Er zijn volgens mij niet zo veel subculturen meer over waar nog fanatiek gechat wordt, maar van ééntje weet ik dat het er nog leeft. De homo's van Nederland chatten zich nog steeds suf, alsof hun leven er vanaf hangt. Als men het vinden van een partner als levensdoel ziet, kan dat zelfs letterlijk worden opgevat, want veelal is de inzet van een chatsessie een mogelijke date.

Waar veel chatberichten zijn, moet een grote variatie aan onderwerpen zijn, zou je denken. Helaas is het omgekeerde waar: hoe meer men chat, hoe meer men op dezelfde onderwerpen terecht komt. Vaak worden mensen die die onderwerpen hanteren bestempeld als 'onorigineel' en weggejaagd door profiel teksten als 'Dislikes: hoe gaat het gesprekken'.

Zelf vind ik het nogal overdreven om iemand gelijk te negeren als er naar van die nare dingen als hobby's of weekend wordt gevraagd. Het jammere is alleen dat zodra de standaard lijst met onderwerpen is afgehandeld, je geen gespreksstof meer hebt voor een écht gesprek. Bij mij is er gelukkig nog een extra onderwerp: omdat ik 2,03 meter ben, heeft men het ook standaard over mijn lengte.

Zo ook deze keer. De jongen in kwestie vroeg me naar mijn hobby's, waarna ik het schrijven en de gitaar uit de kast haalde. "Oké.. nja klinkt wel goed.", zei hij, alsof ik de ober was die hem de kaart voorhield. En dan uit het niets: "En je bent wel vrij lang hè.. nooit lastig?"

Op zo'n vraag kan je dan een aantal dingen antwoorden. Mogelijkheden zijn a) beamen dat het lastig is, daar eventueel voorbeelden bij noemen, of b) beweren dat het ook handig is, daar eventueel voorbeelden van noemen, of c) zeggen dat het genuanceerd ligt en dat het voor- en nadelen heeft. Ik koos voor de Cruijff-visie en antwoordde met het behoorlijk inhoudsloze "Natuurlijk is dat soms lastig. En het is natuurlijk ook soms fijn. Zo relatief is dat."

Maar dan komt het: hij antwoord "Jah oké. Kvind t vaak wel wat hebben." Ik vind 't vaak wel wat hebben. Als er íets inhoudsloos is, is het die zin wel. Eigenlijk kan je dat overal op zeggen, zonder ook werkelijk iets te zeggen.
"Ik doe aan judo." -"O, ik vind dat vaak wel wat hebben."
"Ik hou van bananen." -"Ja, ik vind dat vaak wel wat hebben."
"Mijn moeder is dood." -"Ai, nah, ik vind dat vaak wel wat hebben."

En daarom wil ik "ik vind 't vaak wel wat hebben" graag nomineren voor de meest inhoudsloze zin van 't moment. Dank u wel.

Het is donker en ik sta bij de fietsenrekken naast het station. Mijn fiets vinden is nooit zo'n opgave, daar is mijn geheugen goed genoeg voor, het is het achterlicht dat 's avonds moeilijk doet. Steeds als ik op het knopje druk gaat hij aan, tot ik het loslaat. Steeds als ik er een klap tegen geef staat hij aan, tot ik hem loslaat. En ik heb laatst verdomme de batterijen vervangen. Als hij dan even brandt geeft hij fel licht. Nog een keer klikken, slaan, klikken, slaan. Hij blijft uitvallen. Slaan, klikken, slaan. Om niet mijn hele fiets te molesteren besluit ik maar gewoon te gaan fietsen zonder licht.

Zal je net zien, denk ik al fietsend, dat ze juist nu staan te controleren. Terwijl ik altijd achterlicht heb, terwijl ik altijd mijn ID-kaart bij me heb, terwijl ik zelfs op dit soort tijden voor rood stop als het zo doodstil is dat je je afvraagt of er ooit wel auto's hebben gereden over die weg.

