Dit weekend elke dag om klokslag tien online: de dingen die ik heb gemaakt tijdens de Waaiweek. We beginnen met de inspiratieloze meuk die je aan het begin van de week maakt. Helaas kwam ik pas op woensdag in actie, waardoor het samenviel met het zine dat we bij het Cultuurfeest maakten. Hier mijn pagina:
Een man staat tegen een boom geleund. Een andere man komt aanlopen. Er valt een tak uit de boom. De andere man pakt de tak op.
**ENE MAN**: Tak? (Nederlands)
**ANDERE MAN**: Tak. (Pools: ja)
**ENE MAN**: Tack. (Zweeds: bedankt)
Een man staat tegen een boom geleund. Een andere man komt aanlopen met een hond. De hond gaat voor de voeten van de eerste man liggen en baart een puppy.
**ANDERE MAN**: Kut. (Nederlands)
Andere man herpakt zich.
**ANDERE MAN**: Kut? (Zweeds: puppy)
**ENE MAN**: Kut. (Fins: goed)
De andere man vertrekt met de hond. De eerste man blijft blij achter met zijn nieuwe puppy.
Een man staat tegen een boom geleund. Een andere man komt aanlopen met een hond. De hond gaat voor de voeten van de eerste man zitten en poept.
**ENE MAN**: Né drôle? (Frans: grappig geboren)
**ANDERE MAN**: Nee, drol. (Nederlands)
Het waait weer eens, ditmaal in Nijmegen. Terwijl de wandelaars wandelen maken wij vier dagen lang een zine op Habana. Vandaag staat in het zine een kaart van Nijmegen, voor wie de zomerfeesten niet kent maar er toch graag deel uit van wil maken. Zoek hier op waar je moet zijn. Klik voor groter!
Er zijn dingen gebeurd. Het volgende is meldenswaardig.
Enkele weken terug heb ik niet de finale van WriteNow! gewonnen, dat deed Vincent Van Meenen. Wel sta ik met het verhaal Topless in een bundel met daarin alle 15 finaleteksten. Je kan het hier, hier of hier bekijken.
Tijdens Waai op Oerol heb ik een IJsbrand 2 gemaakt, die vervolgens ook weer verloren is gegaan door een gecrashte harde schijf. Om het geheel nog wat legendarischer te maken maak ik er hier melding van, in de hoop dat de vier bestaande exemplaren heel veel geld waard worden onder verzamelaars. Ik heb er zelf geen.
Dit stukje schreef ik gister op Oerol. Ik doe net alsof het echt waar is, maar ik rook niet.
12:16
Ik loop over een pad met fietsers. Uit de bosjes komt muziek. Het zal wel een voorstelling zijn.
12:19
Ik hoor mensen klappen, dus het was een voorstelling.
12:23
Er zijn hier veel mensen en ik heb de zee nog niet gezien. Het is net alsof het hier geen eiland is. Ik ga de zee zoeken.
12:31
De mensen van de voorstellingen doen alsof het eiland van hen is. Op de boot al. Alsof de boot al een activiteit op zich was, middel en doel omgedraaid.
12:38
De zee is moeilijk te vinden als je de paden blijft volgen. We kunnen ook zonder. Ik heb net het pad verlaten. Mijn benen moeten nog wennen aan het gras en de takken, maar dat lukt nog wel. Ik moet oppassen voor water. Natte schoenen zoek ik niet.
12:55
Volgens mij zag ik net een schaap.
12:57
Ik heb het schaap gevonden. Er zijn meer schapen op dit eiland, dat weet ik, maar meestal zijn ze niet alleen. Deze wel. Er is hier verder niemand, alleen ik en het schaap.
13:11
Het schaap doet niet zo veel. Ik kijk van een afstand hoe het graast. Ik wil een sigaret roken maar dat kan niet als je zo alleen met een schaap en de natuur zit. Ik heb sowieso geen aansteker bij me.
13:23
Het kan aan mij liggen, maar volgens mij zei het schaap net iets tegen me. Ik kon het niet heel goed verstaan, maar het ging over de wind en het eiland, over het strand en de zee. Ik vroeg het schaap waar de zee was, maar het schaap zei niets meer.
13:37
Ik ben het schaap vragen blijven stellen, af en toe. Het schaap bleef zwijgen, tot ik vroeg wat hij van de eilandgasten vond. Kleine domme drenkeling, zong het schaap. Waar ben je toch geweest? Ik ben maar weggelopen.
