Kort | Seblog

Volgens mij tweet ik meer over Parijs dan toen ik er nog was. Als jullie het zat zijn moeten jullie me maar porren.

Amsterdam ruikt niet naar Parijs.

In sommige landen moet je €50 neertellen om een mobiel nummer aan te vragen. In Nederland gooit Lyca ongevraagd simkaarten in je brievenbus.

Stoute meiden TV met gebarentolk.

Ik zit weer in de Amsterdamse metro. Het is een beetje jammer.

Nog van de laatste avond in Parijs, op de wc van de club. Ik las 'Dick here'. Het zal wel aan mij liggen. instagram.com/p/qcCnUUPoUo

In de trein zit een Fransman te bellen. In mijn hoofd klinken metrohaltes. Parijs verlaat je niet zomaar.

Ongevraagd reisadvies op Leiden Centraal.

Het voordeel van met de Thalys van Parijs naar huis gaan, is dat je ook nog een Welkom-in-België-sms krijgt.

Het nachtleven van Parijs. Mijn iPhone weet het ook niet meer.

Vandaag is mijn laatste dag in Parijs en mijn innerlijke toerist wilde nog heel graag even bij de Notre Dame naar binnen. Daar stond namelijk steeds een rij voor, en dan niet een beetje, maar rustig tot het midden van het plein. Vanochtend ging ik er al even kijken, me voorbereid op de rij, maar toen bleek de rij opeens tot aan de andere kant van het plein te zijn. Natuurlijk, dacht ik, zaterdag, dat had ik kunnen weten. Ik ben eerst nog wat andere dingen gaan doen voor ik weer een nieuwe poging wilde wagen.

Mijn plan van aanpak was als volgt: ik koop een boek bij Shakespeare & Company, om te lezen in de rij. Helaas stond daar ook een rij, maar dan om de boekwinkel binnen te komen. 'So,' zei ik tegen het meisje dat de rij bewaakte, 'I'm queueing to queue.' Binnen kon ik maar met moeite een boek vinden dat ik in het Engels zou willen lezen en ook een beetje leesbaar zou zijn in de rij. Ik ging voor een verhalenbundel van Tao Lin.

Eenmaal terug bij de Notre Dame was het plein afgesloten en stonden er honderden witte stoeltjes met mensen erop. Politieagenten hielden drommen teleurgestelde toeristen tegen, terwijl de locals met kaartjes aan keycoards zich door de massa's wurmden. Tao Lin gaat mee naar huis. Ik ga binnenkort wel naar het Van Gogh ofzo.

Met dank aan deBuren.

In de Parijse metro kan je overal terecht voor vragen over je dagelijkse portie fruit. instagram.com/p/qW_rxcPoVN

O, nou vergeet ik @deBuren te taggen in mijn nieuwe stukje over #parijs. #notredame #cueing #tourist seblog.nl/notre-dame

Ik wacht al twee weken naast de rij om de Notre Dame binnen te komen. seblog.nl/notre-dame

In het voorgaande bericht meldde ik dat ik naar het Pantheon wilde. Dat was op de eerste dag, en ik ben er nooit meer in de buurt geweest. Een uur of wat geleden ontdekte ik dat Apple Maps Parijs volledig in 3D-weergave heeft ingescand. Na een grand tour door Parijs, beginnend met het huis waarin ik mij nu bevind, via de Eiffeltoren, de Notre Dame, de Jardin de Luxembourg, het Louvre, al die plekken die ik nu wél in het echt ken, kwam ik uiteindelijk toch weer uit bij het Pantheon. En toen ik het zo zonder de steigers zag, dacht ik opeens: waar is dat gat in het dak eigenlijk? (Ik vond het ding in zijn geheel al zo heel veel groter dan hij in mijn herinnering was.) De kenner voelt hem al aankomen, ik blijk hier al twee weken op zoek te zijn naar het Pantheon van Rome.

Met dank aan deBuren.

Mijn berichtgeving rond Parijs blijft wat achter en blijkt hier en daar zelfs onjuist. seblog.nl/het-pantheon-2

Precies toen ik me afvroeg wat er zou gebeuren als ik de sleutelkaart van mijn kamer zou vergeten, stond ik buiten zonder sleutelkaart.

Brui.

Ik ben in Parijs met @deBuren en wilde naar het Pantheon. seblog.nl/het-pantheon

Parijs op het internet. Het graf van Edith Piaf krijgt vijf sterren, maar dan wel van maar twee mensen.

Ik wilde naar het Pantheon, maar ook de stad zien, dus nam ik de metro naar Châtelet-Les Halles om eerst de stad te zien. Eenmaal daar bleek ik vlakbij het Louvre te zijn, dus liep ik daar ook heen. Vanaf het Carré du Louvre werkte ik naar voren en kwam uit op het grote plein met de glazen piramide. Vanaf daar was het eigenlijk alleen maar mogelijk om vooruit te lopen, over de symmetrie-as van de Jardin des Tuileries, naar Place de Concorde en over de Champs Élysées. Voor ik het wist was ik bij de Arc de Triomph, maar ik wilde het Pantheon zien. Ik keek op de kaart en zag dat teruglopen via de Eiffeltoren niet eens zo heel erg om was, dus dat deed ik dan maar. Ik kwam via de Avenue Kléber uit op een plein met een prachtig uitzicht op de toren. Ik liep naar de toren, onder de toren, van de toren vandaan en dacht: Hôtel Des Invalides, wat zou dat zijn? Ik liep naar de Seine en volgde de Seine en zag Musée d'Orsay en de Notre Dame. Ik was moe, maar dacht: ik wil naar het Pantheon, dus ik liep door. Eenmaal bij het Pantheon stond er een rij. Ik was te moe om in de rij te staan. Een vreemd mannetje dat de hele tijd naast de rij stond, ging ineens achter me in de rij staan. Ik liet hem voor. Hij bleef naar me kijken. Ik ben de rij uit gegaan, naar Jardin de Luxembourg gelopen en heb de metro teruggenomen.

Met dank aan deBuren.