een keer kijkt of er al iets op Facebook is verschenen? Je bent op zoek naar leuke verhalen van vrienden, maar meestal komen die niet, alleen maar somme dingen. En als er eens iets leuks is klik je op 'vind ik leuk' en val je weer in hetzelfde gat. Dit eerste punt heb ik niet gemist. 2) ## leuke verhalen van anderen lezen De leuke verhalen mis je wel, want: de leuke verhalen zijn fijn. Maar het is ook weer gelijk zo: als je ze niet leest, weet je ook niet dat je ze mist. Ik zou niet weten wat mensen de afgelopen tijd op Facebook hebben gezet, maar daardoor kan ik er ook moeilijk bedroeft over zijn. 'Ik heb ook gewoon mijn eigen leven,' kan ik dan nu zeggen. 3) ## vertellen wat je meemaakt Natuurlijk wil ik altijd vertellen wat me overkomt, maar ik had twitter nog, dus kon ik daar van alles opzetten. Volgens mij heb ik er niet eens veel méér door getweet, want van mezelf mag ik ook maar één keer per dag iets op Facebook zetten. Dat om te voorkomen dat ik teveel vertel. Ik merk dat het beter is voor de creativiteit als je af en toe dingen voor je houdt. Dan kan je er nog net iets verder over nadenken. (Overigens ook leuk: vorig jaar op 1 februari stopte ik met twitter omdat mijn hoofd er zo vol door raakte. Dat heb ik 9 maanden volgehouden, daarna heb ik heel veel mensen ontvolgd en ben ik weer begonnen.) 4) ## mensen die je leuk vinden En dan het punt waar het eigenlijk om ging. Zoals gezegd is het heel fijn om digitale schouderklopjes te krijgen, maar gelukkig: zodra je Facebook een week gedag zegt ga je ze niet direct missen. Je weet dan namelijk dat er niets leuk te vinden valt, omdat je niets neergezet hebt. En als ik in de supermarkt loop, vraag ik me ook niet de hele tijd af of ik al leuk gevonden ben. Een week zonder Facebook is daarmee eigenlijk gewoon een week lang in de supermarkt lopen. De conclusie van de week zonder Facebook is dat ik niets mis. (Het lijkt nu een beetje op een rookverslaving: je roept altijd dat je zó kan stoppen, maar dat je gewoon geen behoefte hebt om te stoppen. Zo is het met mij dus ook met Facebook, maar ik heb net bewezen dat ik in ieder geval een week zonder kan.) Zo, dan ga ik nu op Facebook kijken.

De ondergang van de posterijen

Volgens de Mayas gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

Zo tegen het eind van het jaar kopen alle kwajongens vuurwerk. Dan willen ze iets te doen hebben. Dan willen ze iets opblazen. 2012 wordt voor hen de laatste keer dat ze zoiets kunnen doen, dus ze zullen zich vol overgave op de brievenbussen storten.

Maar bij de post zijn ze natuurlijk niet gek. Ze zien dat al ruim in november aankomen, dus dan halen ze preventief alle postbussen weg. Post kan vanaf dan alleen nog maar via het postkantoor worden verzonden, wat de populariteit van de post niet ten goede komt.

De kwajongens laten zich echter ook niet kisten. Bij gebrek aan oranje postbussen beginnen ze persoonlijke postbussen van mensen op te blazen. Dankzij het journaal krijgt dit landelijke bekendheid en er wordt gesproken van een ware hype. Massaal halen mensen de postbussen uit de tuin.

Het ondenkbare gebeurt echter: de kwajongens willen zich deze laatste kans tot kwajongensstreken uithalen niet laten ontzeggen. Ze gaan gewoon vuurwerk bij mensen naar binnen gooien via de gleuf in de deur. Hier en daar brandt een gang uit, soms een heel huis. Als ook dit via de landelijke media bekendheid krijgt sluit iedereen de brievengleuf af. De minister stelt doe-het-zelf-kits ter beschikking.

De posterijen zijn hiervan uiteindelijk de dupe. Ze kunnen geen brieven meer bezorgen en dat betekent faillissement voor velen.

Uitvretercolumn #2

Vandaag merkte ik dat de nieuwe Uitvreter weer in mijn brievenbus lag. Ook dit keer bevat het blaadje van de Nijmeegse neerlandici een column van mijn hand. Het is iets minder een mening en iets meer een anekdote, maar dat mag ook in columns, geloof ik. En omdat ik het de vorige keer ook gedaan heb, zet ik hem nu hier online.

Weet je wat jij later moet doen?

Ook 9292ov.nl maakt fouten en dus loop ik door de ijskoude wind terug naar de vorige halte. Ik heb de gewoonte om ter plekke op mijn telefoon op te zoeken waar ik moet zijn. Het bleek dat ik had moeten uitstappen bij de halte waarvan ik dacht: 'je zal hier maar moeten uitstappen.'

