Volgens de Maya's gaat dit jaar alles ophouden. Seb blikt vooruit hoe de dingen eindigen.

De Smarties, dat zijn die kleine snoepjes voor kinderen. Vroeger schijnen ze ook populair geweest te zijn onder de tieners, maar tegenwoordig eten die alleen nog maar M&M's. Smarties moeten het vooral hebben van kinderen, zoals ook blijkt uit de opmaak van hun site.

Smarties hebben het sowieso al zwaar. Smarties worden namelijk steevast geassocieerd met kinderlokkers. 'Je mag geen snoepjes aannemen van vreemden,' zei men altijd, 'een smartie kan zo een slaappilletje zijn.' (Kinderkamporganisatoren maken overigens dankbaar gebruik van deze gelijkenis op medicijnen. Een bekend medicijn tegen heimwee wordt gemaakt door alle paarse smarties uit een doosje te vissen, die in een potje te doen en ze dan uit te delen aan het kind dat er last van heeft.)

De doodsteek voor de reputatie van de smarties komt echter van een totaal andere hoek. Het betreft Mediasmarties, een website die ouders inlicht over de schadelijkheid van games en films. Dankzij hen worden de smarties nog meer geassocieerd met kwade invloeden op onze jeugd. Ouders zullen voortaan de bussen met smarties laten liggen. Dag Smarties.

Het zit zo. Wout Waanders heeft een kerstverhaal geschreven dat je beslist moet lezen. De VOX vroeg hem, maar hij had eigenlijk nog nooit een verhaal geschreven dat naar buiten kon. Daarom schreef hij een tijd lang elke dag een verhaal en vroeg hij om commentaar. Met het geven van commentaar werd ik ook aangestoken door het kerstverhalenvirus. Toen schreef ik dit verhaal.

Het is misschien niet heel erg een kerstverhaal. (Wout schreef ook verhalen die niet direct met kerst te maken hadden.) Wel heb ik het verhaal voorgedragen op het kerstfeest van de Nijmeegse neerlandici en heb ik het boekje dat ik ervan maakte opgestuurd naar iedereen die mij een kerstkaart stuurde. (Als je die wil ben je te laat, ze zijn op.)

Toen ik het vóór het kerstfeest voordroeg bij de Literaturjugend lag iedereen in een deuk. De neerlandici lachten wat minder en mijn familie lachte op eerste kerstdag helemaal niet. Bij de Literaturjugend beloofde ik er een audioversie van te maken – men wilde een IJsbrandstemmetje. Belofte maakt schuld, maar door het uitblijven van de lach bij het merendeel van de voordrachten gebruik ik bij de audioversie een gewone stem. Hier is het:

[link:opas-naam.mp3 Opa's naam]