Tikkeltje laat, want donderdag 12 maart was mijn laatste dag ‘buiten’, maar ik dacht dat eens tijd was om terug te kijken naar de eerste maand zo-veel-mogelijk binnenzitten. Bij dezen.

Allereerst: wat gaat dat eigenlijk toch ook wel weer snel – voor mijn gevoel dan in elk geval – dat het nu alweer een maand aan de gang is. Ik weet nog dat ik in week 1 een Italiaanse jongen sprak, waar ze er natuurlijk al veel langer in zitten, en dat ik me niet kon voorstellen dat hij dus al een maand binnen zit. Toegegeven: hij zit erger binnen dan wij. Maar dus, zo’n eeuwigheid als het duurt, zo snel als het tegelijk ook gaat.

Ik had twee dagen terug heel erg het idee dat ik helemaal niets gedaan heb gekregen in die periode, maar dat is ook absoluut niet waar. Goed, de eerste thuiswerkweek was niet heel productief (ze weten ervan op werk), maar daarna kwam ik al snel op stoom en ben ik eigenlijk prima zo productief als anders. En daarbovenop heb ik een website én een web-app uit de grond gestampt. Eigenlijk best wel heel productief.

De website van de Nijmeegse Crisisraad

Vriend en stadsdichter Wout Waanders verbaasde zich over alle postkaart-initiatieven. We willen allemaal wel een kaart schrijven naar ouderen, maar niemand verwacht antwoord. En dat terwijl juist zij raad kunnen hebben over hoe om te gaan met een crisis. Daarom zijn we samen met Jelko (als tekenaar) en Willem (namens de Bieb), de Nijmeegse crisisraad begonnen.

Op moment van schrijven zijn we nog druk bezig met het verwerven van raad, maar het digitaal insturen is reeds geopend (voor alle leeftijden, maar meer levenservaring is meer beter). Ook kan je op de site al wat inzendingen lezen en hertjes geven aan de leukste, nuttigste of mooiste raad.

Hopelijk binnenkort filterbaar op Nijmeegse wijk, maar er zitten maar zoveel uren in een dag.

De Spellendoos

Ik postte er een paar dagen geleden al een filmpje van, maar ik ben dus bezig geweest met een server om spellen op te spelen met vrienden naast Skype. Het heet Spellendoos en staat op spellendoos.5eb.nl.

Op zich was ik er inmiddels wel achter dat veel mensen al servers voor dit soort dingen gevonden hadden. Maar wat deze server volgens mij uniek maakt is dat hij 1) vrij snel is en 2) eigenlijk geen drol geeft om de spelregels. Het houdt voornamelijk bij welke kaart er op welke stapel ligt, maar de regels over wanneer een kaart verplaatst mag worden en door wie laat de server volledig koud: je doet maar. Het heeft wat dat betreft meer verwantschap met een Google Doc dan een spellenserver, maar hé, het werkt. In een spel met vrienden hoeft de server geen politie te spelen.

Het geheel is geschreven in Elixir met behulp van Phoenix LiveView. Best wel hip en fancy dus. Het was een leuk project en ik denk dat ik af en toe nog features bijbouw de komende tijd.

Boodschappen doen

Dan wil ik nog weer even terug naar het dagelijks leven van de afgelopen maand: ik ben een weekboodschappenmens geworden. Ondanks de oproep van de Albert Heijn om toch vooral je oude boodschappenpatroon aan te houden, leek het mij verstandig me minder vaak in de winkel te vertonen.

In de vergane tijden ging ik elke dag wel en kwam ik dus elke dag thuis met naast een maaltijd ook nog chips en koekjes. Nog steeds, overigens, en nog steeds eet ik ze bij thuiskomst allemaal op. Maar het verschil is dat ik nu voor de rest van de week alleen maar gezonde maaltijden in huis heb. Zaterdag en zondag zondigen, maar de rest van de week eet ik beter dan ooit.

En daardoor is het dus nog goedkoper ook. Ik durf het niet zo goed na te rekenen, maar het zou best kunnen dat ik de helft minder aan boodschappen heb uitgegeven hierdoor. En dan heb ik het nog niet gehad over het stiekeme genot van een karretje en dat je best veel meekrijgt, lopend in twee tassen, voor een eenpersoonshuishouden. Ik denk dat de weekboodschappen blijven.

De maand, dus

Er is genoeg te missen en ik heb het soms wel even zwaar met het geheel, maar al met al zie ik dus ook positieve dingen aan deze periode. Laten we op die dingen focussen en er het beste van maken. Zoals ik al eerder schreef: maken helpt.

Jan-Lukas wrote about an article by Matt from Write.as called Towards a Commenting System. The article describes a commenting system with two flavour: private and public. For private comments, an e-mail to the author is used; for public comments, one is prompted to publish the comment on their own space first and then notify the original post. It feels very IndieWeb friendly.

Then, Jan-Lukas points out his own site already does this with webmention (as does mine), and that he also has a contact form, which people could use to reply private (at the time of writing I have no contact form).

I like the idea of private comments taking another route than public comments. Just having a contact page is not the same though: to complete the idea you can link it with a call-to-action underneath your posts. Let’s not have illusions here: most people will probably not read my posts on my site but in their reader or some other syndicated copy. But, it would give a nice UX for those on my site.

It also reminds me of how stories on Instagram work. There is a text box underneath it, which the user can tab to type a message. This message is then sent as a direct message to the creator of the story, and not visible to anyone but the creator and the commenter. It seems to work in that context: I do reply to friends in that way sometimes, because it feels very personal.

Another point is that this keeps private comments easier to implement for some and actually possible for those with static generated sites. My site has a way for visitors to log in, and I can build some form of private comments in that way. It is, however, way more work to build and maintain a site that does this, and not everyone is willing to do so. Doing private comments via a different channel makes it easier to have them.

The flip-side is that private comments cannot be shared among a group in this way. If you open a post to a certain circle of friends on, say, Facebook, all those friends can comment and also comment on each other’s comments. This kind of interaction is very hard to do, though, if you don’t have the luxury of a central service that guards access to all the posts — like Facebook does.

The conversation is also more likely to be ephemeral, for there are only two readers, both responsible for keeping their copies, with no help of, say, the Internet Archive.

I remember a moment at IndieWebCamp Brighton when a session about private posts was about to start. Jeremy Keith walked out of the room while making a comment that he didn’t see private pages as something the Web needed. This does not mean I can’t have them, but it did make me think about why I want them and what they would mean to the Web and the world.

By putting the private comments on a separate channel, you are also removing them from the Web. This makes the Web a place for open and public conversations again. (Again: one could argue that thing on the ‘Private Web’ are not on the Web either.) The last few months I’ve been reading more blogs and I must say I really enjoy that open Web.

The separation of private comments creates a clearer boundary between the open and the private, and maybe that’s a good thing. It makes an easier question: it’s harder to answer “which people should be able to read this post?”, than it is to answer “does this concern only me and the author, or could there possibly be someone out there who’s interested?”.

No real plans for removal yet, but I keep being torn about private posts.