Dit is de stad was dus een zine dat ik gemaakt heb. Inmiddels heb ik echter besloten dat hij toch maar niet naar buiten gaat. Helaas. Volgende keer beter.

De afgelopen weken heb ik veel dingen gemaakt. Je kan rustig zeggen dat ik 'erg productief' ben op het moment. Ik heb laatst de term 'overproductie' gebruikt. Op zich kan dat niet, overproductie met creatieve dingen, maar er komt een punt waarop je niet meer alles wat je maakt naar buiten moet brengen. Dat is een goed punt. Vanaf daar begint de selectie en komt alleen het betere naar buiten. Dat wil nog niet zeggen dat alles wat ik maak nu goed is, dat wil zeggen dat de slechtere dingen die ik maak mijn kamer niet uit komen.

Het nare van veel dingen maken is dat het jezelf gaat vervelen. Je bent jezelf als eerste zat, denk ik, omdat je jezelf het meest inleest in je eigen werk. Op zich heeft dat ook weer een goede kant, want dat dwingt je om iets nieuws te gaan doen, om jezelf te vernieuwen. Want daar schijnt het allemaal om te draaien, vernieuwing. Wie veel maakt is sneller aan vernieuwing toe.

Wat me het meest gaat vervelen aan mezelf is dat ik alleen maar dingen maak die ik in een paar uurtjes af heb. Of in een dag. Ik maak alleen dingen in één sessie. Ik begin en ik voltooi, daartussen doe ik niets anders dan werken, hooguit iets eten enzo. Op zich geeft dat niet, want er blijven zo wel veel nieuwe dingen komen. Het nare is alleen dat ze allemaal ongeveer dezelfde vorm, dezelfde diepgang, dezelfde maat hebben.

Wat ik nu vernieuw is het projectwerken. Ik probeer nu meerdere sessies aan elkaar te koppelen en zo iets groters te maken. Zonder projectwerken geen lange verhalen, geen romans, geen echte grote dingen. Als ik in sessies blijf werken komen er alleen kleine zines uit. Een zine als Mitchell is zo ongeveer het grootst haalbare. Dus, groter werken.

Maar tegelijkertijd met het projectwerken komt het probleem van het niet-voltooide werk. Dat probleem hangt volgens mij samen met het probleem van het niet kunnen slapen. Nu ik probeer in projecten te werken is er niets meer af. En als er iets af is, is er wel iets anders nog niet af. Er blijft steeds iets te piekeren. Sinds dit nieuwe uiterlijk voor Seblog heb staat er geen tijd meer bij mijn stukjes, maar nu ik dit typ is het 4:10.

Ik vrees dat het kiezen is. Of je werkt in sessies, maakt kleine dingen en kan gaan slapen, of je werkt in projecten, maakt grote dingen en levert je nachtrust in. Ik weet niet wat ik liever heb, maar vooralsnog volhard ik nog in het maken van grotere dingen. (En bedenkt: groot is niet groots, dat is wat anders.)

Maar wees gerust. Hier op Seblog blijven de tekstbeelden doorgaan. Woensdag weer eentje, zoals de gepaste regelmaat voorschrijft. Want dat is het voordeel van kleine dingen: je kan ze ook naast je grote projecten blijven maken.