Daar zit ik dan, achter mijn computer met het gevoel dat het zaterdag, 21 uur is, terwijl het maandag, 14:30 is. Gisteravond vloog ik om 18:45 (plaatselijke tijd, dus hier 17:45) vanuit Turku naar Gdansk. Toen ik om 19:00 (plaatselijke tijd, dus hier ook 19:00) uit het vliegtuig stapte om even een uiltje te knappen in het hostel, voelde het eigenlijk al bijna als thuiskomen. Zo gek is dat, dat een stad die je drie dagen lang nogal afstandelijk vond, opeens als thuis gaat beschouwen als je even in een andere stad bent.

In het hostel stond ik om 2 uur op om om 2:40 de nachtbus te nemen naar het vliegveld, omdat de andere nachtbus van 4:00 misschien te krap was om de vlucht van 6:10 te halen. Wat was de grap? De nachtbus van 2:40 ging helemaal niet tot de luchthaven. Ik heb maar gewoon een taxi genomen, wat me 50 z?otty kostte, ongeveer € 12,59. Dat had je in Nederland niet gekund, denk ik zo.

Bij alle drie de steden, Turku, Gdansk en Eindhoven, heb ik de plaatselijke IKEA vanuit de lucht gezien. Misschien is het een teken. Toen ik thuis kwam lag er een stapel post, waaronder een geadresseerde folder van IKEA Family, dat de nieuwe PAX-collectie er is. Dat vermoeden had ik al, want zowel in Utrecht als in Duiven waren ze bezig de kledingkastshowroom te verbouwen.

Op Eindhoven Centraal bleken er werkzaamheden tussen Eindhoven en Utrecht, met als gevolg dat de trein omreed via Nijmegen, waar ik geen enkel bezwaar tegen had. Op Nijmegen Centraal bleek dat de fietscontroleurs mijn fiets hadden gespot als eentje die er alweer een tijdje stond. Tap tap, zadelklopje, fiets van slot, wegrijden met de medaille er nog op. En niet vergeten hem eraf te halen als ik hem weer op het station zet.

Er is bonusmateriaal. Met zout graag.