Kort

Ik weet het niet hoor jongens. Ik heb zojuist een stukje van 418 woorden geplaatst onder de categorie '100dagen500woorden', maar ik vind het gewoon gênant. Ik geef jullie de eerste zin:

Ik weet niet, maar op een of andere manier is een codehoofd gewoon een heel ander soort hoofd dan een schrijfhoofd.

Het is zo'n typisch stukje over schrijven. Daar schrijf ik er heel veel van en die probeer ik zo min mogelijk te publiceren. De bedoeling van deze challenge was dat er wat meer creatiefs naar boven kwam. Maar goed, bij proberen hoort falen. En daarna opnieuw proberen.

Dus denk dat ik dit deel van de 100 dagen ga omgooien. Het andere deel gaat prima en zie ik 'makkelijk' tot de 100 komen, maar dit deel voelt verkeerd. Naast '500 woorden' heb ik toch ook een soort kwaliteitskeurmerk voor ogen en dat kwaliteitskeurmerk is ten eerste niet reëel voor 500 woorden, 100 dagen lang, naast minimaal 5 uur zakelijk websites bouwen én je eigen weblog verbeteren, en ten tweede eigenlijk ook volstrekt irrelevant.

Mijn productiefste tijd ooit was juist een tijd waarbij kwaliteit 'och' was en waarbij het er om ging dat je er was en dat je dingen maakte. (Ik refereer hier aan het legendarische Waai.) Daarom ga ik dat gewoon schaamteloos opnieuw proberen: #100dagenwaaien.

Er volg zometeen een haiku om te beginnen met dag 2. (Want zo gaan die dingen.)

Vorig jaar was mijn (niet uitgesproken) goede voornemen op het gebied van code om meer te leren over Git, want dat leek iedereen die ik pro vond te gebruiken. En dat is gelukt! Ik snap hoe Git werkt, zowel via hun desktop-app als via de CLI, en ik doe dingen met commits, branches, repo's en gister is er zelfs een pull request van me gemerged.

Dit jaar wordt mijn (bij dezen uitgesproken) goede voornemen om te gaan unit-testen. Of in ieder geval iets van tests in mijn programmeren in te bouwen, cuz that's how the pro's do it! Op dit moment maak ik gewoon steeds allemaal wijzigingen en hoop ik dat het werkt – wat vaak niet het geval is op het eerste moment. Op naar een jaar meer secuur werken!

L. en ik zijn veilig aangekomen in Litouwen. Het was heel gek om na twee/drie jaar vriend D. weer tegen te komen, nadat om 8 uur de wekker ging, we om 9:38 in de trein zaten, met koffie in de Bijenkorf van Eindhoven, de bus, de vertraging van twee uur, de oliebollen, de berg gebakken uitjes met een hotdog eronder, de koffie, de misgelopen voucher ('nee, mijn collega met de snackvouchers is net weg'), de zonsondergang door het raampje, het veel te volle en hete vliegtuig, de snijdende kou bij aankomst, de haperende 4G, de Uber die niet kon komen waar we stonden en dan uiteindelijk de random straat met sneeuw en ijs, waar D. naar buiten kwam toen we 'we zijn er' hadden geappt. Ergens verwachtte ik tot op het laatste moment dat het een grapje was, dat hij nog in Londen woonde en dat we daar dan zouden staan. Maar nu zijn we er.