I

Hoewel ik eigenlijk nooit ergens voor op tijd ben, sta ik om 15:56 klaar voor het spreekuur van de complexbeheerder van het klooster waar ik ga wonen. Hij is zelf vijf minuten te laat, maar het gesprek begint vriendelijk en blijft vriendelijk.

De kamer is niet goed schoongemaakt, zegt hij, waarvoor hij zijn excuses aanbied. Hij vraagt wel heel vriendelijk of ik het erg vind om het schoon te maken, alsof hij het zou doen als ik nee zeg, maar verder is het duidelijk dat het mijn probleem is. Nog voor ik de sleutels aanpak belooft hij me een nieuwe koelkast.

II

De koelkast is inderdaad heel oud. Er liggen nog allerlei resten in en hij stikt ook best wel. Helaas blijft het niet bij de koelkast, want de hele keuken plakt, de douche zit vol kalk en de gordijnen zitten onder het stof. Een flinke schoonmaakbeurt was ik toch al van plan.

III

Als ik weer bij de huisbaas kom informeren hoe of het werkt met dat blokje uit de muur, waarvan ik vermoed dat je er een lamp aan kan koppelen, kijkt hij me een beetje verbaasd aan. Een beetje bang ook. Waarschijnlijk voor een mankement in de kamer. Waarschijnlijk komt niemand terug. Ik vraag dat van de lamp, en hij kijkt opgelucht. Ja, zegt hij, vroeger zat er standaard een lamp in, maar iedereen haalt die altijd weg. We zijn er maar mee opgehouden. Over de montage zegt hij verder niets. Voor ik verder kan vragen krijg ik een nieuwe kookplaat aangeboden.

IV

Bij de tapijtboer snijden twee jongens tapijt van rollen. Uit alles straalt dat ze liever thuis zaten. Dat we maar eerst moeten betalen bij de kassa, we krijgen een bonnetje mee. Als ik met het bonnetje terugkom rolt de een even met zijn ogen. De ander is druk in het magazijn.

Als de ander eindelijk bereid is om te helpen rollen ze traag de meters van de rol. Ze hebben zo hun eigen dingetjes, wie waar gaat staan, wie de snijder mag gebruiken. Die met de snijder doet alsof hij zich snijdt aan het tapijt, maar wuift het daarna stoer weg.

Het tapijt is 4 meter breed en ik kocht er een stuk van 3,10 van. Ze waren daarnet al heel veel aan het omrollen, dus vraag ik of ze dat ook met deze kunnen doen. Toch sneden ze kennelijk maar stukken van 2,50, want mijn stuk past net niet tussen de trap en de rekken met tapijt. De jongen kreukt hem een beetje, en als ik hem probeer te helpen door het tapijt langs de trap te begeleiden, zegt hij: als u hem nu even los laat...

Het zijn het soort jongens die moeten uitkijken om daar niet hun hele leven te werken.

V

De verhuizing loopt soepel al moeten we vaak heen en weer rijden. Ik heb teveel zooi. Ik wilde een selectie maken van wat mee ging en wat achterbleef, maar dat is me niet meer gelukt. Daarom moet alles gewoon mee, dan komt de selectie achteraf. Wel zonde, maar noodzakelijk: maandag moet de sleutel weer terug.

Na drie ritten eten we bij mijn tante. Het is fijn om niet te hoeven denken aan eten, als je verhuisd. Bovendien is het gezellig. Een oudtante was er ook. Na het eten wilden ze mijn nieuwe kamer zien. Hun auto werd meteen misbruikt om een dubbele rit te maken.

Dan ontspoort het een beetje. Iedereen heeft handen en wil dingen meenemen, maar ik ben niet snel genoeg in het aangeven van dingen. Nog lang niet alles zit in dozen, eigenlijk alleen de boeken waren al ingepakt. Toen waren de dozen op. Met hergebruikte dozen komt het toch nog een heel eind. Het laatste beetje zal ik later op de fiets doen.

VI

Ik moet eens afleren om zomaar ergens heen te gaan zonder van te voren precies te bekijken waar het is. Ik vertrouw op mijn telefoon: die vertelt me wel waar ik heen moet als ik daar ter plekke ben aangekomen. Zo ook nu, maar de telefoon is leeg. De dichtstbijzijnde bouwmarkt die op zondag open is zit in Groesbeek en de rechte weg naar Groesbeek bleek de Zevenheuvelenweg te zijn, met alle gevolgen van dien.

VII

De laatste spullen blijken toch nog weer net iets te veel voor één rit op de fiets. Dan maar iets achterlaten en straks na de schoonmaakronde meenemen. Om 16:00 begint het spreekuur van mijn oude complexbeheerder, dan krijgt hij de sleutel.

De bel gaat. De complexbeheerder met een nors gezicht. Ik zeg: ik lever vandaag de sleutel in, toch? Hij zegt: ja, vóór twaalven. Het is 12:22. Hij zegt: er is ook helemaal geen afspraak gemaakt, dus ik komt eens even kijken hoe het ervoor staat. Hij gaat de vrijwel lege kamer binnen en wijs met zijn pen dingen aan: hier een sopje, daar even stofzuigen. Warm water.

Een half uur later sta ik op zijn kantoor. Er zitten nog wel een paar vlekken op de vloer, biecht ik, die krijg ik niet weg. Nee, dat is uv-tekort, dat trekt wel weer bij, zegt hij. Ah, dus de vloer sterft en leeft steeds weer op? vraag ik. Ja, zegt hij, dat is het mooie van dat materiaal. Ik vraag me af of een materiaal dat niet leeft en sterft niet beter is voor een studentenkamer, maar zwijgend geef ik mijn sleutels.