13:47
Ik ben zelf maar naar zee gaan lopen. Het schaap kreeg ik niet mee. Ze zeggen dat het op een eiland niet uitmaakt welke kant je op gaat, dat je altijd wel zee tegenkomt, vroeg of laat. Tot nu toe heb ik niets gezien.
14:02
Ik ben het schaap kwijt. Ik had samen op een duin willen zitten, naar de zee kijken. Maar ik zie alleen maar gras.
Ten behoeve van de mystiek: de hier beschreven voorvallen hebben min of meer echt zo plaatsgevonden.
L.
Hé, ik zag je in de Lindenberg!
SEB
De Lindenberg?
L.
Ja, dit weekend.
SEB
Ik ben maar één keer per jaar in de Lindenberg en dat is eind november. Het zal wel iemand anders zijn geweest.
L.
Nee, je was het. En je had een nummer van Op Ruwe Planken in je achterzak.
SEB
Wat? Ik zou nooit een nummer van Op Ruwe Planken in mijn achterzak stoppen.
L.
Je was het echt.
Mijn moeder vertelt me over vroeger. Het was moeilijk om mij een naam te geven, zegt ze, bij iedere naam had mijn vader wel een leerling in de klas zitten die hem niet aansprak. Uiteindelijk kwam hij bij Vincent, dat vond hij een mooie naam. Misschien dat hij me ook wel naar Van Gogh wilde vernoemen. Maar toen kwam mijn moeder een heel nare jongen tegen die Vincent bleek te heten. Het was gelijk weer van de baan. Uiteindelijk is het Sebastiaan geworden.
K.
Ha, was jij zaterdag in de Ensuite?
SEB
De wat?
K.
De Ensuite, gaybar in Utrecht?
SEB
Nee, ik ken die tent helemaal niet.
K.
Gek, ik dacht echt dat jij daar was. Ik dacht al, waarom zegt hij niets.
Het is een uur of acht 's avonds en ik ga naar Nijmegen. Den Haag Centraal is weer rustiger na de spits, maar er zijn nog genoeg mensen. Ik twijfel nog even of ik langs de AH To Go moet gaan, maar besluit dat het beter is om gewoon maar in de trein te gaan zitten. Spoor 3, de trein naar Utrecht komt net aanrijden.
Als ik langs de trein loop zie ik in een groep mensen die verderop uitstapt iemand zwaaien. Het duurt niet lang, of het hele clubje dames staat te zwaaien. Het zal wel achter me zijn, maar iets in hun blikken zegt me dat ze naar mij zwaaien. Vincent roept er een. Ik stap in zodra ik bij een deur ben.
Vincent, blijven de dames roepen. Ze stoppen voor het raam, door de open deuren hoor ik ze. Nee, ja, ik dacht écht dat het Vincent was, jij ook? Ja, echt Vincent.
MARIJN SIKKEN
Al met al heeft dit verhaal zoveel potentie dat wij er graag de winnaar van WriteNow! 2012 van maken. Van harte gefeliciteerd, Vincent van Meenen.
Als ik op Terschelling uit de bus stap heb ik de Noordhoek snel gevonden. Er loopt een vrouw met een hondje. Het hondje komt blaffend op me af. Het zal je rugtas wel zijn, zegt de vrouw. Mijn rugtas piept inderdaad een beetje. Hou op, zegt de vrouw tegen het hondje. Als je tegen iedere rugzak moet blaffen krijg je het nog druk deze week. Het is net Vincent.
Uit een droom:
Ik zit achter mijn laptop en kijk in de bovenhoek. Het is 15:00. Willem komt langslopen. Ik vraag hoe laat ik nou moest optreden. 19:00 zegt Willem. Het is festival en het thema is helden. Ik heb Willem beloofd om een stukje over helden te schrijven en die voor te dragen, maar ik heb eigenlijk helemaal niets geschreven. Daarom schrijf ik het maar live, ter plekke. Ik heb besloten iets grappigs te doen met een powerpoint, maar het wil voor geen meter.
Omdat ik wel half door heb dat het een droom is, komen de volgende vragen op:
_Voor de finale van WriteNow! 2012 schreef ik een verhaal over een zieke zus die een weekendje thuis komt uitzieken. Nu is het te lezen in de bundel Ook olifanten moeten door, met verhalen van alle WriteNow! finalisten._
(... deze tekst is alleen in boekvorm te vinden nu)
Vanavond heb ik dienst als Dichter aan Tafel. Het werkt als volgt: je gaat uit eten in Dudok Arnhem. Behalve menukaart, de wijnkaart en de desserts, staat er ook een kaart op tafel met daarop gedichten. Die gedichten kan je ook bestellen. Als je een gedicht bestelt, komt er een dichter naar je tafel om het bestelde gedicht voor te dragen. Zo simpel is het.