Het is voor het eerst dat ik in Amsterdam IJburg ben. Dat mag slecht heten, want mijn broertje woont hier alweer een jaar. En ook vandaag ga ik niet op bezoek. Vandaag ga ik naar opnames voor een programma met Frank Evenblij. 'Met spoed gezocht,' stond er in het mailtje, en dat ik een maaltijd zou krijgen. Eten, daar doe ik het voor.

Het programma wordt opgenomen in Blijburg. Het blijkt een soort gecommercialiseerde krakersenclave te zijn, een strandhut met tapbier. Ik loop er eerst een rondje om. Aan de achterkant vraagt een vrouw of ik iets zoek. Ik noem de naam van het castingbureau. 'Ja, kom maar mee,' zegt ze en ze gaat een deur binnen. Ik schud wat handen en neem plaats in een hoek met banken en een haardvuur onder een omgekeerde trechter. Ik pak een boek. Figurantenwerk is wachtwerk.

Na een tijdje spreekt de jongen naast me me aan. Hij doet dit vaker. We hebben het over zijn filmcarrière. Daarbij noemt hij namen waar ik nooit van gehoord heb. 'Die ken ik persoonlijk,' zegt hij dan.

Als hij vraagt wat ik doe, zeg ik dat ik Nederlands studeer. Ik verwacht dat hij begint over lesgeven, zoals altijd, maar dat blijft uit. 'Wat kan je daarmee dan?'

'Nou, veel mensen denken dat je dan leraar Nederlands wordt,' begin ik, 'maar dat hoeft dus helemaal niet.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij geen flauw idee heeft. 'Ik schrijf veel,' zeg ik dan maar.

'Dat is superlastig!' weet hij. Hij begint een verhaal over zijn oom, die ook schrijver is. Iedereen weet wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurd is, maar niemand weet wat er toen gebeurd is in Suriname. Ik beaam dat. Hij vertelt over een gezonken schip een Surinaamse baai.

'Maar schrijven is superlastig,' zegt hij weer. 'Als schrijver moet je precies uitzoeken hoe iets is gebeurd, voordat je het op kan schrijven.' Als ik dat nuanceer walst hij vrolijk door op andere dingen.

Op een gegeven moment gaat het over taal. 'Eén wereldtaal, dat zou handig zijn,' stelt hij. Ik bega de fout om daarop in te gaan en uit te leggen waarom dat eigenlijk nooit gaat gebeuren. Het is onbegonnen werk.

Als ik een paar onderwerpen later uiteindelijk een punt maak roept hij dat hij het zó heeft geleerd op school, op een manier alsof ik hem persoonlijk heb aangevallen. Daarna probeer ik het gesprek maar een beetje dood te laten bloeden.

'Maar jij studeert Nederlands hè?'

'Ja.'

'Weet je wat je dan moet doen? Dat is ook wel heel belangrijk. Van die kaarten, hoe heten die? Wenskaarten! Wat daar op staat, van "Beterschap" enzo. Daar moet je best goed over nadenken hoor.'

Het duurde nog lang voordat de opnames begonnen.

Hofman I & II

Afgelopen woensdag presenteerden [Johan](http://hopjesvlatoe.wordpress.com) en ik het eerste zine over Hofman, toen we allebei voordroegen op het Nijmeegse festival Dichtersnachten. Johan schreef de teksten en ik tekende daarbij. Het geheel hebben we in een boekje gedraaid en dat ligt nu in de [kraam](/kraam/) voor 'n euro. Dit zine heet Hofman I & II en bevat dus twee teksten over Hofman. Het lijkt er dan ook een beetje op dat er nog een Hofman III aankomt en misschien nog wel meer. Wij weten het ook niet. Tijd zal het leren. Bestel eerst deze maar.

Dat ik wel een dichter lijk

Vorige week dinsdag werd ik aangekondigd als iemand die poëzie ging schrijven naar aanleiding van de avond. Aanstaande woensdag sta ik op het festival Dichtersnachten. Maar de organisatie vond het goed als ik gewoon verhalen voordroeg, dus dat ga ik dan ook doen.

Verder is er op de avond namelijk genoeg poëzie om het op te vullen: van ons aller Johan Roos, tot aan campusdichter Joep aan den Boom. Johan en ik willen daar een zine lanceren, dus ik stel voor dat jullie allemaal komen kijken. Café Otis, woensdag 25 januari, vanaf een uur of 21:30. Voor het luttele bedrag van 7,50, dat wel.

Brazilië

Gister speelde ik weer de huisdichter van LUX Live. Ditmaal ging het over Brazilië en hadden we een internationale gast. Hier de tekst die ik tijdens de avond schreef, inclusief vage Engelse intro. Het heeft een hoog 'je had erbij moeten zijn'-gehalte.

