Seblog.nl

Dat je na duizenden kilometers reizen toch weer precies die ene millimeter vindt waar je sleutel perfect in past, waarna je ‘thuis’ bent.

Straks komt de zon op en vlieg ik met hem mee. Mijn valentijnsdag duurt 32 uur, waarvan 11 alleen in een vliegtuig. ‘s Ochtends in een land waar mensen chocola geven, ‘s avonds in een land waar mensen anoniem kaartjes sturen.

Een jongen komt binnen in het hostel. Het meisje naast me vraagt aan de hostel-eigenaresse in het Japans of het een Chinees is. Nee, het is een Koreaan. Waarop het meisje in het Koreaans tegen de jongen begint. Hostel-eigenaresse onder de indruk, ik ook. Haar Koreaans blijkt beter dan haar Engels, mijn Japans beter dan dat van hem, de hostel-eigenaresse zegt dat ze soms ook wat Koreaans snapt. ‘Solten wir dann etwas Deutsch reden?’, vraag ik voor de grap, want dat spreekt de hostel-eigenaresse ook. Alle talen door elkaar.

Japans spreken in Japan is een beetje als schoonmaken: ze merken het alleen als je het niet goed doet.

Je weet dat je nerd bent als je in Akihabara bijna staat te huilen bij een Pikachu-spelletje dat je wilde toen je 12 was.

Ik: ‘Ik geloof dat ik zojuist succesvol de EU heb verlaten.’
Pa: ‘Dat moeten de Britten je nog maar eens nadoen.’
#naarjapan