Het wordt iets ingewikkelder als ik zeg dat ik geen gedichten heb. Vanavond draag ik dus zines en korte verhalen voor. De meeste dichters kunnen wel een lijstje van 10 gedichten maken. Ik kwam met Aap, IJsbrand en El Camino nog niet heel ver. Uiteindelijk schreef ik ook 'Zoals in Franse misdaadseries' op als titel, terwijl ik daar nog helemaal geen verhaal bij had. Dat zien we dan wel.
Enfin. Aangezien het vanavond is, heb ik gisteravond maar even een verhaal geschreven bij die titel. Je vindt 'Zoals in Franse misdaadseries' in de verhalensectie van Seblog, maar beter kom je vanavond natuurlijk even bij Dudok eten.
Tot vanavond!
In Nijmegen noemen we de meimaand een Roze Meimaand. Waarom, en wie we precies zijn, dat weet ik niet, maar het is fijn dat er in mei veel roze dingen te doen zijn (vooral: roze feestjes).
Gister zaten Wout, Elske en ik op een terrasje. Elske plukte een zin uit een boekje en toen speelden we collectiefje. Nu hebben we alledrie een verhaaltje dat begint met dezelfde zin.
Toen onze oom eindelijk begreep dat hij geen keus had, gaf hij ons een teken. We snapten het. Eén voor één stonden we op en liepen we naar de kamerdeur. Daar gingen we in een rijtje staan. Marja stond voorop, want zij was de grootste. We vormden een trappetje, vlak voor de kamerdeur, en wie over ons heen zou stappen zou Onze Lieve Heer een kus kunnen geven.
Oom stond op. Hij zei niets. Hij keek even naar Onze Lieve Heer en toen via Marja het rijtje af. 'Ach,' zei hij. Met iets van wroeging haalde hij een citroen tevoorschijn. We bekeken de citroen, maar niet te gretig. Gretigheid is ons niet waardig, had moeder gezegd toen ze wegging.
'Dit,' sprak oom, 'is een citroen.' Hij wees een beetje op de citroen en legde toen zijn hand erop, alsof hij bang was dat de citroen weg zou springen. 'Het is...'
Verder is oom nooit gekomen.
Gisteravond schreef Wout Waanders een tekst bij de discussie in LUX Live. Ik heb dat ook wel eens gedaan, volgende week mag ik weer, maar gister was Wout aan de beurt. Helaas kon ik me niet inhouden, dus heb ik deze schaduwtekst over de avond geschreven. Wouts tekst lees je hier.
een opera naar Grieks voorbeeld
PRESENTATOR
Het is heel moeilijk een baan te vinden.
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik wil een baan.
Ik wil een baan.
Ik wil een baan.
MANAGER
Nee, jullie zijn met teveel.
PRESENTATOR
Kijk, het gaat mis. Sensatie!
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik wil een baan!
Ik wil een baan!
PROFESSOR
Je moet zo veel mogelijk plannen maken
een plan dat in meerdere scenario's past.
Dat werkt, dat werkt.
PRESENTATOR
O ja?
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik wil een baan.
Ik wil een baan.
PROFESSOR
We moeten meer netwerken
straks nemen de robots het over.
Iedereen moet een zelfstandige professional worden.
MANAGER
Iemand een baan?
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik wil die baan!
Ik wil die baan!
MANAGER (wijst op het koor)
Jij!
UITVERKORENE
Ja! Ik heb een baan!
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
En wij dan?
En wij dan?
PRESENTATOR
Er is nog steeds geen werk!
Jottem! Sensatie!
PROFESSOR
Nevenfuncties!
Nevenfuncties!
Iedereen aan de nevenfuncties!
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Nevenfuncties!
Nevenfuncties!
Iedereen aan de nevenfuncties!
(muzikaal intermezzo)
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik heb een nevenfunctie.
Ik wil een baan.
Ik heb een nevenfunctie.
Ik wil een baan.
MANAGER
Jullie hebben allemaal nevenfuncties! Jullie zijn met teveel!
PRESENTATOR
Kijk, er is nog steeds een probleem. Sensatie!
AFGESTUDEERDE
Ja, presentator. Hoe kom jij aan die baan?
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ja, presentator. Hoe kom jij aan die baan?
