Gisteravond schreef ik à la Nico Dijkshoorn live een lollige tekst bij een discussie. Het was heel spannend. We reden in een bus naar een afvalscheidingsinstallatie en na een paar rondjes over het terrein barstte de discussie over afvalscheiding los in de bezoekersruimte. (De 'ontvangstruimte' verwees naar de plek waar ze afval binnen krijgen, bleek.) Hieronder staat de tekst die ik live schreef.

Het is woensdag, dus de groene bak moet naar buiten. Albert trekt zijn schoenen aan en loopt naar de achterdeur. De hond spitst zijn oren. De bak door het huis is het hoogtepunt van de week. Of anders wel het schoonspuiten van de bak, vanavond als hij leeg is. Spelen met water, het einde.

Albert doet de deur open en de hond springt op. In dit huishouden wordt het afval gescheiden. De groene bak is geen noviteit, papier en glas deden ze ook al een beetje, maar sinds kort scheiden ze plastic. Ergens in de bijkeuken staat een krat voor blik. De groene kant van zijn vrouw, vertelt ze op feestjes, maar Albert weet beter.

Het is allemaal begonnen met de afvalcoach. Op een zekere dinsdagavond belde hij aan. Het was een vlotte jongen met vuilniszakkenzwart haar. Hij had zo'n mapje van de gemeentelijke afvalscheider en een vlot praatje. Albert was de vaatwasser maar gaan inruimen. Zijn vrouw ging met koffie en de jongen op de bank zitten, druk babbelend over rotzooi.

De hond blaft. Albert trekt de groene bak de keuken in. Als het ooit zo ver mocht komen dat hij dit huis moet verlaten, neemt hij een huis met een achterom. En zonder hond. De groene bak piept door de gang.

'Cradle to cradle,' zei de vlotte jongen de volgende week op hun bank. 'Dat wil zeggen dat je uit een weggegooid product weer opnieuw hetzelfde product maakt. Maar ja, je hebt wel altijd vervuiling. Zolang er luiers bij het afval zitten mogen we het plastic niet voor voedingsverpakkingen gebruiken. Vandaar moet je scheiden.' Vuil is vuil, dacht Albert in de keuken, en als een baby zijn eigen uitwerpselen weer tot zich neemt, kan je dat toch ook zien als cradle to cradle.

Zijn vrouw nam alles klakkeloos over. 'Eigenlijk is ons plastic scheiden nog niet genoeg,' zei ze belerend toen Albert weer eens een verpakking bij het restafval had gegooid. 'Er zijn politiepolenen en politiekolenen, die kunnen absoluut niet met elkaar overweg, maar wij gooien ze wel gewoon in dezelfde bak.' Ze keek er heel ernstig bij.

Albert doet de voordeur open. Wat hem betreft kan alles gewoon in één bak. Hij duwt de groene bak de voortuin in. De hond blaft weer. Ze moeten gewoon van zijn vrouw afblijven.