Log in
Sebastiaan Andeweg
Seblog.nl

Alles

Ik verbaasde me net dat het nog steeds zo werkt dat als er iets op de keukentafel ligt, je ernaar toe moet lopen om het te pakken. Dat is gewoon nog hetzelfde.

Goed stuk van Maxim Februari in NRC: Gruwelijk misverstand: ‘privacy’ is het punt niet.

Als je het land gaat besturen met data, en dat zal in deze nieuwe coronasituatie versneld gaan gebeuren, moet je goed bedenken wat dat betekent voor de fundamentele beginselen van de rechtsstaat. Voor het legaliteitsbeginsel, de toegang tot de rechter, de betrouwbaarheid van de overheid en het recht op gelijke behandeling. ‘Privacy’, met zijn associatie van een luxe privéleventje, beschrijft dat terrein in de verste verte niet.

Met name dat punt dat 'privacy' eigenlijk niet de juiste term is omdat het verkeerde associaties oproept. Met lekker naakt in een tuin in Zuid Frankrijk kunnen zitten, zonder dat iemand het ziet, inderdaad. Enfin, lees het stuk zelf.

On Private Commenting Systems

Jan-Lukas wrote about an article by Matt from Write.as called Towards a Commenting System. The article describes a commenting system with two flavour: private and public. For private comments, an e-mail to the author is used; for public comments, one is prompted to publish the comment on their own space first and then notify the original post. It feels very IndieWeb friendly.

Then, Jan-Lukas points out his own site already does this with webmention (as does mine), and that he also has a contact form, which people could use to reply private (at the time of writing I have no contact form).

I like the idea of private comments taking another route than public comments. Just having a contact page is not the same though: to complete the idea you can link it with a call-to-action underneath your posts. Let’s not have illusions here: most people will probably not read my posts on my site but in their reader or some other syndicated copy. But, it would give a nice UX for those on my site.

It also reminds me of how stories on Instagram work. There is a text box underneath it, which the user can tab to type a message. This message is then sent as a direct message to the creator of the story, and not visible to anyone but the creator and the commenter. It seems to work in that context: I do reply to friends in that way sometimes, because it feels very personal.

Another point is that this keeps private comments easier to implement for some and actually possible for those with static generated sites. My site has a way for visitors to log in, and I can build some form of private comments in that way. It is, however, way more work to build and maintain a site that does this, and not everyone is willing to do so. Doing private comments via a different channel makes it easier to have them.

The flip-side is that private comments cannot be shared among a group in this way. If you open a post to a certain circle of friends on, say, Facebook, all those friends can comment and also comment on each other’s comments. This kind of interaction is very hard to do, though, if you don’t have the luxury of a central service that guards access to all the posts — like Facebook does.

The conversation is also more likely to be ephemeral, for there are only two readers, both responsible for keeping their copies, with no help of, say, the Internet Archive.

I remember a moment at IndieWebCamp Brighton when a session about private posts was about to start. Jeremy Keith walked out of the room while making a comment that he didn’t see private pages as something the Web needed. This does not mean I can’t have them, but it did make me think about why I want them and what they would mean to the Web and the world.

By putting the private comments on a separate channel, you are also removing them from the Web. This makes the Web a place for open and public conversations again. (Again: one could argue that thing on the ‘Private Web’ are not on the Web either.) The last few months I’ve been reading more blogs and I must say I really enjoy that open Web.

The separation of private comments creates a clearer boundary between the open and the private, and maybe that’s a good thing. It makes an easier question: it’s harder to answer “which people should be able to read this post?”, than it is to answer “does this concern only me and the author, or could there possibly be someone out there who’s interested?”.

No real plans for removal yet, but I keep being torn about private posts.

als antwoord op Henrique Dias

As you can see on my site: at the time of writing I don't have them. I do show a line with a summary of the post. It shows the author's name, the post's title or just 'a post' if nothing is available. I have been planning for a long time to add context to it, but I would only do that on the detail-pages: on feeds I would keep it as is. I think that might work very nicely for your design too! But: as long as you show any preview at all, you're not cutting the complexity of the Mf2-fetching.

Addition: I like to save the context for my own archive too. My site even saves a copy of the image if I like a photo-post, even though it does not display. So: I myself would not want to loose the complexity of the Mf2-fetching, for it has other benefits.

als antwoord op Mark

Ik denk dat je gelijk hebt. Het zit daar natuurlijk ook niet al eeuwen in de cultuur, dat was me nog niet opgevallen. Ik ben benieuwd hoe snel ze hier beschikbaar gaan worden in gezinsverpakking in de Etos en Kruidvat.