With literature you always get something you didn't asked for. So, first of all this isn't poetry and maybe not even a story prose. Secondly, it's in Dutch, with just a few English words in it, but I can translate, if you want, afterwards. And thirth: it's not all about Brazil, but also about my holiday. It just is that way, I'm afraid.

Goed, daar gaan we dan.

Gister stond ik op in Stockholm. Ik weet niet of u ooit in Stockholm geweest bent. Dat geeft niet, ik ben ook nooit in Brazilië geweest. Wat u moet weten is: Stockholm is eigenlijk gewoon één grote IKEA.

Ik ben nooit in Brazilië geweest, maar in het hostel in Stockholm ontmoette ik een man met een groen vest met de Braziliaanse vlag erop. 'Are you from Brazil?' vroeg ik hem. 'No no no,' zei hij, 'I'm from the US, California.' Hij vertelde dat alle Europeanen naar Florida gaan voor het weer, maar dat er eigenlijk niets aan was. 'Go see New York and San Francisco,' drukte hij me op het hart. Als derde raadde hij het zuiden van Californië aan. 'LA could be very big and busy. San Diego is much more relaxed.'

Stockholm is eigenlijk gewoon een grote IKEA. Het is niet dat je overal Zweedse balletjes kan kopen, het is dat alles nieuw is. Het is het ideale plaatje. De mensen die over straat lopen zijn rijk en goed opgeleid. De gebouwen zijn nieuw, de winkels duur, maar iedereen koopt er vanalles.

Een geleerde zei: we hoeven ons niet zo'n zorgen te maken over het Amazoneregenwoud, het is de Braziliaanse savanne. De biodiversiteit in de savanne is veel hoger dan die van de Amazone. Er wonen dus vrij veel dezelfde beesten in de Amazone. Daar kunnen we dan best wat van missen.

Een tijdje terug ben ik verhuisd. Eerst had ik een studentenkamertje. Nu heb ik een studentenkamertje met een eigen keuken en douche. Dit is mijn eerste echte huis. Ik ging naar de IKEA en kocht pannen. Ik kocht een eettafeltje met twee stoelen. Ik kocht een nachtkastje, een tandenborstelhouder, een BILLY en een bestekset. Alles om een eigen huis te hebben.

'Jullie moeten niet zo blijven zitten,' roept een samba-kenner. Jullie moeten dansen. Dansen. Zoals Brazilianen dansen. Niet kijken naar de ander. Kom dansen, dansen!'
Maar het blijft stil. De Nederlanders blijven kijken. So You Think You Can Dance is niet voor niets een tv-programma, geen feest op het Museumplein.

IKEA is een grote verzameling meubels in een blauw-geel gebouw. Maar bovenal is IKEA een manier van leven. Niet er mensen zijn die dat leven ook daadwerkelijk leven. De IKEA way of life bestaat eigenlijk vooral in de catalogus, in de showroom en in de spreuk 'Design voor iedereen'.

Niet iedereen in Brazilië houdt van voetbal. De biodiversiteit is veel groter. Het is gewoon dat Brazilië pas bekend werd toen ze voelbalbekers begonnen te winnen. In Zweden, van Zweden, nota bene. Inmiddels is Brazilië goed in het bouwen van grote stadions. -tungding- 'Nästä, Stadion.' Alles mooi, alles nieuw.

Stockholm is een grote IKEA. Alles is nieuw en iedereen is rijk, slim en mooi. Uiteindelijk is dat waar iedereen heen wil. Naar de IKEA. Maar die zitten nog niet in Brazilië. Dat is de laatst stap die Brazilië nog moet zetten. Beetje groen weg, laat maar komen.

Je bent wat je eet

_Zweden is een grote IKEA en alles draait om zelfservice_ - Linda's tiplijstje

1

In Denemarken riep ik steeds dat zij tenminste wisten wat ze met sneeuw aan moeten. Ze graven een pad en leggen alle sneeuw op een lange dijk naast dat pad. Over elke stoep loopt zo'n paadje. Alle wegen zijn sowieso ijsvrij. Ze weten dat het komt, dus ze zorgen gewoon dat ze er tegen kunnen.

Zo weten de Zweden ook wat ze moeten doen met de nacht. De dagen beginnen weer langer te worden, maar nog steeds begint het hier al om vier uur te schemeren. Maar geeft dat? Nee. De Zweden stoken de kachel op en buiten zijn de grote pleinen van Stockholm verlicht. In combinatie met de moderne architectuur met veel glas ziet dat er schitterend uit. En niet alleen omdat er zo groot SEB op die gebouwen staat.

2

Vandaag zag ik een Chinees bij een vuilnisbak stoppen. Hij haalde een papiertje uit zijn zak en rochelde daarop. Daarna gooide hij het papiertje in de vuilnisbak. Zweedse integratie, jawel.

