Geen idee hoeveel hier van waar is, maar er wordt gezegd dat de Japanse cultuur meer let op de ogen, in tegenstelling tot de Westerse cultuur, die meer let op de mond. Dat zie je onder andere terug in de grote ogen van anime-karakters, maar ook in smilies.[^smilies]

In Westerse stijl smilies gebruiken we de dubbelepunt om de ogen aan te geven, en variëren we de tekens voor de mond om emotie aan te geven. In Japanse stijl smilies is de mond slechts een punt of liggend streepje en zit alle emotie in de ogen. Een paar voorbeelden:

:)  :(  :D  :S  :9  >:O

^_^  ._.  ^.-  @_@  o.O  ^^

We zitten nu dus middenin een pandemie, en de discussie over mondkapjes waait op. Steeds meer landen om ons heen stellen ze verplicht of raden ze aan. Op moment van schrijven is het RIVM er nog steeds niet happig op, maar ik kan me voorstellen dat er een draai komt. Toch gaat dat er even gek uit zien, mensen met mondkapjes in de Nederlandse straten.

In Japan is het veel normaler om die dingen te dragen: toen ik er vorig jaar februari was zag ik er vrij veel in het straatbeeld, en dat terwijl er op dat moment geen duidelijke dreiging was. Ik kocht er ook een paar en ging mee met de lokale mode omdat ik begreep dat het beleefd was om er een te dragen als je verkouden was – en dat was ik.

Je voelt ‘m nu vast al aankomen: ik vroeg me af of mondkapjes in Japan misschien sneller geaccepteerd zijn omdat ze al meer gewend zijn de ogen te lezen? Misschien helpt het als we er hier een glimlachende mond op tekenen. Dat is iets wat ik serieus overweeg.

Op straat glimlach ik nu sowieso extra naar mensen: ik loop wel met een boog om u heen, maar ik bedoel het goed. En: we zitten hier allemaal in, weet u wel. Zonder die glimlach wordt het allemaal zo veel grimmiger. Mocht het tot mondkapjes komen, laten we dan die glimlach houden.

[^smilies]: Ik zet dat expres cursief, want zo vaak hoor je de term niet meer. Waar we nu emoji hebben, hadden we vroeger emoticons en smilies. In mijn hoofd is het verschil als volgt: emoticons zijn kleine afbeeldingen die door je chatprogramma aan de tekst worden toegevoegd, vaak als vervanging van smilies. Emoticons zijn dus afhankelijk van je chatprogramma. Smilies zijn de tekstuele varianten daarvan. Emoji hebben een duidelijkere definitie: het zijn vanuit de computer gezien letters, net als Chinese tekens, die afbeeldingen worden door het font waarin ze worden weergegeven. Emoji zijn dus afhankelijk van je systeemfonts. Emoji is trouwens Japans voor tekening (絵 e) teken (文字 moji) en heeft niets met emotie van doen (al is het ze vast opgevallen).

Mijn agenda zegt dat dit vierde week van zelfisolatie is. Donderdagavond zit ik vier volle weken in quarantine. En zoals altijd: ergens gaat het ook wel weer snel.

Ik neem veel nieuws en andere verhalen in me op, vooral over de Nederlandse situatie, maar ik merk dat postcasts van twee weken geleden me een beetje gaan tegenstaan. Er heerste toen nog heel erg een ‘de wereld is blijvend veranderd’-sfeer. Ik snap het, want aan het begin is de shock het grootst. Maar inmiddels begin ik zelf een beetje te wennen aan de situatie, en zo anders is hij ook weer niet. Voor mezelf dan.

Als er zoiets bestaat ben ik een introvert. Ik woon ook nog eens alleen. Ik kwam zeker buiten, maar ik ben ook weer niet zo heel goed in mensen treffen in een café. Als we het hebben over ‘de wereld is blijvend veranderd’, heb ik steeds het idee dat het Amsterdammers zijn die praten over hun Amsterdamse levensstijl en sociale leven, en die is mogelijk blijvend veranderd voor de komende jaren, inderdaad.

Maar het voelt zo arrogant. Ja, het is jammer dat je nu niet met mensen koffie kan drinken, maar voorheen ging ik dat soms ook wekenlang niet, gewoon omdat ik druk was met werk en even niet de energie had om uit te vogelen hoe dat werkt. Hun afkeer voor mijn levensstijl voelt naar. Is mijn leven minder omdat ik geen idee heb hoe ik met iemand moet afspreken voor koffie?

Toegegeven, dit is een beetje zwart-wit. Thuiswerken is voor veel mensen erg impactvol, zeker met huisgenoten of kinderen. Ik denk dat er veel projectie van mezelf in zit, dat ik eigenlijk graag elke dag in een Amsterdams koffiezaakje zou zitten (Nijmeegs mag ook). Maar dus, dat is een gevoel.