Ik wil die baan.
Ik wil die baan.
PRESENTATOR
Ho, nee, dat gaat zo maar niet!
KOOR VAN AFGESTUDEERDEN
Ik wil die baan!
Ik wil die baan!
(koor valt over presentator heen)
PROFESSOR
Nou, dat was het weer voor vanavond. Er is hier geen werk meer te vinden verder. Fijne avond nog en wel thuis.
(het doek valt)
Vandaag ging ik, veel te laat, naar de Lindenberg voor de prijsuitreiking van de Nijmeegse voorronde van WriteNow. Ergens had ik onraad moeten ruiken toen ze me in Berlijn belde of ik kwam. Het samenzweerderige toontje van het gesprek was me wel opgevallen, maar ik had het weer verdrongen, want ik kon het best verzonnen hebben.
Als je dit leest wil dat zeggen dat ik in de bus zit naar Berlijn. Dat heb ik zo afgesproken met mijn weblog. Ik heb hem gisteravond al verteld wat hij moest doen, om 10:00 uur een stukje online zetten met deze tekst enzo. Het gekke is: misschien ben ik nu wel dood. Je weet nooit, met die bussen.
Na meer dan een jaar met een variatie op het thema 'K2' te hebben rondgelopen is Seblog dan eindelijk in een nieuw, zelfgemaakt jasje gestoken. Nu ook met een agenda, een pagina met verhalen en een zinepagina!
_Zojuist pluk ik de nieuwe Uitvreter uit mijn postbus. En ook dit keer staat er in het vakblad van de Nijmeegse neerlandici een column van mij._
Even voor de duidelijkheid: aan ons ligt het niet. Dat selexyz in zwaar weer verkeert hebben ze puur en alleen aan zichzelf te danken. Deze column heet niet 'hoe we selexyz kunnen redden', maar 'hoe selexyz zichzelf kan redden'.
Selexyz heeft zelf ooit stom gedaan. In 2002 hadden ze de kans om Bol.com over te nemen voor het luttele bedrag van 200.000. Waarschijnlijk dachten ze dat het zo'n vaart niet zou lopen met de online boekverkoop. Ze hadden het mis. Oud-directeur Matthijs van der Lely noemt het de stomste fout uit zijn leven. 'Ik denk er nog iedere dag aan.' Tja.
Inmiddels heeft Bol.com selexyz redelijk leeggevreten. De meeste mensen bestellen hun boeken direct online. De mensen die naar selexyz komen, grasduinen wat in de boeken die er liggen. Maar als het boek dat ze willen hebben er niet is, gaan ze naar huis en bestellen ze het op internet. Bij Bol.com, niet bij selexyz.nl.
Als je de zaken zo bekijkt, is selexyz ten dode opgeschreven. Maar volgens mij hoeft selexyz nog niet te sterven. Met de volgende twee punten in het achterhoofd moet het goed kunnen komen.
Selexyz heeft ook een webwinkel. Het probleem is alleen: volgens mij weet niemand dat die bestaat. Ligt het boek niet in de selexyz? Dan ga je naar huis, naar Bol.com, en de volgende dag heb je het in huis. Om dat te voorkomen zou selexyz hun webwinkel beter bekend moeten maken.
Nog mooier zou zijn: een pilaar in de winkel, waar je op een makkelijke wijze (dus geen metalen toetsenbordjes met een vage bolmuis graag) een boek kan bestellen bij de webwinkel. Eentje waar je gelijk kan pinnen. Want dan heeft het bestellen bij seleyxz gelijk een voordeel: ik hoef niet meer te onthouden dat ik thuis naar Bol.com moet gaan, ik regel het direct in de winkel.
Door verzendkosten en levertijden gunstiger dan Bol.com te maken kan je zelfs de mensen die niet naar de winkel komen paaien. Mijn moeder koopt nu bij Cosmox, want daar verzenden ze gratis. Ik bedoel maar.
Haal de klanten terug naar je winkel. Als seleyxz heb je iets wat Bol.com niet heeft: hele mooie winkels. De Verwijs in Den Haag en de Dominicanen in Maastricht zijn winkels waar je wil zijn. Selexyz moet wat dat betreft Apple achterna: Apple Stores zijn toeristische attracties. Ik weet niet of het je lukt om een boek weer even hip te maken als een iPad, maar er zit wel degelijk potentieel in. Een Apple Store voelt als een kerk: je hebt het gevoel dat je erbij hoort. De selexyz in Maastricht ís een kerk, wat mist is de verbondenheid.