3

Het hostel is deels boven de grond en deels onder de grond. Je moet er je schoenen uit, 'a Swedish custom!' en je kan je schoenen achterlaten in een [EXPEDIT](http://www.ikea.com/nl/nl/catalog/products/40047675/#/80071319). In het hart van het hostel, waar alle kamers omheen liggen, staan vier Macs op een tafel, met daaromheen houten banken aan de muur, met kussens erop. Een Duitser zit onafgebroken te bellen met thuis. Franse meisjes giebelen en kloppen af en toe op de deur van de wc. ## 4 Met ongeveer dezelfde verschijningsdichtheid van bij ons de letters ING staat er hier in Stockholm op alle gebouwen SEB. Een waar welkom. In Nederland heb je best vaak dat de pinautomaten eigenlijk veel te laag hangen, waardoor ik niet goed kan zien wat voor pincode ik nou sta in te toetsen. Dan sta ik een beetje tegen het logo van de bank aan te kijken en moet ik bukken om dar onderdoor te komen. De SEB heeft daar uiteraard aan gedacht. In Södermalm kwam ik een automaat tegen die op mijn hoogte hing. Ik wachtte even tot de mensen voorbij waren gelopen en nam snel een foto:

Het nare is echter dat de hoogte van het ding niet écht te zien is zolang er geen mensen naast staan. Daarom heb ik ook maar even op Google Streetview gekeken. En zie daar: een arme huisvrouw, op haar tenen voor de SEB.

## 5 Vandaag probeerde ik naar de universiteit te gaan. Helaas kwam ik niet verder dan de Technische Hogeschool, er was iets mis met _spår_ enzo. Even wilde ik nog met de bus verder, maar dan zou ik straks misschien aan de andere kant van de versperring vast komen te zitten. Toen ben ik maar weer teruggegaan, op weg naar het Nationaal Museum. Ook die reis was niet zonder slag of stoot. Voor zover ik het verstond liep er een hond op het spoor en even later moest ik omlopen door een Ethiopische demonstratie. ## 6 Eigenlijk snap je de slagzin van Wasa pas echt als je weet hoe de koninklijke familie van Zweden heet. _Je bent wat je eet_, zeggen ze, maar ik denk dan vooral aan wazig. Het kroontje zou je dan genoeg op weg moeten helpen, maar dat was mij nog niet gelukt. ## 7 Vandaag ben ik om uit te rusten naar het eindpunt van een metrolijn gegaan. Ik heb nu toch een 24-uurskaart. Ik doe dat wel vaker, zodat je ook iets van het echte leven te weten komt. Het stadscentrum geeft toch vaak meer een sprookje weer, dat van het oude, dat van het rijke, dat van de metropool. Op het eindpunt vond ik flatjes. Schattig rood, maar allemaal hetzelfde. Er stond een supermarktje met goedkope maar exotische producten. De mensen die er liepen waren geen prototypische blonde Zweden. Er werd een meisje gevolgd. Op het metrostation sprong er iemand behendig over het hekje een.

Seb in Stockholm

Het is vandaag vrijdag de dertiende en gelukkig zijn er mensen die dan de deur niet uit komen. Dankzij die mensen zijn vliegtickets namelijk goedkoper op zo'n dag. Combineer dat met mijn algehele vluchtgedrag voor mijn studie en hoepla, Seb zit in Stockholm.

Het was nogal een reis om hier te komen (denkt u aan de trein naar Eindhoven, de bus naar het vliegveld, het vliegen en dan vooral de anderhalf uur in de Zweedse bus) en het is hier ook wel koud (-1°, stuifsneeuw, ach), toch vind ik de reis nu al geslaagd. Stockholm is namelijk, zoals Linda iedereen een half jaar heeft proberen te vertellen, een hele gave stad.

Waar ik Amsterdam altijd een afgeragd stukje Nederland vind, ziet Stockholm er super gelikt uit. Dat belooft wat voor de rest van Zweden, zou je zeggen. Alles is stijlvol ingericht en goed onderhouden.

Tenminste, bij nacht. Toen ik om 17:00 uur landde was het pikkedonker en zodoende heb ik nog geen idee van deze stad bij daglicht. Dat komt morgenochtend wel, al vraag ik me af hoe laat. U hoort van mij!

De ondergang van de Smarties

Volgens de Maya's gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

De Smarties, dat zijn die kleine snoepjes voor kinderen. Vroeger schijnen ze ook populair geweest te zijn onder de tieners, maar tegenwoordig eten die alleen nog maar M&M's. Smarties moeten het vooral hebben van kinderen, zoals ook blijkt uit de opmaak van hun site.

Smarties hebben het sowieso al zwaar. Smarties worden namelijk steevast geassocieerd met kinderlokkers. 'Je mag geen snoepjes aannemen van vreemden,' zei men altijd, 'een smartie kan zo een slaappilletje zijn.' (Kinderkamporganisatoren maken overigens dankbaar gebruik van deze gelijkenis op medicijnen. Een bekend medicijn tegen heimwee wordt gemaakt door alle paarse smarties uit een doosje te vissen, die in een potje te doen en ze dan uit te delen aan het kind dat er last van heeft.)

