Seb in Maastricht

Aan alle leuke dingen komt een eind. Dus ben ik vanmiddag maar weer naar Nederland teruggevlogen. Eigenlijk kost zoiets je een hele dag: vanochtend kon ik niets doen omdat ik bang was de juiste bus naar het vliegveld (die maar eens per uur gaat) te missen. En vanaf een uur of twaalf heb ik op het vliegveld rondgehangen, tot de vlucht ging. Tel daar dan nog een paar vlieguurtjes bij op en het half uur dat ik op de bus moest wachten. En de twintig minuten naar het station. En nu liggen er nog wat treinuren op me te wachten, maar eerst ben ik maar even in Maastricht gaan kijken.

Ik had echt even behoefte om gewoon Nederlands te horen. Gewoon alles weer even zoals ik gewend ben. Als je alleen reist heb je niet veel Nederlands om je heen, zeker niet als je je oordopjes bent vergeten en je dus zelfs geen Nederlandse bandjes op kan zetten. Je oren zijn overgeleverd aan alle geluiden van Spanje. En daarom geef ik ze nu weer even vertrouwde Nederlandse geluiden van Nederlandse Engelse hits en de Nederlandse Limburgse tongval van het McDonalds-personeel.

En hier in Nederland maak ik mijn tas open en wat ruik ik? Menthol. Hoewel ik er uiterst zorg voor heb gedragen om naturel zakdoekjes te kopen, in plaats van die met Aloë Vera, heb ik het woord 'mentolados' als 'zakdoekjes' opgevat. Dus nu zit ik opnieuw met geurige zakdoekjes opgescheept, maar nu een heel pak vol.

Leuk is ook om op te merken dat hier tegenover me bij de Mc een stel zit waarmee ik samen in het vliegtuig heb gezeten en waarmee ik samen in de bus zat. Ik vraag me af hoe ver onze wegen nog samengaan, maar ik neem aan dat ze zich zo scheidden. Van een afstand zag ik dat ze Belgische identiteitskaarten hebben. Het is vreemd, zouden de mensen om ons heen weten dat wij zo'n reis gemeen hebben?

Voor ik in de trein naar het noorden stap maak ik nog een klein rondje door Maastricht. Want het is hier koopavond, en ik moet even aarden voor ik weer zo'n reis onderneem.