Japanners en mondmaskers

Geen idee hoeveel hier van waar is, maar er wordt gezegd dat de Japanse cultuur meer let op de ogen, in tegenstelling tot de Westerse cultuur, die meer let op de mond. Dat zie je onder andere terug in de grote ogen van anime-karakters, maar ook in smilies.[^smilies]

In Westerse stijl smilies gebruiken we de dubbelepunt om de ogen aan te geven, en variëren we de tekens voor de mond om emotie aan te geven. In Japanse stijl smilies is de mond slechts een punt of liggend streepje en zit alle emotie in de ogen. Een paar voorbeelden:

:)  :(  :D  :S  :9  >:O

^_^  ._.  ^.-  @_@  o.O  ^^

We zitten nu dus middenin een pandemie, en de discussie over mondkapjes waait op. Steeds meer landen om ons heen stellen ze verplicht of raden ze aan. Op moment van schrijven is het RIVM er nog steeds niet happig op, maar ik kan me voorstellen dat er een draai komt. Toch gaat dat er even gek uit zien, mensen met mondkapjes in de Nederlandse straten.

In Japan is het veel normaler om die dingen te dragen: toen ik er vorig jaar februari was zag ik er vrij veel in het straatbeeld, en dat terwijl er op dat moment geen duidelijke dreiging was. Ik kocht er ook een paar en ging mee met de lokale mode omdat ik begreep dat het beleefd was om er een te dragen als je verkouden was – en dat was ik.

Je voelt ‘m nu vast al aankomen: ik vroeg me af of mondkapjes in Japan misschien sneller geaccepteerd zijn omdat ze al meer gewend zijn de ogen te lezen? Misschien helpt het als we er hier een glimlachende mond op tekenen. Dat is iets wat ik serieus overweeg.

Op straat glimlach ik nu sowieso extra naar mensen: ik loop wel met een boog om u heen, maar ik bedoel het goed. En: we zitten hier allemaal in, weet u wel. Zonder die glimlach wordt het allemaal zo veel grimmiger. Mocht het tot mondkapjes komen, laten we dan die glimlach houden.

[^smilies]: Ik zet dat expres cursief, want zo vaak hoor je de term niet meer. Waar we nu emoji hebben, hadden we vroeger emoticons en smilies. In mijn hoofd is het verschil als volgt: emoticons zijn kleine afbeeldingen die door je chatprogramma aan de tekst worden toegevoegd, vaak als vervanging van smilies. Emoticons zijn dus afhankelijk van je chatprogramma. Smilies zijn de tekstuele varianten daarvan. Emoji hebben een duidelijkere definitie: het zijn vanuit de computer gezien letters, net als Chinese tekens, die afbeeldingen worden door het font waarin ze worden weergegeven. Emoji zijn dus afhankelijk van je systeemfonts. Emoji is trouwens Japans voor tekening (絵 e) teken (文字 moji) en heeft niets met emotie van doen (al is het ze vast opgevallen).

Amsterdamse koffiezaakjes

Mijn agenda zegt dat dit vierde week van zelfisolatie is. Donderdagavond zit ik vier volle weken in quarantine. En zoals altijd: ergens gaat het ook wel weer snel.

Ik neem veel nieuws en andere verhalen in me op, vooral over de Nederlandse situatie, maar ik merk dat postcasts van twee weken geleden me een beetje gaan tegenstaan. Er heerste toen nog heel erg een ‘de wereld is blijvend veranderd’-sfeer. Ik snap het, want aan het begin is de shock het grootst. Maar inmiddels begin ik zelf een beetje te wennen aan de situatie, en zo anders is hij ook weer niet. Voor mezelf dan.

Als er zoiets bestaat ben ik een introvert. Ik woon ook nog eens alleen. Ik kwam zeker buiten, maar ik ben ook weer niet zo heel goed in mensen treffen in een café. Als we het hebben over ‘de wereld is blijvend veranderd’, heb ik steeds het idee dat het Amsterdammers zijn die praten over hun Amsterdamse levensstijl en sociale leven, en die is mogelijk blijvend veranderd voor de komende jaren, inderdaad.

Maar het voelt zo arrogant. Ja, het is jammer dat je nu niet met mensen koffie kan drinken, maar voorheen ging ik dat soms ook wekenlang niet, gewoon omdat ik druk was met werk en even niet de energie had om uit te vogelen hoe dat werkt. Hun afkeer voor mijn levensstijl voelt naar. Is mijn leven minder omdat ik geen idee heb hoe ik met iemand moet afspreken voor koffie?

Toegegeven, dit is een beetje zwart-wit. Thuiswerken is voor veel mensen erg impactvol, zeker met huisgenoten of kinderen. Ik denk dat er veel projectie van mezelf in zit, dat ik eigenlijk graag elke dag in een Amsterdams koffiezaakje zou zitten (Nijmeegs mag ook). Maar dus, dat is een gevoel.

Meer laden