De doodsteek voor de reputatie van de smarties komt echter van een totaal andere hoek. Het betreft Mediasmarties, een website die ouders inlicht over de schadelijkheid van games en films. Dankzij hen worden de smarties nog meer geassocieerd met kwade invloeden op onze jeugd. Ouders zullen voortaan de bussen met smarties laten liggen. Dag Smarties.

Opa's naam: het luisterboek

Het zit zo. Wout Waanders heeft een kerstverhaal geschreven dat je beslist moet lezen. De VOX vroeg hem, maar hij had eigenlijk nog nooit een verhaal geschreven dat naar buiten kon. Daarom schreef hij een tijd lang elke dag een verhaal en vroeg hij om commentaar. Met het geven van commentaar werd ik ook aangestoken door het kerstverhalenvirus. Toen schreef ik dit verhaal.

Het is misschien niet heel erg een kerstverhaal. (Wout schreef ook verhalen die niet direct met kerst te maken hadden.) Wel heb ik het verhaal voorgedragen op het kerstfeest van de Nijmeegse neerlandici en heb ik het boekje dat ik ervan maakte opgestuurd naar iedereen die mij een kerstkaart stuurde. (Als je die wil ben je te laat, ze zijn op.)

Toen ik het vóór het kerstfeest voordroeg bij de Literaturjugend lag iedereen in een deuk. De neerlandici lachten wat minder en mijn familie lachte op eerste kerstdag helemaal niet. Bij de Literaturjugend beloofde ik er een audioversie van te maken men wilde een IJsbrandstemmetje. Belofte maakt schuld, maar door het uitblijven van de lach bij het merendeel van de voordrachten gebruik ik bij de audioversie een gewone stem. Hier is het:

[link:opas-naam.mp3 Opa's naam]

De lijst van 2011

Het is weer lijstjestijd. Ik heb geen zin in een lijstje van de beste boeken of de beste restaurants van 2011. Ik heb zin in een alfabetisch geordende lijst van dingen die er afgelopen jaar wel of niet waren.

Aardbeving

Die heb ik dus maar nipt gevoeld. Ik dacht: doet mijn bovenbuurman weer vreemd?

## Autorit Voor het eerst in mijn leven drukte ik zelf op het gaspedaal. Toegegeven: de meneer naast me hield de koppeling beter in de gaten dan ik. Voor 35 euro nam ik een proefles, waarna ik nog maanden gespamd ben over de rest van de rijlessen, die veel te duur zijn. ## Bachelorwerkstuk Eerst probeerde ik het over Vlaamse romans te schrijven, dat mislukte. Toen heb ik het nog even over recensies proberen te laten gaan, maar dat ging ook niet. Nu worstel ik met Lucebert. 2012 zal uitwijzen of het deze keer wel lukt. ## Beestjes [Deze](http://www.twitvid.com/HMFKM) dus. ## Feestje van Kessels Willem en ik gingen naar Eindhoven omdat Noortje jarig was. Een hoogtepuntje!

## Groene eieren Vóór de beestjes in het bakmeel had ik ook al te maken met [eieren](http://instagr.am/p/OJRx9/) die tijdens het opeten groen werden en [eieren](http://instagr.am/p/OJXSE/) die dreven. ## Hoogeveldtkeuken Dit alles had te maken met het verlaten van mijn Hoogeveldtkeuken, waarvoor ik nog een rij [tips](http://seblog.nl/2011/05/hoe-onderhoud-ik-een-studentenkeuken/) opstelde. ## IJsbrand Heb je [IJsbrand](http://seblog.nl/2011/11/ijsbrand-de-vrijwel-onzichtbare-ijsbeer/) gemist? ## IKEA Daar ben ik dit jaar gewoon te vaak geweest, met alle gevolgen van dien. ## iPhone Halverwege viel mijn iPhone stuk. Dat zag er ongeveer zo uit:

Gelukkig kwam er na 7 weken alweer een nieuwe van de verzekering. ## Kerstkaart van mijn vader Een nieuwe binnenkomer (namelijk gister): de kerstkaart van mijn vader. Hij doet tegenwoordig dan ook alleen nog maar aan nieuwjaarskaarten. Zó hermetisch, ingewikkeld en briljant dat hij het alleen zelf snapt. Maar je moet er om lachen, hoe dan ook. ## Keuken na de intro Bij de introductie van de universiteit kwamen er wat (toen) toekomstige eerstejaars Nederlands bij me eten. Ze moesten zelf koken, dan weet je hoe laat het is. 'Hoe lang is het van hier naar het Keizer Karelplein?' vroeg de mentor toen het toetje op was. 'Een kwartier, maar reken maar 20 minuten.' Ze moesten er om 20:15 zijn. Het was 20:00. Ik heb 3 uur staan afwassen. [Foto 1](http://instagr.am/p/Khk_3/) | [Foto 2](http://instagr.am/p/KhlQk/) ## Kutgitaar Als 2011 ergens het jaar van was, was het het jaar van de [Kutgitaar](http://kutgitaar.wordpress.com/). In de tweede editie stond ik. ## Laserprinter