Ja maar meneer, zal ik zeggen. Ik ben een hele brave jongen. Ik stop altijd voor rood. En kijkt u toch zelf: hij doet het niet. Ik heb net de batterijen vervangen, ik doe er alles aan om te zorgen dat hij het doet, maar de fietsenmaker heeft me gewoon een fiets met flutlampen verkocht. Ziet u voorop? Die is ook stuk, daarom nu dat opkliplichtje. Ja, die had ik achter ook, al drie, maar de achterlichten stelen ze altijd. Daar zou u eens achteraan moeten gaan. Ik kan toch moeilijk gaan lopen.

Of zal ik gewoon doen alsof ik niet wist dat hij kapot is? Goedenavond meneer. Wat? Geen achterlicht? Jaw– o, wat vreemd? Ik heb hem net toch echt aangezet meneer. O, krijg nou. Ah nee, hij doet het niet. Dat wist ik echt niet hoor. Kunt u even helpen, ik krijg hem niet aan. Nee, dan zal ik maar gaan lopen. En dan hopen dat ze me geen boete geven.

Of ik maak het gewoon nog iets absurder. Ja, dat klopt meneer, dat heb ik ook, achterlicht, dat ziet u toch? Ja, daar, die rode. Kijk, voor zit de witte, die staat aan toch? Ja, nou, hier die achterste ook. Ziet u een verschil? Ja, die achterste is rood natuurlijk. Nee echt agent, hij staat echt aan! Moeten we even aan iemand anders vragen wat die ziet? Volgens mij komen we er zo niet uit. Nee, u kunt mij niet beboeten, ik ben niet in overtreding, hij heb gewoon licht!

En toen ik met al die scenario's in mijn hoofd thuis aankwam, dacht ik blij dat het me gelukt was. Geen agent gezien en geen smoesjes hoeven gebruiken. Ik stap af en kijk naar mijn achterlicht. Die staat aan.

Aan alle leuke dingen komt een eind. Dus ben ik vanmiddag maar weer naar Nederland teruggevlogen. Eigenlijk kost zoiets je een hele dag: vanochtend kon ik niets doen omdat ik bang was de juiste bus naar het vliegveld (die maar eens per uur gaat) te missen. En vanaf een uur of twaalf heb ik op het vliegveld rondgehangen, tot de vlucht ging. Tel daar dan nog een paar vlieguurtjes bij op en het half uur dat ik op de bus moest wachten. En de twintig minuten naar het station. En nu liggen er nog wat treinuren op me te wachten, maar eerst ben ik maar even in Maastricht gaan kijken.

Ik had echt even behoefte om gewoon Nederlands te horen. Gewoon alles weer even zoals ik gewend ben. Als je alleen reist heb je niet veel Nederlands om je heen, zeker niet als je je oordopjes bent vergeten en je dus zelfs geen Nederlandse bandjes op kan zetten. Je oren zijn overgeleverd aan alle geluiden van Spanje. En daarom geef ik ze nu weer even vertrouwde Nederlandse geluiden van Nederlandse Engelse hits en de Nederlandse Limburgse tongval van het McDonalds-personeel.

En hier in Nederland maak ik mijn tas open en wat ruik ik? Menthol. Hoewel ik er uiterst zorg voor heb gedragen om naturel zakdoekjes te kopen, in plaats van die met Aloë Vera, heb ik het woord 'mentolados' als 'zakdoekjes' opgevat. Dus nu zit ik opnieuw met geurige zakdoekjes opgescheept, maar nu een heel pak vol.

Leuk is ook om op te merken dat hier tegenover me bij de Mc een stel zit waarmee ik samen in het vliegtuig heb gezeten en waarmee ik samen in de bus zat. Ik vraag me af hoe ver onze wegen nog samengaan, maar ik neem aan dat ze zich zo scheidden. Van een afstand zag ik dat ze Belgische identiteitskaarten hebben. Het is vreemd, zouden de mensen om ons heen weten dat wij zo'n reis gemeen hebben?

Voor ik in de trein naar het noorden stap maak ik nog een klein rondje door Maastricht. Want het is hier koopavond, en ik moet even aarden voor ik weer zo'n reis onderneem.

Dagen nadat ik mijn ticket naar Reus had geboekt, ontdekte ik dat het strand van Reus eigenlijk aan een andere stad toebehoord. Het ligt er dan ook een kilometer of 9 vandaan. En van die stad heeft volgens mij iedere Nederlander die bekend is met het verschijnsel 'zonvakantie' wel gehoord: het is Salou.