Laatst droeg ik teksten voor in de selexyz dekker vd vegt. Het was boekenweek en via Wintertuin hadden ze Nijmeegse jonge schrijvers gevonden. Er kwam geen hond, de mensen bleven een beetje langs de kasten met boeken staan, een drietal kwam op de gratis hapjes en wijn af. Selexyz heeft nu nog geen naam als podium, maar dat kan komen. Wie wil er via Bol.com een gesigneerd boek bestellen? De lol is er dan wel een beetje af. Selexyz heeft die fysieke ruimte al: benut die.
De bal is aan selexyz: zet een winkel neer waar we willen zijn, waar we ons boek vinden of de volgende dag in huis hebben. Zoals ik al zei: aan ons ligt het niet. Wij komen wel.
_Jag äter köttbullar!_ – Zweeds gezegde
Waaiweek 2011, zondag, de Plu is weer leeg en iedereen gesloopt.
IEMAND
Ik ga zo op de bank zitten.
EEN ANDER
Ja. Op de bank, met chips.
WEER EEN ANDER
Ja. Op de bank met chips. En daar dan allemaal een foto van maken en op facebook zetten.
EEN ANDER
Joeri, ga eens chips halen.
JOERI
Oké.
Seb gaat naar huis en denkt: ik heb geen bank.
Eigenlijk hoef ik nooit te zoeken in een IKEA: ik weet gewoon waar de MÅNSTAD staat. De eerste keer dat ik hem zag, keek ik ernaar terwijl ik doorliep. Als je in je eentje bent is het vreemd om erg lang naar meubels te staren. Toen ik vaker in de IKEA kwam overwon ik die angst. Eerst durfde ik het prijskaartje om te keren, de keer daarna om er op te gaan zitten. Op een gegeven moment klapte ik hem zelf in en uit en vond ik uit waar je de kussens kon opbergen. Een paar keer later merkten voorbijgangers op dat ik dat wel heel soepel deed, dat tot bed omtoveren, en of ik er niet zelf ook een had. Vandaag durfte ik ongegeneerd te gaan zitten en met een maatrolletje alle maten op te meten. Toen ik die had opgeschreven, had ik nog maar één vraag.
'Uhm, mag ik wat vragen?'
'Tuurlijk?'
'Die MÅNSTAD, zijn daar twee types van, eentje met het lange deel links en eentje met het lange deel rechts, of is dat één pakket?'
'Nee, het is inderdaad één pakket. Je kan hem in elkaar zetten zoals je wil.'
We hadden het over vijf jaar, en hoe lang dat is. Ik vond het lang, maar hij vond het kort: een bank kan langer mee. Uiteindelijk draaide hij een pagina voor me uit, met daarop alle maten van de pakketten. Het waren er vier. In de trein rekende ik uit welke delen van de bank in welke pakketten pasten.
Met een broodtrommel onder mijn arm loop ik de IKEA uit. Bij de loopbrug naar beneden struikel ik half. Achter me hoor ik iemand iets zeggen over MÅNSTAD. Het is de verkoper, hij gaat ook naar huis.
'Toch iets gekocht?'
'Ja, ik vind het moeilijk om met lege handen naar huis te gaan.'
'Snap ik, als je helemaal uit Nijmegen komt.'
Dat had ik hem al verteld. Hij vertelt dat hij journalistiek studeert, hier in Utrecht.
'Ook een soort Nederlands,' zeg ik, en ik vraag me direct af waarom.
'Ja, dat moet je er wel voor kunnen.'
Daarna gaat het over taalfouten. Hij weet een afsnijweggetje naar de tram en hoe laat die gaat. We lopen wat harder en halen hem net. Op het station nemen we afscheid. 'Misschien tot snel,' zegt hij, 'voor de Manstad.' Ik verbeter hem niet en schud zijn hand.
Seb heeft genoeg van schrijven, daarom hier een steen.
Er stond al bij het inzenden dat ik zaterdag 10 maart vrij moest houden in mijn agenda, voor de opname van de uitslag van de Opium Verhalenwedstrijd. Ik zette er twee dingen in: 'Vrijhouden voor Opium' en '24-uur zine'. Helaas, afgelopen donderdag werd ik gebeld dat ik bij de 10 genomineerden zat, dus de nieuwe Mitchell moet nog even op zich wachten.