In 2011 kocht ik een Samsung ML-1665 Laserprinter. Zonder dat ding had ik waarschijnlijk niet zo'n grote zineproductie kunnen draaien zoals ik in de laatste maanden van 2011 heb gedaan. ## Les Amours Imaginaires Een pareltje van een film. Kijken is wenselijk. ## Mitchell In navolging van Dennis maakte ik een [boekje](http://seblog.nl/2011/11/24-uur-is-best-lang-mitchell/) in 24 uur. De recensies op Facebook waren lovend. In 2012 ga ik het weer eens proberen, omdat het kán.

## Op de wc hangen natuurlijk ook nog dingen Hiermee begon 2011 natuurlijk pas echt als het jaar van de zines. [Willem](http://modderenlijm.wordpress.com/2011/12/29/het-jaar-van/) was hem even vergeten, maar inmiddels staat hij terecht bovenaan in zijn overzicht van de Nijmeegse zines in 2011. ## Schrijfmachine Ik kocht een [schrijfmachine](http://seblog.nl/2011/10/schrijfmachine/). Die is later de basis geworden van mijn collectie [tekstbeelden](http://seblog.nl/categorie/teksten/tekstbeeld/). Een plekje in de lijst is dus welverdiend. ## Seblog 5 jaar In april was het dan zo ver: Seblog bestond 5 jaar. Om dat te vieren haalde ik het archief offline en begon ik opnieuw met schrijven. Ik beloofde dat er een boek zou komen, met daarin de beste stukjes. Ik ben er inmiddels iets van drie keer aan begonnen, maar nog steeds is het niet af. Misschien moet je niet zelf de redactie voeren over zoiets, vond ook Wout Waanders. In 2012 nog maar eens wat pogingen doen. ## Verhuizen In mei was mijn standaardantwoord op elke vraag die ook maar iets van mijn tijd ging kosten _ja, nee, uhm... ik zit midden in een verhuizing_. ## Waaiweek Na een week in de Plu te Nijmegen te hebben gebivakkeerd (waarbij er elke dag geproduceerd werd) ben ik blijven produceren. Ik blééf bezig. De laatste maanden van 2011 waren dus productiemaanden. Maar. De laatste twee weken van 2011 ben ik stilgevallen. Het is weer op. Desalniettemin mag de Waaiweek op mijn lijstje, want daar begon het toch maar mooi mee. ## Walvis

## Wasmachine ## Wesp Zo medio augustus zat er een wesp in mijn kamer. En jullie hebben allemaal kunnen [lezen](http://seblog.nl/2011/08/de-wesp/) hoe dat afliep. ## Wintertuinfestival

In 2010 stond ik op het Geen Daden Maar Woorden Festival te Rotterdam. In 2011 stond ik op het andere grote literaire festival, het Wintertuinfestival. Stiekem vind ik dat best wel heel gaaf. Eerder droeg ik het verhaal dat ik op het Wintertuinfestival voordroeg al voor op het UITfestival. En daar is dan weer deze foto gemaakt, die ik stiekem ook best wel heel gaaf vind. ## Zwembadje _Het is maandagavond rond een uur of tien als ik uit een chatgesprek opschik van het geluid van stromend water. Staat de kraan soms open? Die blijkt dicht, maar als ik in de keuken kijk zie ik wel gelijk wat er wel stroomt. Met druppels tegelijk komt het uit het plafond gelopen._ Oja, hoe zat dat ook weer? [Lees verder »](http://seblog.nl/2011/05/lekkage/)

Dit is de stad

Dit is de stad was dus een zine dat ik gemaakt heb. Inmiddels heb ik echter besloten dat hij toch maar niet naar buiten gaat. Helaas. Volgende keer beter.

De nacht en het maken

De afgelopen weken heb ik veel dingen gemaakt. Je kan rustig zeggen dat ik 'erg productief' ben op het moment. Ik heb laatst de term 'overproductie' gebruikt. Op zich kan dat niet, overproductie met creatieve dingen, maar er komt een punt waarop je niet meer alles wat je maakt naar buiten moet brengen. Dat is een goed punt. Vanaf daar begint de selectie en komt alleen het betere naar buiten. Dat wil nog niet zeggen dat alles wat ik maak nu goed is, dat wil zeggen dat de slechtere dingen die ik maak mijn kamer niet uit komen.

