zaterdag 30 juli 2022

Net de Pride Walk in Amsterdam gelopen, omdat ik vorige jaren steeds pas op de botenparade bedacht dat ik daar ook aan had willen meerdoen. Pride is een leuk feest, maar pride is ook een protest, zo lang als dat nodig is.

Ik ga nu snel terug naar Nijmegen waar de Eurogames bezig zijn. Vanavond nog even 5km hardlopen bij een side-event ervan. Hopelijk gaat dat sneller dan de Pride Walk.

Van de week liep ik met wat collega’s en hun vraag was: moet dat nou, een sportevenement voor homo’s? Zo sluit je je af, maak je het juist apart. Mijn antwoord was dat er meer zichtbaarheid moet zijn, maar ze werden alleen maar stelliger.

‘Voor een gaybar heb ik nog respect,’ zei iemand, ‘dat is makkelijker, als je on the hunt bent, dat je niet hoeft te vragen.’ Maar een sportevenement was daarin niet praktisch, dus overbodig, vond hij.

Ik heb daar dus nu een halve week mee in mijn maag gezeten. Is het overbodig?

Ik had geen antwoord. Maar het antwoord is: zolang een dergelijk evenement als politiek wordt ervaren, is het politiek en dus nodig als protest. En als het niet meer politiek is, is het er alleen voor de leuk, en dan is het nodig omdat het leuk is.

Ergens vind ik het nog steeds eng: ik zit nu bij een nieuwe atletiekvereniging en ik ben daar niet expliciet uit de kast, dus zit ik er nog in, zo gaat dat. Ga ik de run van vanavond op Strava zetten? En de Pride Run volgende week? Het doet niet ter zake maar toch wel.

Eerst maar even zorgen dat ik daar op tijd aankom en überhaupt meeren. Het is nodig. Pride is protest.