Ik las net bij de NOS dat steeds meer thuiswerkers er helemaal doorheen zitten. En dat herken ik dus stiekem helemaal niet. De afstand tussen de stukjes hier op mijn weblog begint weer toe te nemen en dat is eigenlijk een goed teken: ik ben weer heel druk aan het werk.

De eerste week had ik het wel echt heel moeilijk. Ik ging elke zoveel minuten een rondje langs alle apps die me nieuws konden verschaffen, voelde me heel alleen en nutteloos en ik kwam over het algemeen helemaal nergens toe. Maar het aanbrengen van structuur heeft me geholpen: afgelopen week zat ik in een flow, zo erg dat ik me nu verbaas dat het alweer mijn tweewekelijkse vrije vrijdag is.

Dit is natuurlijk allemaal enorm afhankelijk van je persoonlijke situatie. Ik heb bijvoorbeeld de boel voor mezelf, geen kinderen en geen huisgenoten. Mijn voornaamste vijand van productiviteit ben ik zelf, en mijn telefoon. De belangrijkste stijlregel dus? Mijn telefoon ligt aan de andere kant van het huis als ik aan het werk ben, en de deur van ‘het kantoor’ gaat dicht.

En over het overcompenseren: ik hou braaf mijn uren bij in een schriftje, maar ik mik daarbij op een getal tussen de 6 en 8 uur, zodat ik meestal rond de 7 uitkom. Op kantoor ga je ook vaak koffie halen. Het gaat om het gevoel van 8 uur werken, niet om de harde 8 uur zelf.

Zoals alles gaat dit waarschijnlijk in golven, maar vooralsnog surf ik best lekker op deze. Sure, ik wil heel graag weer in een kroeg zitten, maar dit thuiswerken vind ik momenteel stiekem heel erg fijn.

Vandaag is het weer eens 1 april en daarmee zijn een aantal dingen jarig (het homohuwelijk, Apple Inc., De Vliegende Hollander in de Efteling), maar dus ook Seblog.nl! Ik grapte ooit dat als het een kind was, het zelf zou kunnen schrijven, maar ik geloof dat mijn weblog inmiddels een krantenwijik zou mogen hebben.

Nou is het niet zo dat het huidige archief ook zo ver teruggaat. In 2006 zat ik zelf nog op school en op een bepaald moment in 2009 besloot ik dat het beter was om maar even opnieuw te beginnen. Ik ben van plan binnenkort een reddingsmissie door mijn verschillende harde schijven op te zetten om die posts opnieuw te importeren, al dan niet als privéposts.

Destijds probeerde ik alle stukjes in een PDF om te zetten die ik kon uitprinten, maar ik ben – perfectionistisch als ik ben – nooit klaar geweest met de opmaak ervan. De server waarop die versie stond staat al een paar jaar uit, dus ik ben echt afhankelijk van wat er nog op mijn schijven te vinden is. Hopelijk is dat er in een formaat dat nog steeds leesbaar is. Anders heb ik alleen nog maar de stukjes uit de bloemlezing die ik wél ooit heb afgedrukt (maar dan weer niet naar vrienden gestuurd heb zoals ik wel had beloofd).

Hopelijk hierover later meer.

We gaan de derde week in en mijn blogposts zijn een beetje aan het opdrogen. Het punt is dat ik niet zo bijster veel meemaak en dus ook eigenlijk niets te melden heb. In het begin had ik heel erg de behoefte om over andermans levens en gedachtes te lezen – daarom schreef ik zelf ook – maar inmiddels ben ik er juist voor om te focussen op het normaliseren van de situatie.

Crispijn stuurde me een interessant artikel met de veelzeggende titel That discomform you’re feeling is grief. Ik heb in mijn leven genoeg zelfhulpboeken gelezen dat ik ook al soort van tot die conclusie was gekomen, maar het is toch fijn om zo te zien: dat gevoel dat ik voel is inderdaad rouw.

Want eigenlijk zijn we allemaal – de ontkenners, de hamsteraars, de kluizenaars, de coronahoesters – bezig met de situatie een plek te geven, en dat doen we allemaal op onze eigen manier, die ook van dag tot dag verschilt.

Zelf heb ik het wandelen met een podcast weer ontdekt, en dan dus ook met een terugkeer naar de podcasts die ik een paar jaar geleden wandelend luisterde: De eeuw van de amateur, Een podcast over media en de Rudi en Freddie Show. (Dat in tegenstelling tot mijn podcastroutine van de afgelopen jaren: in de trein of op de fiets naar Engelstalige podcasts voor/door developers luisteren.)

Via Een podcast over media probeer ik nu nogmaals de live-blog van de NOS links te laten liggen en heb ik vanochtend (dus in de ochtend!) de uitzending van het 20:00-uur-journaal gekeken. Verder ben ik wat strikter over waar er werk wordt gedaan en waar er wordt ontspannend in huis.