Het nare van veel dingen maken is dat het jezelf gaat vervelen. Je bent jezelf als eerste zat, denk ik, omdat je jezelf het meest inleest in je eigen werk. Op zich heeft dat ook weer een goede kant, want dat dwingt je om iets nieuws te gaan doen, om jezelf te vernieuwen. Want daar schijnt het allemaal om te draaien, vernieuwing. Wie veel maakt is sneller aan vernieuwing toe.

Wat me het meest gaat vervelen aan mezelf is dat ik alleen maar dingen maak die ik in een paar uurtjes af heb. Of in een dag. Ik maak alleen dingen in één sessie. Ik begin en ik voltooi, daartussen doe ik niets anders dan werken, hooguit iets eten enzo. Op zich geeft dat niet, want er blijven zo wel veel nieuwe dingen komen. Het nare is alleen dat ze allemaal ongeveer dezelfde vorm, dezelfde diepgang, dezelfde maat hebben.

Wat ik nu vernieuw is het projectwerken. Ik probeer nu meerdere sessies aan elkaar te koppelen en zo iets groters te maken. Zonder projectwerken geen lange verhalen, geen romans, geen echte grote dingen. Als ik in sessies blijf werken komen er alleen kleine zines uit. Een zine als Mitchell is zo ongeveer het grootst haalbare. Dus, groter werken.

Maar tegelijkertijd met het projectwerken komt het probleem van het niet-voltooide werk. Dat probleem hangt volgens mij samen met het probleem van het niet kunnen slapen. Nu ik probeer in projecten te werken is er niets meer af. En als er iets af is, is er wel iets anders nog niet af. Er blijft steeds iets te piekeren. Sinds dit nieuwe uiterlijk voor Seblog heb staat er geen tijd meer bij mijn stukjes, maar nu ik dit typ is het 4:10.

Ik vrees dat het kiezen is. Of je werkt in sessies, maakt kleine dingen en kan gaan slapen, of je werkt in projecten, maakt grote dingen en levert je nachtrust in. Ik weet niet wat ik liever heb, maar vooralsnog volhard ik nog in het maken van grotere dingen. (En bedenkt: groot is niet groots, dat is wat anders.)

Maar wees gerust. Hier op Seblog blijven de tekstbeelden doorgaan. Woensdag weer eentje, zoals de gepaste regelmaat voorschrijft. Want dat is het voordeel van kleine dingen: je kan ze ook naast je grote projecten blijven maken.

IJsbrand, de vrijwel onzichtbare ijsbeer

Het is tijd voor het verhaal van IJsbrand, de vrijwel onzichtbare ijsbeer. Zijn verhaal wordt verteld in een zine, maar om het voor internet toegankelijk te maken heb ik er ook een animatiefilmpje van gemaakt. Wat ik met de zine ga doen weet ik nog niet precies. Ik ga er eerst eens een paar weggeven.

Wimpie de Boon

Het stripalbum van Wimpie de Boon is in de [kraam](/kraam) verschenen. Mét ongevraagde citaten uit sms'jes als blurb. Gaat dat zien, gaat dat zien! **De avonturen van Wimpie de Boon** is het stripboekje over Wimpie de Boon, die naar België wil, maar onderweg van alles tegenkomt. Ik heb wimpie de boon in db aan n kennis laten zien en nu wil ze ook n boekje kopen. Wout Waanders Heel tof. Ik word er gewoon vrolijk van. Dennis Gaens

Voor LUX Live over het Waalfront

Gister was het mijn beurt om te Nico Dijkshoornen. Eerder schreven o.a. Wout, Johan en Dennis een tekst als 'poëtisch commentaar' bij de discussie van LUX Live. Het Nico Dijkshoorn-aspect ervan is dat ik live schreef en dat is best wel lastig. Mocht ik dit ooit nog eens doen, neem ik mijn oordopjes mee om af en toe zangloze jazz te kunnen luisteren. De discussie ging over het Waalfront en nieuwbouw en stedenplanning.

Het verhaal vind je hier.

Het is optreden geblazen

Opeens heb ik een voordrachtencombo. Krijg je dan dubbele punten?

Woordzolder

11 november 2011, 20:30 Eureka, Zwolle
De eerste hebben jullie al gemist. Ik werd namelijk redelijk last-minute gevraagd voor Woordzolder in Zwolle. Gerhard te Winkel was ziek en ik ging hem vervangen. De organisatie van het poëziefestival vond het geen probleem dat ik niet veel gedichten heb en dus ook wat verhalen heb voorgedragen. Ik heb mijn best gedaan. Zoals een echt poëziefestival betaamt was het dichtersaantal hoger dan het bezoekersaantal. Het was dan ook erg gezellig.

LUX Live

15 november 2011, 20:00 LUX, Nijmegen [info]
Morgen ga ik Nico Dijkshoornen bij LUX Live. Tijdens die discussie schrijf ik een tekst die erop reageert en na afloop draag ik hem voor. Het onderwerp deze keer is het Nijmeegse Waalfront. Dat stadsuitbreidingsproject aan het water werd in 2007 uitgewerkt, maar door de crisis worden allerlei vragen opgeworpen over of het wel door moet gaan. Een interessante discussie, dus komt allen.