Ik ging naar Amsterdam voor de opnames van Opium. Daar werden de beste drie verhalen voorgelezen door niemand minder dan Aart Staartjes. 'Het verhaal leest als een road movie,' zei Nelleke Noordervliet, en toen wist ik het al. Meneer Aart begon daarna inderdaad met mijn verhaal. Enfin, je kan 't zelf op Uitzendinggemist zien:
Uiteindelijk won Eli de Smet, maar Arthur Japin verzekerde me na de uitzending dat ik ook een goed verhaal had geschreven. En ik ben het ook met hem eens dat homoseksualiteit in de sport breder besproken moet worden. Lees zelf ook het winnende verhaal. Mijn broer Michiel nam met 'beste 3' geen genoegen en ging navragen bij de productie. 'Wie is 2 en wie is 3?' Ik bleek tweede te zijn.
Al in de planning stond om met het verhaal te gaan touren deze boekenweek. Zo sta ik op 15 maart om 19:00 in de Selexyz dekker vd vegt in Nijmegen, en op 17 maart op het Nijmeegs Boekenfeest. Verder is daar nog het Deventer Boekenfeest, op 24 maart, aan het eind van de boekenweek. Wie liever een ander verhaal van mij hoort kan op 20 maart naar Lux Live komen, waar ik live een tekst schrijf over de discussie van de avond.
Je kunt El Camino [hier]() bekijken, samen met een filmpje waarin ik het voorlees en iets over mijn zines stamel. Maar ik kan die tekst natuurlijk niet zomaar elders kunnen voordragen zonder nog weer een paar woorden te veranderen. De nieuwste versie staat hieronder. Een zine is about to become.
We rijden. Voor ons ligt asfalt, achter ons ligt asfalt en daartussen zitten Owen en ik in een oude auto met lege bierblikjes en ander afval. We halen een vrachtwagen in. Owen neuriet mee met de muziek en haalt soms uit met zijn stem. Ik kijk naar de paaltjes langs de weg, naar de bomen en naar de dingen die mensen hebben achtergelaten. Het zuiden is nog ver weg.
Ik heb Owen een paar weken geleden ontmoet op een feestje van een collega. Het was zo'n feestje waarbij halverwege de avond ouzo geschonken werd. Niet voor de smaak, maar omdat het het sterkste in huis is, overgebleven van een vakantie van een bekende die ook niet wist wat hij ermee aan moest. Owen stond half op het balkon, half in de woonkamer, te roken. We raakten aan de praat over de dingen die ertoe deden, zoals het leven buiten deze verdomde stad. Ik geloof dat we toen het plan al hadden.
Langs de weg ligt een dood konijn. Shell-stations markeren onze weg naar het zuiden. Ik kan de brandstofmeter niet zien vanaf hier, maar Owen blijft nog steeds doorrijden. Op de snelheidsmeter hoef ik niet te kijken. Ik voel dat we net iets te hard gaan.
Na die avond heb ik Owen een tijd niet gezien, tot ik hem tegenkwam in de supermarkt. We raakten weer aan de praat, maar serieuzer nu. Hij zei dat hij vlakbij woonde. We namen blikjes bier mee en liepen naar zijn huis. Bij hem thuis ging het alleen nog maar over het zuiden. Ik werd de volgende ochtend wakker op zijn bank. Weer thuis bleken de meeste van mijn boodschappen bedorven te zijn.
De volgende dag belde Owen. Ik moet hem mijn nummer hebben gegeven. We spraken af om vandaag in de auto te stappen en naar het zuiden te rijden. We zouden wel zien hoe ver we komen. Toen ik ophing keek ik de kamer rond, naar wat ik achter zou laten. Ik sloot het af en ging bier halen.
'Tot nooit meer, kutstad,' zei Owen vanochtend toen we wegreden. Hij meende het misschien meer dan ik. Hij schold erop los toen we langs mijn straat kwamen. Daarna zweeg hij. Op de snelweg zei hij dat hij via zijn connecties het een en ander geregeld had. Vanavond zouden we een kapitaal binnenhalen. Het zuiden wacht, had hij gezegd. Welke connecties? Wat voor kapitaal? Hij meent het meer dan ik.
Bij elk tankstation dat we tegenkomen hoop ik dat hij moet stoppen om te tanken, maar dat doet hij niet. Ik heb geen idee hoe vol de tank zat toen we vertrokken. Ik heb geen idee hoe lang deze auto met een tank doet. Ik kan het benzinewijzertje niet zien. Het enige dat ik weet is dat we al ruim vier uur aan het rijden zijn.
Twitter
Instagram
LinkedIn
Github
Strava
Facebook