Dus toen dacht ik: laat ik dan ook maar even naar Salou gaan, want dan snapt men ook weer waar ik heen ga. Reus kent vast niemand en om het nu aan te duiden als 'bij Barcelona' (zoals Ryanair doet) vind ik bedrog. Twee uur in de bus is niet vlakbij. Arme medepassagiers uit het vliegtuig, die om een uur of twaalf nog druk op zoek waren naar een bus die er überhaupt heen ging.

Maar 7 kilometer is niets, dus ik dacht gewoon een voetreis naar Salou te maken. Dat ging aardig, maar net niet helemaal. Dankzij het wifi-netwerk van de McDonalds waar ik nu zit, kan ik op Google Earth zien dat ik Salou op 4,7 kilometer genaderd was. Maar ja, toen kwam mijn parallelweggetje uit bij een nachtclub langs de grote weg, waarna het niet meer verder ging. Ik heb nog wat geprobeerd om een nieuw parallelweggetje te vinden, maar dat lukte niet. Omdat ik ook niet mijn leven wil wagen om in Salou te zijn, ben ik maar omgekeerd, in plaats van langs de snelweg gaan lopen.

Nu zit ik te twijfelen of ik de bus zal pakken naar Salou, of dat ik gewoon in Reus blijf om hier de stad een beetje te zien. Het voordeel van Salou is dat ik daar op het strand kan gaan zitten en nog wat boeken voor school kan lezen (romans, goddank). Het nadeel is dat ik geen flauw idee heb wat de bus kost. Maar dankzij het internet in deze McDonalds weet ik dat straks waarschijnlijk wel.

Eigenlijk ben ik deze reis voornamelijk gaan maken vanwege de volslagen idiotie ervan. Wie gaat nu midden in het jaar opeens in een vliegtuig zitten, omdat het 11 euro heen en 11 euro terug kost. Welke idioot boekt op de bonnefooi een hostel van 23 euro per nacht voor een éénpersoonskamer? Zoiets kan toch eigenlijk helemaal niet bestaan?

Toen ik naar het vliegtuig liep had ik dan ook een heel vreemd gevoel bij de zaak. Het was zoiets als: kijk mij, ik vlucht, ik doe lekker wat ik zelf wil. Toen ik in het vliegtuig zat stond ik eerst de nodige doodsangsten uit – normaal hebben mijn medepassagiers die, maar bij gebrek daaraan had ik ze zelf maar – maar daarna overviel me een vreemd soort deprimerend gevoel dat ik dacht: och, als ik zo dood ga, dan is het ook wel goed. Zoals altijd landde het vliegtuig gewoon.

En nu ben ik hier in Reus, na een tocht met een bus waarbij de chauffeur me er op het juiste moment uitstapte en waarna ik me eigenlijk totaal verloren waande in deze stille Spaanse stad. Ik zag één politiewagen en één ondefinieerbare gestalte, verder niemand. Ik heb er maar 2 euro tegenaangegooid om met mijn iPhone een kaart op te halen, zodat ik het hostel kon vinden.

En waar ik eerst nog even een hard hoofd in had: het hostel bestond. De vrouw die het hier schijnt te leiden sprak geen woord Engels, maar dankzij mijn drie woorden Spaans kreeg ik een sleutel. Sèbastian? Si. En nu zit ik in een klein kamertje met één bed. Ik had alles al bij elkaar gepakt: sleutels, portemonnee, iPhone, om op de gang op zoek te gaan naar een badkamer, maar toen zag ik opeens nog een deur: mijn kamer heeft zelfs een toilet en douche, inclusief traditionele kontwasbak.

Morgen ga ik Reus in. Welterusten.

Zo nu en dan verdoe ik mijn tijd op sociale netwerken voor homo's. Er zijn daar genoeg van, want het voorziet in een behoefte. Dankzij de metroman (de hetero die aan zijn uiterlijk werkt) en de doe-maar-normaal-homo (de homo die er graag hetero uitziet) is het van de buitenkant nog minder uit te maken of je met een homo van doen hebt. Het gevolg? Men gaat op internet op zoek naar lotgenoten.