Wintertuinfestival

26 november 2011, 20:30 (ik om 23:00) Lindenberg, Nijmegen [Info]
Tot slot sta ik eind deze maand op het Wintertuinfestival. Kom luisteren naar het verhaal dat ik al eerder voordroeg tijdens het UITfestival. Wil je het mij horen vragen en ben je benieuwd bent naar de andere verhalen? Je weet waar je moet zijn. Ook is die avond de presentatie van het nieuwe nummer van m'n tijdschrift. En veel meer leuks!

Uitvretercolumn #1

_Gister lag De Uitvreter bij alle Nijmeegse neerlandici op de deurmat. En dit studiejaar heb ik een column in het opleidingsblaadje. Zonder overleg met de redactie is hij ook hier te lezen. (En ze vonden me al zo lastig.) Nummer 1 van 4, als ik het niet te bont maak._

Heftige discussie over Jakobson

Het zijn woelige tijden. Als student worden we geacht om keihard te studeren. Met zo'n boek enzo. Naast boeken lezen mogen we best wat plezier maken, als dat maar gebeurt in De Vereeniging of op een andere culturele plaats. Er zijn er die zelfs vinden dat we ook voor ons plezier boeken moeten lezen.

We doen ons best. We lezen net genoeg om onze tentamens te halen en leren net die paar moeilijke woorden uit ons hoofd om onze ouders thuis een plezier te doen. Zo komen we er wel door.

De enige plek waar we echt onszelf kunnen zijn is Facebook. Of wie wil, Twitter met een slotje. Daar kunnen we gewoon volmondig toegeven dat we gisteravond in de Twee Keer Bellen waren, hoewel we ons daar niet veel meer van herinneren. Daar kunnen we vragen of iemand onze jas heeft gezien en van wie dat oranje ding aan de kapstok is. Op het internet kunnen we onze ware aard tonen. Tenminste, tot voor kort.

Want uit het niets melden ouders, ooms en tantes, misschien wel omas en opas zich aan op Facebook. Vooral aan die ouders ontkom je eigenlijk niet. Je ouders accepteren is iets wat je sinds het einde van je puberteit weer doet, dus prompt staan ze in je vriendenlijst. Wat nu?

Het is tijd voor een codetaal die ons imago hoog houdt. Vanaf nu moeten we het niet meer hebben over een avondje stappen, maar over 'een diepe discussie over literatuur'. Hoe dieper de discussie, hoe groter de kater, je snapt de beeldspraak.

Een discussie over Barthes, wijst op bier. De dood van de auteur en de dood van het bier, wat maakt het uit. Wie het over Bourdieu heeft gehad, zat flink aan de wijn, waarschijnlijk bordeaux ofzo, maar van mij mag je dat best wat ruimer opvatten.

Jakobson lijkt me uitstekend om Johnny Walker aan te duiden. Jakobson had het over de verschillende functies van taal, die allemaal verwezen naar een bepaald aspect van de communicatie. De discussie kan gaan over de gerichtheid op de boodschap zelf (pure whiskey), over gerichtheid op de context (whiskey-cola) of juist op het medium (on the rocks, want glas en ijs zijn allebei doorzichtig).

Voor de rest van het assortiment van de Tio Pepe zijn nog auteurs te bedenken. Met een beetje creativiteit komen we er wel uit met z'n allen. Ik zou een statusupdate als deze rustig op Facebook durven zetten:

Sebastiaan Andeweg Gisteravond een geweldige discussie gehad over Barthes, maar uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de dood van de auteur. Toen zijn we maar overgestapt op Jakobson, maar we hebben ons teveel op de boodschap gericht. Er had meer context bij gemoeten! Heb er nog hoofdpijn van.

Vind ik leuk · Reageren · 15 minuten geleden

Live Zine bij MawMaw! in de Extrapool

Zo heb je een weblog waarop je over jezelf schrijft en zo heb je een weblog waarop je neerzet wat je elders hebt gemaakt.

Afgelopen vrijdag was ik bij MawMaw!'s avond in de Extrapool waarbij ze een live zine gingen maken. Dat houdt in dat de bezoekers van de avond allemaal blaadjes volkliederen, die vervolgens worden gestencild tot een boekje, ofwel zine. Er waren redelijk wat bezoekers, maar toch is het me gelukt om een aantal keer in het boekje terug te komen. (Het geheim? Gewoon vroeg komen, dan zitten ze nog enorm om inzendingen verlegen.)

Hier een paar van mijn creaties. De plaatjes in twee kleuren komen uit het zine, de plaatjes in zwart-wit hebben het ondanks mijn inspanningen niet gehaald. Daarom maar hier.

***

Willem schreef de tekst, ik tekende de jongen.

***

***

Meer laden