Al met al merk ik dus dat de boel zich in mijn hoofd normaliseert, en dat ik naast informatie over De Situatie ook weer naar andere dingen kan en wil kijken. Zoals het met rouw gaat zal ik vast weer even terugvallen op een bepaald punt, maar ik ben blij dat ik op dit moment in de acceptatie-fase zit. Dat is voor iedereen de prettigste plek.

Naar mate de gedachten donkerder worden durf ik er minder over te schrijven. Andere gedachte: wie leest het blog van iemand die weken alleen thuis zit, wat is daar interessant aan?

Gisteravond was ik er opeens helemaal klaar mee en wilde ik heel graag even alleen zijn. Ik ben een film gaan kijken. Achteraf verbaasde ik me opeens over dat gevoel: hoe kan iemand vier dagen lang geen levend mens zien, maar toch verlangen naar een avondje alleen?

Ik beschouw mezelf als introvert, in de definitie dat ik oplaad als ik alleen ben. Dat heeft voordelen nu, zou je zeggen: één wandeling anderhalve meter naast een goede vriend in het weekend en ik heb genoeg voor een week. Maar zoals gewoonlijk ligt het dus weer eens genuanceerder.

Het nare is dat ik al best wel toe was aan vakantie. Maar ga ik nu dan vrije dagen opnemen en die thuis zitten? Dat voelt ook als vluchten van de hele thuiswerksituatie. Tegelijkertijd merk ik dat het me veel energie kost die ik ook even niet heb, of stiekem dus aan het uitgeven ben aan het bijhouden van het wereldnieuws.

Maar goed, nogmaals, ik mag niet klagen, ik heb het best wel prima. Maar het is veel, soms, en er is steeds de angst dat het meer wordt.

Ze hadden het al wel voorspeld: als je geen duidelijke structuur in je dag aanbrengt hou je het thuiswerken geen twee weken vol. Ik heb de eerste week gehaald, maar merk dat alles nu al instort.

Aanvankelijk zat er ook een positief element in de hele situatie: ik stond om 7 uur als vanzelf naast mijn bed en lag er elke avond voor elven weer in. Ik ontbeet elke dag, schreef een stukje, deed goede pogingen tot wandelingen en fietstochten tussendoor. Grote veranderingen (denk verhuizingen, van baan veranderen) hebben die uitwerking wel vaker op me, maar helaas weet ik ook: dat gaat weer over.

Inmiddels is het hele thuiswerken en niemand zien gaan wennen. Ik zeg niet dat het altijd leuk is, maar het begint vertrouwder te voelen, ik weet waar ik aan toe ben voorlopig. Maar daarmee slaap ik dus ook weer door wekkers heen, laat ik weer afwas op plekken achter, doe ik werk op de bank, en versloft de automatische routine dus.

Dus nu moet ik weer zelf streng op mezelf zijn. Ik heb het fakking goed hier. Het is soms eenzaam, maar ik heb meerdere kamers voor mezelf hier, zonder kinderen die me afleiden of huisgenoten die ergens tv willen kijken. Ik heb een baan die ik prima op afstand kan blijven doen, in een veld waar voorlopig nog genoeg te doen is. Daar mag dan naast ‘een held zijn door thuis te blijven’ best wat meer inspanning voor zijn.

Hou dat ritme aan. Ontbijten helpt. Douchen helpt. En maak een middagwandeling.

Vandaag weer een werkdag, begin van de tweede week. Gek hoe snel de dingen tegelijk ook weer gaan. In mijn persoonlijke situatie merk ik dat er rust bij is gekomen: ik heb een beetje een vorm gevonden om mijn leven op afstand in te delen en weet minder te hypochonderen over hoestjes en zweetjes. Ik hou er nog steeds rekening mee dat ik het zou kunnen hebben, maar ik geloof dat dat inmiddels de juiste wijze van handelen is, als je hoort hoe subtiel de symptomen soms zijn.

Voor mezelf maak ik me het meest zorgen om de boodschappen: ga ik een beetje afstand kunnen houden tot mensen in dat muffe hok van de supermarkt? Ik zal straks wel weer moeten, helaas, het lot van de niet-hamsteren-maar-weekboodschappen-doener. In mijn hoofd loop ik langs de schappen en snauw ik mensen toe dat ik besmet ben en dat ze aan de kant moeten, en in mijn hoofd bekvecht ik de ruzies uit die dat veroorzaakt.

Verder hou ik mijn hart vast voor wat er nog gaat komen na afgelopen weekend. Ik weet dat het beste wat ik kan doen thuisblijven is, maar ook dat voelt zo machteloos. Ik ben bezig met een thuisblijf-projectje om mezelf toch nuttig te maken, waarover misschien later meer. Hou je haaks, mensen.