Op een van die netwerken kwam ik laatst de het veldtje 'relationship' tegen, mat daarin de keuzes 'Do Now Show', 'Single', 'Dating', 'Exclusive', 'Committed', 'Partnered', 'Engaged', 'Married' en 'Open Relationship'. Op zich is dat al een geweldige lijst, die op chronologische volgorde alle stadia van een relatie weergeeft. Sommige mensen slaan misschien wel stapjes over. Maar waar het me hier om gaat is de voorlaatste optie.

Die optie is bij hetero's vrij duidelijk, maar bij homo's kan het twee totaal verschillende dingen beteken. Aan de ene kant heb je natuurlijk het soort homo's dat getrouwd is met de liefde van hun leven, of in ieder geval met iemand die ze het trouwen waard vinden. In Nederland kan dat nu alweer tien jaar. Deze homo's zou je kunnen zien als Heel Geëmancipeerd.

Maar aan de andere kant kan 'married' ook heel goed slaan op een heel andere categorie homo's, die juist heel erg diep in de kast zit. Getrouwd zijn met een vrouw is voor de meeste homo's nou niet echt het toppunt van vrijheid, lijkt mij. Een met een vrouw getrouwde homo die 'married' kiest, heeft hele andere bedoelingen op dat sociale netwerk dan een met een man getrouwde homo. Dat ze geen relatie met je willen is het overlappende deel van de boodschap, maar verder zoekt de een iemand om te praten over waarom je homo zou zijn, en de ander gewoon leuke homovrienden.

Eigenlijk moet zo'n site dus een verschil maken tussen 'married with wife' en 'married with man'. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent, op internet.

Vandaag is het precies vijf jaar geleden dat ik begon met dit weblog. Dat is dan ook gelijk de reden waarom het hier nu zo anders, zelfs leeg uitziet. Na vijf jaar Seblog vond ik het namelijk tijd om de boel offline te halen en volledig opnieuw te beginnen. En bij opnieuw beginnen horen nieuwe regels.

Op de vorige versie van mijn blog gold er de regel dat een stukje dat van de voorpagina was verdwenen, nooit meer veranderd mocht worden. Het stukje was dan het stukje en zelfs grove spelfouten in de titel mochten dan niet meer veranderd worden. ('Hoe NS veranderd', bijvoorbeeld.) Van die heiligheid wil ik af.

Op het nieuwe Seblog geldt dus: alle stukjes mogen ten alle tijden worden verbeterd. Er bestaat niet één Seblog, die onveranderlijk mijn leven dient vast te leggen. Daar schrijf ik tegenwoordig een dagboek voor. Seblog mag verbeterd worden. Dit stukje zal er later misschien ook weer net iets anders uitzien dan zoals ik het oorspronkelijk heb gepost.

Maar zijn al die ouwe stukjes dan weg? Ja, die zijn nu offline. Maar er is goed nieuws: er komt een boek met de beste stukjes van vijf jaar Seblog. Hoe dat boek er precies uit gaat zien zit vooralsnog alleen nog maar in mijn hoofd, maar het moet er zeker komen. En om er voor mezelf maar gelijk een deadline aan te geven: het moet er binnen twee maanden zijn.

Oplettende lezers zullen merken dat Seblog dus vanaf vandaag draait op Wordpress. De vorige versie heeft vijf jaar lang gedraaid op mijn eigen creatie: zelfgemaakte weblogsoftware. Waarom zou je zoiets moois de deur uit doen? Om het volgende: in die vijf jaar is er vrijwel niets aan de code van Seblog veranderd. In die tijd is er echter wel veel veranderd op het gebied van programmeertalen en hacken. Wordpress zit niet stil, en dat maakt deze nieuwe versie van Seblog een stuk veiliger. Nooit helemaal veilig natuurlijk, maar veiliger.

Op dit moment maak ik gebruik van de Wordpress-theme K2, die ik zelf een beetje heb aangepast. Waarschijnlijk zal ik het in de loop van de tijd nog iets meer aanpassen. Zo gaat dat op het nieuwe Seblog.
[[:]]