Kort | Seblog

Vorig jaar was mijn (niet uitgesproken) goede voornemen op het gebied van code om meer te leren over Git, want dat leek iedereen die ik pro vond te gebruiken. En dat is gelukt! Ik snap hoe Git werkt, zowel via hun desktop-app als via de CLI, en ik doe dingen met commits, branches, repo's en gister is er zelfs een pull request van me gemerged.

Dit jaar wordt mijn (bij dezen uitgesproken) goede voornemen om te gaan unit-testen. Of in ieder geval iets van tests in mijn programmeren in te bouwen, cuz that's how the pro's do it! Op dit moment maak ik gewoon steeds allemaal wijzigingen en hoop ik dat het werkt – wat vaak niet het geval is op het eerste moment. Op naar een jaar meer secuur werken!

Voelen jullie die schrikkelseconde ook zo vandaag? Ik denk steeds dat het nog 18:38:24 is...

Na de bakker, de AH en nogmaals de AH omdat huisgenoot M. haar auto deukte, hebben we alles nu wel. De rest van het jaar blijf ik thuis.

Oké, ik moet nu echt op zoek gaan naar oliebollen, anders worden mijn huisgenoten boos. Waar haal je die dingen nog op dit uur?

Vannacht om 1 uur onze tijd is er een schrikkelseconde. Ik denk dat ik op ga blijven daarvoor.

Ik geloof dat ik net een driepersoonslasagne naar binnen gewerkt heb.

Met de kerstdagen praat ik meer dan ik typ en merk ik dat ik bepaalde dingen niet kan uitdrukken. Wat is de vocale variant van 🎉?

Ik gaf €1 aan Natuurmonumenten bij het inschrijven voor de Zevenheuvelenloop en nu sturen ze een veel duurder boekje met hardlooproutes. (blijmeehoor!)

Vroeg vliegen is a gateway drug into eerder je nest uit komen.

Ik wilde meer schrijven over Vilnius, maar het is koud en we schuifelen vooral van koffiezaak naar lunchzaak naar afhaalrestaurant naar huis. Thuis zijn er dan bordspelletjes, waarvan ik er te veel win. Het is fijn en rustig en we slapen uit. Winter in Litouwen, alsof het kerst is.

L. en ik zijn veilig aangekomen in Litouwen. Het was heel gek om na twee/drie jaar vriend D. weer tegen te komen, nadat om 8 uur de wekker ging, we om 9:38 in de trein zaten, met koffie in de Bijenkorf van Eindhoven, de bus, de vertraging van twee uur, de oliebollen, de berg gebakken uitjes met een hotdog eronder, de koffie, de misgelopen voucher ('nee, mijn collega met de snackvouchers is net weg'), de zonsondergang door het raampje, het veel te volle en hete vliegtuig, de snijdende kou bij aankomst, de haperende 4G, de Uber die niet kon komen waar we stonden en dan uiteindelijk de random straat met sneeuw en ijs, waar D. naar buiten kwam toen we 'we zijn er' hadden geappt. Ergens verwachtte ik tot op het laatste moment dat het een grapje was, dat hij nog in Londen woonde en dat we daar dan zouden staan. Maar nu zijn we er.

Memo aan mezelf: na Vilnius de boekenkast weer op alfabet zetten, of kleur, of formaat. Gewoon iets waardoor ik kan zien dat ik het boek dat ik zoek nog heb.

(Ik ga dus morgen naar Vilnius. Er komen posts. Als het even mee zit.)

Hé ik vind het wel mooi zo met deze filterbubbel. Doe mij maar een andere, met vrolijk nepnieuws of zo.

'Nee maar Peter heeft gelééfd. Dat zie je aan Peter.'

Bevroorlellen.

Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat. En dus heb ik nu al mijn foto's van Instagram terug. Geautomatiseerd natuurlijk, maar computers met computers laten praten is een kunst op zich. Naast foto's zijn ook alle likes hier te vinden. Nou ja, alle likes... Instagram geeft me per foto alleen de recentste 10. Maar vanaf nu worden als het goed is de likes bijgehouden.

My IndieWeb Commitment for 2017-01-01 is:

Post all my statusupdates/Twitterposts to Seblog.nl first, then syndicate them automated to Twitter.
Post all my previous Twitterposts to Seblog.nl at the appropriate dates.
Send webmentions from my site to whatever I mention.

Er is niets triesters dan gedoofde kerstlichtjes. Maar, er is niets irritanters dan kerstlichtjes die al in november de hele dag branden.

Een van de dingen die me heel erg bevalt van dit nieuwe 'tweeten op mijn weblog', is dat ik na het schrijven van een stukje niet geconfronteerd word met stukjes van anderen.

Ik kan stukjes van anderen altijd nog lezen, op hun eigen moment. En zo hoeft het schrijven van een stukje niet meer te betekenen dat ik anderhalf uur verdwaald ben op sites waar ik eigenlijk geen tijd voor heb. Twee minuten blijft twee minuten.

Vandaag kwamen de .blog-domeinen vrij. Natuurlijk wilde ik se.blog hebben, maar die was te kort voor registratie. (Niet dat ik anders op tijd was geweest voor een tweeletterige naam, hoor.)

Het was zo'n avond waarop ik iedereen vertelde dat er een jongen rondliep met de Japanse tekens「けん玉」op zijn shirt, en dat ik dat eerst las als 金玉 (kintama), wat 'testikels' betekent, maar dat het eigenlijk 'kendama' was, het hamertje met het balletje dat je dan moet opvangen. Men keek mij raar aan.